Play My Game het eerste ‘echte’ soloalbum van vocalist Tim Ripper Owens werd groots aangekondigd. Niet alleen omdat het zijn eerste soloplaat is, maar bovendien ook vanwege de enorme waslijst aan gastmuzikanten. Chris Caffery, Steve Stevens, Jeff Loomis, Vinnie Appice, Billy Sheehan, Marco Mendoza en nog een dozijn bekende instrumentalisten die op dit schijfje hun kunsten vertonen. Play My Game telt maar liefst twaalf songs, waarvoor direct je interesse gewekt is wanneer je leest wie er aan mee heeft gewerkt.

Om maar meteen hard te openen, valt het resultaat eigenlijk een beetje tegen, maar dat komt wellicht ook door de hoge verwachtingen met al die bekende namen. Niet dat het nu direct slecht is, dat zeker niet. Het grijpt me alleen niet zo bij de strot als bijvoorbeeld het eerste album van Beyond Fear, waarbij je vanaf opener Scream Machine direct geboeid zit te luisteren. Zo een stevige opener ontbreekt op Play My Game. In plaats daarvan is er gekozen voor een tweetal mid-tempo songs die eigenlijk ergens midden op het album hadden gemoeten om het wat beter te laten werken. Een andere volgorde zou niet hebben misstaan.

Wat ook direct opvalt, is de persoonlijke inslag van de teksten. Starting Over zegt genoeg over de wisselende carrière van Owens over het constant opnieuw moeten beginnen en het gevoel alleen te staan. Die persoonlijke inslag speelt bij veel nummers een rol, zo ook bij No Good Goobyes wat opent met de veelzeggende sample ‘You’ve got mail’, wat lijkt te refereren aan zijn ontslag bij Iced Earth. Buiten die persoonlijke teksten, is er ook genoeg ander materiaal te vinden, zo ook een song over ufo’s en ruimtewezens en Owens' eigen uptempo Unicef-rocklied.

Genoeg over de teksten, want hoe aardig of ridicuul die soms ook zijn, het draait op dit album vooral om de muzikale escapades. De twaalf nummers zijn wisselend van kwaliteit. Persoonlijk had ik graag wat meer snelle nummers gehoord waarin de ‘scream machine’ zijn kunsten goed kwijt kan. Het ontbreekt nu vaak aan tempo, wat onder meer naar voren komt in de wat trage opening van het album. Gelukkig trekt dat later wel bij, maar tijdens de titelsong Play My Game gaat het dan toch nog even fout. Het loopt soms net te stroef voor nummers die naar eigen zeggen pakkend bedoeld zijn.

Aan de andere kant zijn het stuk voor stuk wel echte rocksongs met flink veel gitaargeweld, bijvoorbeeld in de vorm van solo’s van de vele gastmuzikanten. Het is echter niet altijd duidelijk dat het om een gastmuzikant gaat, omdat er weinig verschil in klankkleur zit. Misschien ben ik wel een gigantische barbaar, maar het is maar moeilijk om drummers of bassisten van elkaar te onderscheiden, althans, op dit album. Bij de gitaristen gaat dat wat makkelijker, bijvoorbeeld bij The Cover Up waarin Jeff Loomis zijn typische geluid ten gehore brengt.

Het is lastig een eindoordeel te vellen over dit album. Aan de ene kant had er meer ingezeten met al die namen die zich aan deze schijf verbonden hebben. Aan de andere kant telt dit album een aantal geweldige songs zoals bijvoorbeeld Death Race en het epische The Shadows Are Alive. Als soloalbum is het echter zeer geslaagd. De strot van Owens is geweldig en hij kan met recht een van de beste metalzangers van dit moment genoemd worden. Alleen daarom al verdient dit album een kans, dat ik met graagte de titelsong oversla doet daar niets aan af.

Tracklist:
1. Starting Over
2. Believe
3. The Cover Up
4. Pick Yourself Up
5. It Is Me
6. No Good Goodbyes
7. To Live Again
8. The World Is Blind
9. The Light
10. Play My Game
11. Death Race
12. The Shadows Are Alive