De rauwe, primale energie van Maggot Heart is zowel op plaat als live buitengewoon aanstekelijk. Dat bewees de groep rondom gitariste/zangeres Linnéa Olsson (ex-Beastmilk, ex-Grave Pleasures en ex-The Oath) al eerder met uitstekende optredens op Roadburn en met de ijzersterke full-lengths Dusk To Dusk (2018) en Mercy Machine (2020). De groezelige en rellerige mengelmoes van garagerock en post-punk ademt de geur van verschraald bier, stinkende urinoirs, gedeelde naalden, rebellie en cynische recalcitrantie. "Tripping on that gutter feeling", in de woorden van de band zelf. In de nadagen van 2023 ligt er een derde langspeler in de schappen onder de titel Hunger. Weet het drietal voor de derde keer op rij te overtuigen?

De artistieke hoes lijkt in eerste instantie nog te duiden op een koerswijziging, maar in de praktijk blijkt dat mee te vallen. Zo is de muziek op Hunger direct herkenbaar voor de liefhebbers van de twee vorige platen door de rommelige garageriffs en branieachtige vocalen van Olsson. De tracks lijken soms zelfs nog wat slordiger gespeeld dan voorheen, zoals in de korte, luidruchtige opener Scandinavian Hunger en het hierop volgende Nil By Mouth. Hoewel de stijl in het verlengde ligt van de vorige langspelers, is de uitvoering wel wat minder sterk. De meeste nummers op Hunger vallen in de categorie ‘aardig’, maar zijn ook wat onopvallend. Zo wordt This Shadow pas in het tweede gedeelte overtuigend dankzij de prima riffs, die de compositie van de anonimiteit redden. Looking Back At You mist de urgentie die altijd zo kenmerkend is voor de muziek van Maggot Heart, terwijl het afsluitende Parasite door vreemde zanglijnen gekneveld wordt.

Gek genoeg zijn het de nummers waarin Olsson en consorten het meest uit hun rauwe punksound stappen die het meest interessant blijken. Zo is LBD (‘little black dress’) een uitstekende, voor deze band vrij lange compositie (ruim zes minuten), waarin de band niet alleen veel meer ademruimte inbouwt, maar ook experimenteert met gastbijdragen op de saxofoon (Lars Zander) en trompet (Jan Groppel). Het blijkt de perfecte combinatie van rauwe en ongepolijste punk enerzijds met catchy en zelfs swingende momenten anderzijds. Ook Arrow laat een heel andere kant van Maggot Heart horen. Met wat fantasie is het nummer te beschrijven als een soort punkballade met een klassiek randje (wederom blaasinstrumenten, maar ook de piano). De manier waarop het nummer schakelt van een heel rustig begin naar een langzaam open bloeiende finale maakt duidelijk dat de band over verrassend veel muzikaliteit beschikt.

Het is des te spijtiger dat de band deze weg niet verder verkent, eens te meer omdat de traditionelere nummers op Hunger dus wat bleekjes afsteken bij het materiaal op de eerste twee full-lengths. Dat zit hem in details - net iets minder sterke riffs, net iets minder ‘hooks’ en net iets minder energie – maar bij elkaar opgeteld maakt dat Hunger tot een minder overtuigende release dan de eerdere werkstukken. Zeker geen verkeerd schijfje – maar wel een die op twee gedachten hinkt en misschien juist daardoor wat steken laat vallen. Aardig, maar er zit meer in het vat!

Tracklist:
1. Scandinavian Hunger
2. Nil By Mouth
3. LBD
4. Archer
5. This Shadow
6. Looking Back At You
7. Concrete Soup
8. Parasite