Het Duitse waddeneiland Spiekeroog is de thuisbasis van Temple Of Dread, in 2017 opgericht door gitarist/bassist Markus Bünnemeyer als creatieve uitlaatklep voor zijn old school deathmetalambities. Met Jens Finger (vocalen) en Jörg Uken (drums) speelde Markus in Slaughterday. Uiteraard neemt Jörg als eigenaar van Soundlodge Studio de productie voor zijn rekening. Het trio is zeer productief. In 2019 verscheen het debuut Blood Craving Mantras en Beyond Acheron is al het vierde album. De voorganger, het veelgeprezen Hades Unleashed (2021), bewijst dat die productiviteit niet ten koste gaat van de kwaliteit. Er is nu wel een jaartje extra de tijd genomen voor deze release. Daarnaast bevat de nieuweling gastbijdragen van grunter Marc Grewe (Incidious Desease, ex-Morgoth) en gitarist Henri Sattler (God Dethroned).
Temple Of Dread speelt old school death metal met invloeden van onder meer Obituary, Pestilence, Bolt Thrower en Slayer. Die brute basis is goed overeind gebleven op Beyond Acheron en we kunnen vooral Asphyx en Legion Of The Damned aan het lijstje toevoegen. Tegelijkertijd is de aandacht meer gericht op de filmische aspecten van het geluid. Zo nu en dan wordt flink uitgepakt met epische passages, donkere en zware doominvloeden met een flinke dosis melancholie en angstaanjagende momenten met spookachtige, door black geïnspireerde sferen. Het zijn niet alleen het stevige tempo, de lekkere riffs en de catchy melodieën die deze plaat de moeite waard maken, want ook het gevarieerde karakter, het vakmanschap en de kwaliteit van de productie maken dit album tot een geweldige luisterervaring.
Veerman Charon, lijdend onder de taak die hij tot in de eeuwigheid vervult, heeft een prominente rol in het fraaie artwork van de Italiaanse kunstenaar Paolo Girardi. Mythologie vormt de belangrijkste inspiratiebron voor tekstschrijver Frank Albers, onofficieel het vierde lid. Vanaf het prille begin is Frank, een psycholoog en een jeugdvriend van Markus Bünnemeyer, betrokken bij Temple Of Dread. Net als de voorgaande platen is Beyond Acheron geen conceptalbum. Naast de Griekse mythologische figuren als Charon, Hades en Icarus zijn er ook Romeinse hoofdrolspelers: Vulcan (de Romeinse tegenhanger van de Griekse god Hephaistos) en Marcus Antonius, de trouwe vriend van Julius Caesar die een relatie had met Cleopatra.
Het album wordt ingeluid met kabbelende golven, gecombineerd met zwaar slagwerk en langzame riffs. Het moment dat Charon de zielen van de doden de Styx helpt over te steken naar het onderaardse dodenrijk van Hades, wordt muzikaal omlijst met fraaie melodieën die meteen de aandacht weten vast te houden. Het titelnummer zet de kalme sfeer van de inleiding volledig om in een razende maalstroom van zwartgeblakerde, ouderwetse death. De Acheron, de rivier van het leed, is in de Griekse mythologie één van de andere rivieren van de onderwereld. Het water is slijkerig, zwart, troebel en bitter, net zoals dat van de Styx. Het titelnummer dendert voort, alles op zijn pad meesleurend in een gitzwart mengsel van thrash en death, met halverwege een kolkende stroming van snelle leads en melodieuze solo's van Henri Sattler. De sterke opener maakt meteen indruk en zet de toon voor de rest van het album.
Het gruwelijkste gedeelte van de onderwereld is Tartaros, waar de schimmen of geesten van de doden die slecht hebben geleefd voor eeuwig kwellingen moeten doorstaan. Een prettiger deel van de onderwereld is het Elysion, een plek waar iedereen die een goed leven heeft geleid van vrijheid en vrede kan genieten. Met World Below en Damnation wordt dat gedeelte van Hades verkend. Eerstgenoemde opent met een duistere, sinistere sfeer en dendert in eerste instantie voort als een OSDM-beuker, maar halverwege wordt het roer omgegooid voor een meeslepende, symfonische passage met een overdosis drama, een spookachtige sfeer en wanhopige kreten van Jens Finger. Het uitgesponnen Damnation bouwt langzaam op, al blijft het traag en donker met melodieus gitaarwerk. Halverwege domineert de ene na de andere fraaie NWOBHM-gitaarmelodie, die op de juiste momenten worden ondersteund door de toetsen. De wending die je verwacht blijft uit en juist dat maakt deze track verrassend en sterk.
Met het furieuze Dance Of Decay keer de band terug naar het vertrouwde geluid. We zijn weer in Tartaros. Die afwisseling tussen de nummers maakt het album als geheel sterk. Bovendien bevat deze track een betoverende danse macabre. Met All-Consuming Fire en The Plague betreden we de velden van de Asphodel, het derde en laatste gedeelte van de onderwereld, een plek zonder hoop en vrees. Wie hier terechtkomt mag als vleermuis voor de rest van de eeuwigheid rondvliegen. All-Consuming Fire blijkt al snel een brute OSDM-kraker te zijn, met massieve riffs, bloedstollend gegrom van Jens Finger en een lekkere punkvibe richting het einde. The Plague is een relatief rechttoe-rechtaan nummer met gastvocalen van Marc Grewe. Beide nummers wijken het minst af van de norm, maar dat is geenszins negatief bedoeld. Met het beukende Carnality Device worden we genadeloos teruggeworpen in Tartaros. Zowel vocaal als instrumentaal is dit een sterk nummer met ruim voldoende variatie. Het giftige Asebeia gaat op dezelfde voet verder. Helse, ouderwetse death zonder fratsen. Hades sluit de plaat af in het Elysion, met epische en sfeervolle instrumentale doom/death, waarin veel ruimte is gecreëerd voor melodieus gitaarwerk en toetsen.
Temple Of Dread legt met Beyond Acheron de lat hoog voor een volgend album. De plaat als geheel is sfeervol en catchy, maar tevens bruut genoeg voor een stevige pot OSDM. De extra aandacht voor detail, drama en sfeer tilt het geheel naar een hoger niveau. Door het filmische karakter en symfonische elementen in slechts enkele nummers te gebruiken, overheersen die niet en vormen ze een interessante toevoeging. Een aanrader voor iedere liefhebber van ouderwetse death.
Tracklist:
1. Charon’s Call (Intro)
2. Beyond Acheron
3. World Below
4. Damnation
5. Dance Of Decay
6. All-Consuming Fire
7. The Plague
8. Carnality Device
9. Asebeia
10. Hades
