Hoewel drumgod Dave Lombardo in de tussentijd is vertrokken, heeft het Amerikaanse gezelschap met voormalig Forbidden-houthakker Paul Bostaph een vakkundige vervanger in huis gehaald. Aan de nieuwe drummer ligt het dus niet. Toch blijkt Divine Intervention een tegenvaller van jewelste. Weliswaar is Slayer het genre trouw gebleven en houdt de formatie geen uitverkoop, maar kwalitatief weet het viertal zich niet aan de algehele misère in de thrash metal gemeenschap te onttrekken. De meeste songs op dit album klinken alsof ze overblijfsels zijn van opnamesessies voor eerdere platen en in eerste instantie niet goed genoeg werden bevonden voor een release.
Opener Killing Fields is een matige poging om het succes van War Ensemble op de vorige cd te reproduceren, door opnieuw te openen met een bulderend krijgslied. Sex. Murder. Art. had qua stijl zo tussen de korte, snelle songs in het middengedeelte van Reign In Blood gepast, maar dan zonder het torenhoge niveau van die plaat te halen. Fictional Reality zou een afgedankte outtake van het South Of Heaven album kunnen zijn, waarna Dittohead weer een poging doet om de explosiviteit van Reign In Blood te evenaren (al is het ditmaal met wat meer succes). De titeltrack is een relatief lang, gevarieerd nummer dat op zich best de moeite waard is, maar niet kan tippen aan de epische titelsongs van de vier voorafgaande albums. Zo is bijna elke compositie op Divine Intervention wel aan een eerder werkstuk te koppelen, maar dan een niveautje lager. De riffs en melodieën zijn ditmaal niet bijzonder genoeg om zich te onderscheiden.
Eigenlijk zijn de momenten waarop Slayer stilistisch het meest afwijkt van het geijkte thrash metal pad het interessantst op dit album. Een vocale passage in Serenity In Murder doet enigszins aan Alice In Chains denken en zorgt voor de broodnodige verrassing, terwijl het relatief rustige 213 een sfeervolle, morbide liefdesverklaring biedt van seriemoordenaar Jeffrey Dahmer aan één van zijn slachtoffers. Gelukkig zijn de teksten van de overige songs eveneens interessant te noemen, waardoor deze cd tenminste weer wat in waarde stijgt.
Al met al is Divine Intervention geen slechte plaat. Behoorlijk wat bands zouden met een langspeler als deze in hun nopjes zijn. Van Slayer werd in 1994 daarentegen veel meer verwacht. De goden van de thrash bleken normale stervelingen te zijn. Een middelmatige Slayer-plaat was voor velen het bewijs dat thrash metal nog maar weinig te bieden had, waardoor de interesse in het genre verder aftakelde. De voorbije jaren heeft thrash weliswaar een (beperkte) wederopstanding gemaakt, maar indertijd leek Divine Intervention de laatste nagel in de doodskist van het zieltogende genre te zijn.
Tracklist:
1. Killing Fields
2. Sex. Murder. Art.
3. Fictional Reality
4. Dittohead
5. Divine Intervention
6. Circle Of Beliefs
7. SS-3
8. Serenity In Murder
9. 213
10. Mind Control
