Italiaanse power metal van een band die momenteel resideert bij het daarin gespecialiseerde Limb Music: de meeste mensen weten dan wel hoe laat het is. Het merendeel van de releases die via dit label zijn uitgebracht, verscheen in de hoogtijdagen van het powermetalgenre. Dat was rondom de eeuwwisseling, toen met name de Zuid-Europese landen en Duitsland de ene na de andere band in het genre voortbrachten. De laatste jaren is de wildgroei aan Dungeons & Dragons-achtige groepen die over elfen, dwergen en draken zingen enigszins onder controle. Maar Revolution Era, van het Italiaanse Derdian, voelt alsof ik in een tijdmachine ben gestapt.
Logisch ook, want Revolution Era bestaat uit heropgenomen materiaal van de eerste drie albums van Derdian (de New Era-trilogie), aangevuld met één enkel nieuw nummer. Nu heb ik Derdian in mijn beleving altijd op voorhand afgeserveerd als een van de vele Rhapsody-klonen die dat land rijk was. Uit muzikaal opzicht blijkt die be(voor)oordeling ook wel te kloppen, hoewel het materiaal van een hoger niveau is dan ik had verwacht. Bovendien heeft de band een enorm scala aan gastzangers weten te strikken, waaronder zeker niet de minsten. Wat te denken van Fabio Lione (Rhapsody Of Fire), die de vocalen verzorgt in het uitstekend klinkende, nieuwe nummer Lord Of War? Ook de namen van Ralf Scheepers (Primal Fear), Damnagoras (Elvenking), Elisa Martin (ex-Dark Moor) en D.C. Cooper (Royal Hunt) spreken tot de verbeelding.
In vocaal opzicht zit het dus wel snor op Revolution Era. Het muzikale aspect is wat clichématiger, hoewel de meeste nummers voldoende stoere ritmes, galopperende drumroffels en vakkundige riffs bevatten om (ruim) boven het gemiddelde uit te stijgen. Het album begint sterk met de lekkere nummers Burn en Beyond The Gate (dat wel wat clichématig is, maar waarin de flitsende solo veel goedmaakt). Hoogtepunt van deze langspeler is echter het eerder genoemde Lord Of War, hoewel ook The Hunter een eervolle vermelding verdient dankzij het heerlijke, herkenbare stemgeluid van Ralf Scheepers. Ook de bijdrage van Mark Basile (DGM) op Screams Of Agony is precies goed. Hij stuwt de prima track naar een hoger niveau dankzij de overtuiging in zijn zang.
Opmerkelijk is dat sommige grotere namen juist een wat mindere vocale prestatie afleveren dan de wat onbekendere zangers. Zo wordt I Don’t Wanna Die mij iets te overdreven gebracht door D.C. Cooper. Het helpt daarbij niet dat het nummer zelf ook wat te hectisch is. Daarnaast is de lengte een klein nadeel van deze compilatie. Revolution Era bevat liefst veertien nummers en duurt daardoor iets te lang. Daar komt bij dat de belegen ballad Forevermore gerust achterwege gelaten had mogen worden.
Revolution Era biedt een aardige kennismaking met het materiaal van deze Italianen. De toevoeging van een reeks gastzangers is een goede zet, want daardoor zal het album wellicht ook de oudere fans aanspreken. Derdian zal nooit jaarlijstmateriaal afleveren, maar Revolution Era is een ‘guilty pleasure’ voor de dertiger die met weemoed terugdenkt aan zijn jeugdige jaren.
Tracklist:
1. Overture
2. Burn
3. Beyond The Gate
4. Battleplan
5. I Don't Wanna Die
6. Screams Of Agony
7. Lord Of War
8. Forevermore
9. Eternal Light
10. The Hunter
11. Black Rose
12. Incitement
13. New Era
14. Cage Of Light
