Het werd eens tijd dat ik een recensie schreef over één van mijn favoriete albums "Minas Morgul", de tweede cd van de band waar ik pakweg drie jaar geleden volledig van in de ban raakte: Summoning. Het was in die tijd dat ik Tolkiens meesterwerk(en) voor het eerst las en op zoek ging naar andere bronnen die mij dat mystieke, duistere Midden-Aarde gevoel konden bezorgen. Al bladerend door een oude Large eiste een inmiddels bekende naam mijn aandacht op: Minas Morgul. Enfin, het duurde niet lang voordat de muziek van het betreffende album door mijn kamer schalde en mijn cdspeler, die al gewend was aan het draaien van overuren, spontaan levensmoe werd. Maar laat ik eens wat gaan vertellen over de band Summoning en dit geweldige album.

Summoning bestaat uit Silenius en Protector, twee Oostenrijkse muzikanten die een belangrijke positie hebben in de muziekwereld van dat land. Silenius is bijvoorbeeld lange tijd de zanger van Abigor geweest, verzorgt de drumpartijen bij Martic Schirenc's kind Hollenthon en werkt daarnaast samen met hem aan het project Kreuzweg Ost. Protector is al net zo'n bezig baasje: onder zijn 'credits' vinden we onder andere eigenzinnige bands als Die Verbannten Kinder Eva's en Ice Ages.
Summoning werd in 1993 opgericht, met naast Silenius en Protector ook drummer Trifixion in de gelederen. Na een aantal demo's zag het debuut "Lugburz" in 1994 het licht. Dit was een atmosferisch, Abigor-achtig Black Metal album waarop al een vroeg prototype van de unieke Summoning-sound te horen was, maar nog te veel op Silenius' andere band Abigor leek om echt op te vallen. Na een serie hervormingen binnen de band (Trifixion werd er uitgeschopt) begonnen de heren met het schrijven van "Minas Morgul", een album dat na inmiddels drie opvolgers door de meeste fans nog steeds als de kroon op de discografie wordt gezien.

Laat me je nu wat vertellen over de unieke sound van Summoning. "Lugburz" was in essentie een Black Metal album, maar dat kan van "Minas Morgul" en de opvolgers niet gezegd worden zonder de band zwaar tekort te doen. De basis is nog wel Black Metal, wat je terug vindt in de hoge krijsvocalen van de twee heren en in de hevige gitaar distortion (dat instrument staat echter erg op de achtergrond en vervult bijna helemaal een hypnotiserende functie), doch de muziek is zwaar op medieval-achtige keyboardklanken en bombast gebaseerd. Een enorm scala aan (keyboard-)instrumenten komt langs, zowel zwaar bombastische klanken (de geniale 'donderslagen' in bijvoorbeeld "Lugburz" en " Marching Homewards") als lichte klanken in de vorm van bijvoorbeeld piano en kleine blaasinstrumenten.
Het ritmische aspect wordt door een drumcomputer verzorgd. Normaal gesproken ben ik niet zo verzot op die apparaten, maar bij sommige bands is een drumcomputer gewoon essentieel. Zo ook bij deze band. De drums klinken als krachtige battledrums die beslagen worden door sterk gebouwde Ork krijgers op oorlogspad.
Vrijwel alle nummers die op "Minas Morgul" staan zijn langzaam en sfeervol, met een sterk repeterend karakter. De combinatie van een traag tempo, ongrijpbaar gitaarwerk, mystieke melodieën, haast psychedelische vocalen, constante ritme's en de lange duur van de nummers, heeft een rustgevende, welhaast hypnotiserende werking en daardoor is "Minas Morgul" erg geschikt om bij in slaap te vallen of als soundtrack bij een spannend fantasy-boek.

Maar de mooiste ervaring is om aandachtig te luisteren naar deze klassieker. Silenius en Protector zijn pure perfectionisten en die karaktereigenschap laat zich reflecteren in elk afzonderlijk nummer. Het was en is hun doel om de muzikale manifestatie van de duistere elementen uit de wereld van Tolkien te scheppen. Luister "The Passing of the Grey Company" en je ziet het nietsvermoedende Gezelschap van de Ring in de duistere diepten van Khazad Dúm, met een enorme tegenslag in het verschiet.. Laat je betoveren door het dreigende "Orthanc" en bibber van angst terwijl je de onheilspellende toren van Saruman in de verte ziet opdoemen. Rijd door middel van het geniale "Ungolianth" mee op de rug van de spinnenkoningin Ungolianth terwijl ze als rechterhand van Morgoth dood en verderf zaait in Valinor! Ervaar de mystieke kracht van de Ene Ring en zijn bloederige geschiedenis door "The Legend of the Master-Ring"... Ja, dit album doet meer dan het benaderen van de sfeer van Tolkien, het ademt gewoon Tolkien.

Laat mij deze recensie eindigen met een kort stukje uit De Silmarillion; een passage die meer dan alles wat ik zojuist geschreven heb de muziek van Summoning beschrijft:
And it seemed at last that there were two musics progressing at one time before the sit of Iluvatar, and they were utterly at variance. The one was deep and wide and beautiful, but slow and blended with an immeasurable sorrow, from which its beauty chiefly came. The other had now achieved a unity of its own; but it was loud, and vain, and endlessly repeated; and it had little harmony, but rather a clamorous unison as of many trumpets braying upon a few notes. And it essayed to drown the other music by the violence of its voice, but it seemed that its most triumphant notes were taken by the other and woven into its own solemn pattern...

Tracklist:
1. Soul Wandering
2. Lugburz
3. The Passing of the Grey Company
4. Morthond
5. Marching Homewards
6. Orthanc
7. Ungolianth
8. Dagor Bragollach
9. Through the Forest of Dol Guldur
10. The Legend of the Master-Ring
11. Dor Daedeloth