De band heet RAM en de nieuwe plaat gaat over de dood. Voor de leek niet echt een omschrijving die de voorpret verhoogt. Welke metalband heeft immers nog geen liedje over de dood geschreven? Uiteraard zit het niet zo simpel in elkaar, want dit is natuurlijk wel RAM, de Zweedse metalband die in 2009 het overheerlijke Lightbringer uitbracht. Een schijf die ondanks de aanwezigheid van het dramatisch slechte Suomussalmi (The Few Of Iron) overtuigde met aantrekkelijke en gedreven heavy metal.
Er mag dan een zogenaamde New Wave Of Traditional Heavy Metal gaande zijn, RAM is eigenlijk de enige band die me tot nu toe heeft weten te prikkelen. De Zweden pikken namelijk exact de juiste ingrediënten voor hun metalen lekkernij. Kruidige riffs en solo's uit de pot van Mercyful Fate, pittige melodieën van Iron Maiden en ferme zanglijnen uit het boekje van King Diamond en Judas Priest. Met wat eigen inbreng weet het vijftal al die elementen samen te smelten tot een smerig, rockend en altijd melodieus geluid. Op Death is dat al niet anders. Gelukkig ditmaal zonder drakerige epic, overigens. Nee, het zijn tien ongecompliceerde doch smaakvol in elkaar gezette nummers die alle lekker wegluisteren.
Ondanks de doodse thematiek is er bepaald geen sprake van treurige tonen. Door fris en energiek spel houdt RAM de vaart er behoorlijk in. Menigmaal doen de riffs denken aan door heavy en speed metal beïnvloede, zwartgallige bands als Nifelheim en Desaster, al heeft dat meer met de vlotte uitvoering te maken dan met de riffstructuren zelf. Die zijn zoals gezegd stukken melodieuzer. RAM jaagt bovendien niet de hele plaat door, maar neemt op gepaste momenten gas terug, zoals in het fraaie Hypnos, waarin zanger Oscar Carlquist een prima prestatie neerzet. Sowieso blijkt opnieuw dat hij een getalenteerde vocalist is die zowel met stevig werk uit de voeten kan als met kalmer materiaal.
Er is simpelweg weinig mis met deze plaat. De band jaagt lekker door, schrijft goede nummers en door de organische productie klinkt alles zeker niet te netjes. Sterker nog, de rauwe sound is een extra component die de energieke uitvoering perfect vooropstelt. Over zaken als originaliteit hoeven we het verder niet hebben, want afgezien van wat duistere invloeden in de gitaarpartijen houdt de band het liever traditioneel en bekend. Toch gaat de plaat ook na meerdere luisterbeurten niet vervelen. Het zijn songs als I Am The End en Under The Scythe die menig metalliefhebber absoluut gaan overtuigen. En origineel of niet origineel, het draait toch altijd om de kwaliteit van de songs.
Tracklist:
1. Death…
2. …Comes From The Mouth Beyond
3. I Am The End
4. Release Me
5. Defiant
6. Frozen
7. Under The Scythe
8. Hypnos
9. Flame Of The Tyrants
10. 1 7 7 1
