Dertien jaar hebben de fans van Tool moeten wachten op een nieuw album van hun grote idolen. Ze zijn echter niet de enigen die lang geduld hebben betracht. Ook fans van de Duitse, progressieve (death)metalformatie Disillusion kunnen meepraten over uitgestelde albumreleases en lange periodes van inactiviteit. De groep uit Leipzig debuteerde in 2004 met het werkelijk magistrale album Back To Times Of Splendor: een progressief, waanzinnig sterk in elkaar zittend epos dat zich kan meten met het beste werk van Opeth en Edge Of Sanity. Het is nog steeds een van de meest onderschatte albums van de laatste vijftien jaar.
Twee jaar later verschijnt het eveneens schitterende, maar stilistisch volstrekt andere Gloria, dat zich nog het best laat beschrijven als een muzikale ‘film noir’: een vreemde, Lynchiaanse trip waarin Ulver-achtige elektronica samenkomt met beklemmende ritmes en trip-hop. Na Gloria wordt het echter stil rondom Disillusion. Langdurig stil. Totdat er in 2016 met ALEA een nieuwe single verschijnt, in navolging van enkele succesvolle concerten, waarin hoofdcomponist Andy Schmidt een vrijwel volledig nieuwe band om zich heen heeft verzameld. Door middel van crowdfunding krijgt Disillusion zoveel support dat Schmidt bijna twee jaar kan investeren in het schrijven en opnemen van The Liberation, dat in september 2019, dertien jaar na de vorige full-length, eindelijk het levenslicht ziet.
De fans van het eerste uur zullen helemaal verheugd zijn bij de constatering dat The Liberation qua stijl volledig in het verlengde van het machtige debuutalbum ligt. Dat wil zeggen: zeer uitgesponnen, epische death metal vol orkestrale elementen, progressieve wendingen en meeslepende stemmingswisselingen. Het oude Opeth is nog steeds het geijkte referentiekader, maar ook liefhebbers van Ne Obliviscaris, Enslaved en het onvolprezen Persefone zullen smullen van The Liberation. Met drie nummers rond de twaalfminutengrens kiest Disillusion voor lange, gelaagde composities, waarin ontzettend veel gebeurt.
Na het korte, instrumentale intro In Waking Hours is de openingscompositie Wintertide al een muzikale reis op zich. Het epos wordt gedragen door het prachtige, complexe gitaarspel van de drie gitaristen. De riffs zijn tegendraads, maar zeer melodieus. De manier waarop de band voor vloeiende overgangen zorgt tussen woeste, ruige deathmetalpassages en meanderende, sfeervolle progressieve rock, is buitengewoon indrukwekkend. Hetzelfde geldt nog meer voor het briljante titelnummer, waarin een hoofdrol is weggelegd voor de zang van Andy Schmidt. Met zijn fenomenale stemgeluid wisselt hij moeiteloos tussen krachtige grunts, theatrale screams en gedragen cleane zang.
Het knappe aan The Liberation is dat het album zowel teruggrijpt op het debuut – en daarmee torenhoge verwachtingen creëert – en tegelijkertijd een nieuwe invulling geeft aan de progressieve, cineastische death metal van weleer. De band durft het ook aan om lange, kalme passages in te bouwen, zoals het rond een ijzersterk refrein en een effectief, monotoon drumritme opgebouwde A Shimmer In The Darkest Sea. Het uitgesponnen The Mountain eindigt pas in de laatste minuten steviger, maar begint met een minimalistisch, klassiek gedeelte vol donkere pianoklanken en melancholisch trompetgeschal van gastmuzikante Birgit Horn.
The Liberation zit zo boordevol goed uitgevoerde ideeën dat de speelduur van een uur voorbijvliegt. De plaat is een ode aan muzikaliteit, aan het volgen van je koers en aan de kracht van verbeelding. Disillusion is er met deze derde langspeler wederom in geslaagd een muzikale mijlpaal te creëren. Dit album mag niet ontbreken bij iedereen die van avontuurlijke muziek houdt.
Tracklist:
1. In Waking Hours
2. Wintertide
3. The Great Unknown
4. A Shimmer In The Darkest Sea
5. The Liberation
6. Time To Let Go
7. The Mountain
