Zoals gezegd heeft de muziek niets van doen met de Belgische formatie. Weliswaar wordt hier heavy metal gespeeld, maar van een compleet andere orde. Laat je ook niet overtuigen door degenen die zeggen dat dit op Manilla Road of Cirith Ungol lijkt. Weliswaar staat er een prima cover van Manilla Road’s Necropolis op de tracklist, maar Visigoth geeft er wel degelijk een eigen draai aan. Naja, eigen draai… Meer die van Grand Magus. De metal van Visigoth is namelijk relatief zwaar en midtempo, zoals de Zweden dat in betere tijden speelden. Meng dat met het geluid van Orden Ogan (met name de meerstemmige zangpartijen hoor je hier goed terug) en je krijgt een goede indruk van hoe Visigoth klinkt.

Tekstueel gezien mag je dit vergelijken met de eerder genoemde veteranenbands. Het mag duidelijk zijn dat Visigoth dol is op geschiedenis en epische fantasy. Als je de teksten niet verstaat, dan voel je het wel. En zo mogen we stellen dat Visigoth iets gegroeid is sinds de EP Final Spell. The Revenant King heeft een vrij moderne, maar heldere productie gekregen. Ondanks dat de plaat van begin tot eind best leuk is, blijft de oude kritiek staan. Dit heeft het nog net niet. Ik ben best in mijn nopjes met Mammoth Rider en Iron Brotherhood, maar word minder enthousiast van een nummer als Vengeance. Toch krijg ik de indruk dat Visigoth tot meer in staat is en blijf ik duimen dat de potentie van deze heren nog waargemaakt gaat worden. Complimenten voor het fantastische artwork van Kris Verwimp.

Tracklist:
1. The Revenant King
2. Dungeon Master
3. Mammoth Rider
4. Blood Sacrifice
5. Iron Brotherhood
6. Necropolis (Manilla Road cover)
7. Vengeance
8. Creature Of Desire
9. From The Arcane Mists Of Prophecy