Dit trio kwam eind jaren tachtig en begin jaren negentig met een combinatie van stijlen die moeilijk in een hokje te plaatsen was. Want is het nou funk metal, experimentele rock of iets anders? Het klinkt in ieder geval als een mix van Rush, The Residents, Metallica, Frank Zappa, Red Hot Chili Peppers en Faith No More. Het is een soort gestructureerde jamsessie, waarbij de funky bas- en drumpartijen op de voorgrond staan en de gitaarpartijen op de laatste plaats komen. De unieke prioriteit in de sound voor het basspel zorgde er in combinatie met de grappige teksten en vermakelijke shows voor, dat Primus in de belangstelling kwam te staan, ook al ging het in het begin niet hard. De Amerikanen waren desondanks met hun vrije geluiden van invloed op nu-metalbands als Korn en Limp Bizkit.
Nadat eerst het livealbum Suck On This (1989) verscheen, kwam het studiodebuutalbum Frizzle Fry begin 1990 uit via de destijds relatief kleine maatschappij Caroline. Van de singles Too Many Puppies en John The Fisherman verschenen videoclips. In eerstgenoemde is Kirk Hammett te zien, een schoolvriend van Claypool. Les deed trouwens nog auditie bij Metallica na het overlijden van Cliff Burton, maar James Hetfield vond dat hij zijn eigen ding moest doen en dat pakte goed uit.
Voorgenoemde nummers behoren samen met de single Mr. Knowitall tot de sterkste tracks op deze release, maar boekten geen succes in de charts vanwege de beperkte promotie. Het zijn korte, straightforward tracks die direct lekker in gehoor liggen. Daarin is het vooral het geweldige baswerk van Les dat in positieve zin opvalt. Hij komt met een veelvoud aan technieken op de proppen en laat horen deze allemaal volledig te beheersen. Het drumwerk verdient overigens ook credits, want Tim Alexander zorgt behalve voor een positief en funky gevoel ook voor de nodige extra fills en off-beat-accenten.
Na John The Fisherman is het beste er echter wel af. Dat ligt met name aan de minder inspirerende gitaarpartijen, die het minst succesvolle ingrediënt van de muziek vormen. Harold Of The Rocks klinkt in het begin nog wel lekker, maar heeft door zijn lengte de neiging te gaan vervelen. doordat deze meer dan zes minuten duurt. Daar heeft opener Defy The Laws Of Tradition in eerste instantie ook last van, maar naarmate je de plaat vaker opzet, valt dat mee. Datzelfde geldt voor Groundhog’s Day, dat afwisselt tussen blues(rock) met jazzy ideeën, funk en metal.
Frizzle Fry is een bijzonder, eigenwijs en invloedrijk album met een positieve vibe. De eerste helft van dit album bevat de sterkste tracks. Daarna klinkt het door het wat beperkt inspirerende gitaarwerk minder overtuigend, al hebben sommige tracks nog wel hun sterke en originele (combi van reggae en cello) momenten. Het blijft echter een opgave om de hele plaat van begin tot einde te beluisteren. Daarvoor moet je dan ook echt in de mood (bijvoorbeeld een flauwe bui) zijn.
Pas nadat Interscope het tweede studioalbum Sailing The Seas Of Cheese had uitgebracht met de hits Jerry Was A Race Car Driver en Tommy The Cat, steeg de populariteit van de band en Frizzle Fry exponentieel. Het latere werk haalde het, op wat individuele songs na, niet meer bij het niveau van deze debuutplaat, maar de liveshows bleven populair en bijzonder origineel. Eigenlijk is er geen middenweg met Primus. Je kunt er wat mee of niet en de treffende uitspraak "Primus sucks!" is dan ook zeker van toepassing. De fans weten wat daarmee bedoeld wordt.
Tracklist:
1. To Defy The Laws Of Tradition
2. Groundhog's Day
3. Too Many Puppies
4. Mr. Knowitall
5. Frizzle Fry
6. John The Fisherman
7. You Can't Kill Michael Malloy
8. The Toys Go Winding Down
9. Pudding Time
10. Sathington Willoughby
11. Spegetti Western
12. Harold Of The Rocks
13. To Defy
14. Hello Skinny/Constantinople (The Residents-cover, bonus track)
