Facebreaker, de bandnaam zegt het eigenlijk al. Een verbrijzelde onderkaak, gespleten neusschot, leeggelopen oogkassen, gebarsten jukbeenderen en een fontein van tanden, dit alles zou het resultaat moeten zijn van een confrontatie met de noten van de bovengenoemde band. De intentie van de band is in ieder geval helder. Geen omslachtige tierlantijnen, de beuk in die smoel.
Voor wie het in de metalen drukte is ontgaan, Facebreaker is de nieuwe band van de voormalige Edge of Sanity zanger Roberth Karlsson. Noujaaaa...nieuw....de band bestaat al sinds 1999 en heeft op het gemakje ook al de nodige muziek de deur uitgedaan. Toch is deze band altijd in de Zweedse schaduw blijven steken, hoewel daar, na de deal met Pulverised Records en de release van de nieuwe cd Dead, Rotten And Hungry inmiddels verandering in lijkt te komen.
Terecht of onterecht, dat is een goede vraag. Een band als Facebreaker heeft, gezien de oer-Zweedse muzikale inslag, zo de nodige voor- en nadelen, ten opzichte van de deathmetalmarkt van vandaag. Wie de Zweedse death inmiddels van voor naar achteren en van achter naar voren kent, zal Facebreaker hooguit een "wel leuk" bandje vinden, maar er geen trillende onderlip van krijgen. Facebraker voegt immers niets, maar dan ook niets toe aan de verruiming van de sound van de (Zweedse) deathmetal.
Feit is wel dat Facebreaker met Dead, Rotten And Hungry een album maakt waar binnen de marges van het genre best een dansje voor gedaan mag worden. De band mag dan wel niet aan vernieuwing doen, als de nummers vanuit de Zweedse old-school formule worden geanalyseerd, dan mag er gerust gesproken worden van lovenswaardige prestaties. De band houdt de karakteristieke geluiden van deze vorm van deathmetal volledig in ere.
Dead, Rotten And Hungry is een cd die in staat is om een blok bouwbeton te verpulveren, om van wat botjes in uw snoetje al niet te spreken. Het massieve, diepe en agressieve geluid, zeer kenmerkend voor het genre, en de rauwe, P50 schuurpapierstrot, komen uitstekend uit de verf in combinatie met de, volgens het formule, juiste vulling van de schijf. Superagressieve nummers (The Awakening, Devoured By Decay), catchy nummers (Unanimated Flesh, Consumed) en tragere nummers (Souleater, Burner) wisselen elkaar voldoende af en zorgen voor de juiste spanningsboog. De enige lichte misser is de titeltrack, want daarin hoor ik Bloodbath bijna letterlijk. Maar goed, in dit genre zijn de bands nou eenmaal nauw aan elkaar verwant, zullen we maar stellen...
Voor het eindoordeel zal er gestreden moeten worden. Gebrek aan originaliteit en de druk van herhaling VS een vlekkeloze uitvoering van de klassieke Zweedse old-school deathmetal. Het blijft lastig.
Soms ben ik liever dozenvouwer dan reviewer.
Tracklist:
1. Slowly Rotting
2. Dead Rotten And Hungry
3. Night Of The Burning Dead
4. The Awakening
5. Walking Dead
6. Burner
7. Consumed
8. Unanimated Flesh
9. Unlock The Horror
10. Soul Eater
11. Devoured By Decay
