Laat ik maar toegeven dat ik er een concert voor nodig had om tot die conclusie te komen. Zonder dat fenomenale optreden op Into The Void had ik hooguit geconcludeerd dat dit een getalenteerd gezelschap is, maar nu snap ik het gejubel. Nu begrijp ik waarom veel mensen de link leggen met Blues Pills. Muzikaal verschilt het nogal wat, maar de impact is hetzelfde doordat beide bands dezelfde schwung en euforie bieden. De kwaliteit druipt ervan af en dat succes staat op het conto van de frontvrouwen.
Tot zover de vergelijkingen met Blues Pills. Wucan gaat op eigen kracht een grote band worden en Sow The Wind is slechts het begin. Toch imponeren de zes tracks en vervelen ze nimmer. Het is een muzikaal avontuur geworden waarin de band steeds blijft experimenteren met andere genres. De basis is hardrock, maar voortdurend hoor ik flarden van funk en jazz. Er is een niet aflatende stroom van knipogen naar folk, spacerock, blues, new wave, krautrock, doom, stoner en psychedelica. Dit klinkt misschien chaotisch, maar de variaties lopen vloeiend in elkaar over. Ieder nummer is een feest voor je gehoor.
Frontvrouw Francis heeft een solide band achter zich staan en schittert niet alleen achter de microfoon, maar ook met de dwarsfluit en theremin. Het is indrukwekkend wat deze piepjonge band allemaal uit de kast trekt. Ze kunnen in elk geval de wereld veroveren met een klasse plaat onder de armen en dit is nog maar het begin.
Tracklist:
1. Father Storm
2. Owl Eyes
3. Looking In The Past
4. Face In The Kraut
5. King Korea
6. Wandersmann
