En toen was er weer een nieuwe Summoning. Een hele geruststelling, want afgezien van de ‘archief-EP’ Lost Tales (2003) was het de laatste jaren angstaanjagend stil rond het Oostenrijkse duo. Bij wie moest ik anders zijn voor m’n o zo belangrijke ‘sferische bombastische Midden-Aarde metal’-fix?
Dan is er ineens een release datum voor een gloednieuw opus. De dagen willen maar niet om, maar dan vind ik toch eindelijk Oath Bound in de brievenbus. Simpele doch fraaie titel, schitterend artwork, de belofte van ongeëvenaarde sfeerbeelden… Ik heb er weer zin in.

Zoals vertrouwd komt ook dit album rustig op gang met een veelbelovende intro. Meteen is de typische Summoning-sfeer al present. Een gesproken passage over het duistere personage Melkor geeft aan dat, waar het Oath Bound betreft, de nadruk vooral op materiaal van het Silmarillion boek ligt. Het is een jaar of twee geleden dat ik me door dat meesterlijke boek heen werkte, maar na het luisteren van dit album krijg ik meteen zin om er weer aan te beginnen.

Het eerste volwaardige nummer, Across the Streaming Tide is min of meer een klassieke Summoning compositie. Qua sound ligt het nummer in het verlengde van Let Mortal Heroes Sing Your Fame, maar als je het nummer goed beluistert, kun je er niet om heen dat dit, wat betreft sfeer en onderliggende stijl, vooral teruggrijpt op de gloriedagen van het briljante Dol Guldur. Dit album behoort samen met Minas Morgul tot mijn favoriete werken van Michael en Richard’s eigenzinnige muzikale entiteit, dus wat dat betreft kan ik niet blijer zijn met Oath Bound.

Dan is het al tijd voor het nummer dat wat mij betreft het hoogtepunt van het album vormt: Mirdautas Vas. Een unieke compositie en misschien wel het meest epische nummer van de hand van Summoning. Gezongen in de zwarte taal van Mordor, gedreven door bombastische battle-drums en een trolse trombone, en doorspekt met het geluid van strijdhoorns en marcherende legers, krijg je echt het gevoel aanwezig te zijn bij de voorbereidingen voor de beslissende slag van één van de Era’s van Midden-Aarde. Een ontzettend goed nummer dat me herhaaldelijk kippenvel bezorgt, en qua stijl een unicum in de Summoning-discografie.

Might and Glory bevestigt het gevoel dat Oath Bound sterk verwijst naar Dol Guldur. Over het algemeen is er weer wat meer plaats voor interessante keyboardmelodieën en hebben de gitaren daarvoor iets aan speelruimte moeten inleveren. Opvallend aan dit nummer en het album in z’n algemeenheid is het gebruik van meerstemming zuivere zang, zoals dat ook al te horen was in afsluiter Farewell van het vorige album.

Hierop volgen weer twee uitstekende nummers, Beleriand en Northward, waarvan vooral de laatste met z’n bijna sprookjesachtige keyboardklanken en bombastische ritmische details erg gedenkwaardig is. Menegroth steunt juist weer wat meer op gitaar en de sinds Stronghold zo prevalente brass-instrumenten. De lange afsluiter Land of the Dead wordt getypeerd door aangename doch enigszins tragische melodieën, en het nummer komt middels grootse koorzang tot een hoogtepunt. Een klein beetje cheesy, dat wel, maar dat is nou eenmaal onderdeel van het concept.

Dertien jaar na de oprichting van de band, zeven jaar na mijn introductie tot de muziek, en dik vier jaar na de laatste langspeler weet Summoning nog steeds een speciale snaar bij me te raken. De eerste helft van het album is iets sterker dan de tweede helft, maar een zwakke track is niet te vinden. Oath Bound valt te omschrijven als de perfecte hybride van de ‘oude’ Summoning en meer recente ontwikkelingen. En laat dat nou juist zijn waar ik sinds Stronghold al op zat te wachten.

Tracklist:
1. Bauglir
2. Across the Streaming Tide
3. Mirdautas Vras
4. Might and Glory
5. Beleriand
6. Northward
7. Menegroth
8. Land of the Dead