In het jaar 2000 leek het even heel erg mis te gaan met Sadist. Het progressieve deathmetalgezelschap verkocht zijn ziel toentertijd aan de commercie. Geen spannende, jazzy mix van technische thrash en melodieuze death metal meer, maar een vaag allegaartje van Korn-invloeden, keyboards en hemeltergende zang. Lego heette de rampspoed en dat album geldt wat mij betreft als één van de grootste missers uit het genre. Gelukkig kwam Sadist daar zelf ook achter.

De Italianen zijn immers al weer geruime tijd uitstekend bezig. Daar was destijds wel een pauze van zeven jaar voor nodig, maar sinds de titelloze comeback-plaat uit 2007 leveren de mannen constante kwaliteit. Spellbound vormt daar geen uitzondering op. Geen gehinnik, hiphop-passages of onsamenhangende gitaarbras. Enkel de muziek waar de mannen op het debuut Above The Light in 1993 al mee begonnen. Kunstzinnige death metal die technisch hoogstaand is uitgevoerd, voorzien van sfeervolle synthesizermelodieën en onvervalste thrashriffs.

Spellbound blijkt een logisch vervolg op voorganger Hyaena uit 2015. Verschillen zijn er eveneens. Zo blijven invloeden uit de Afrikaanse percussie ditmaal achterwege en draven er geen stamhoofden op voor bezwerende mantra's. Sadist bouwt de nieuwe schijf op rond klassieke horrorthema's. Spookhuizen, moordlustige vogels en dood en verderf zaaiende maniakken spelen de hoofdrol. De Italianen leven zich niet alleen tekstueel uit, maar kleden de nummers ook aan met allerlei creepy keyboardklanken en sporadisch opdoemende geluidseffecten. Overigens houdt Sadist de franje beperkt tot ingepaste passages, zodat er geen hoorspel of iets dergelijks ontstaat.

Het resultaat is bij vlagen spectaculair. Deze mannen kunnen immers geweldig spelen. Tegelijkertijd vergeten deze rasmuzikanten niet hoe een goed liedje in elkaar steekt. Bloody Bates en Frenzy doen dus wat ze moeten doen. Ze blijven plakken. Misschien niet direct, want daar is de muziek toch wat te ingewikkeld voor, maar na een paar draaibeurten beslist wel. Spellbound groeit bovendien lekker door en pakt al met al zeer verslavend uit.

Kritiek is er helaas ook. Productioneel heeft de band helaas weinig bijgeleerd. Net als Hyaena klinkt deze jongste telg wat demo-achtig. Dat ligt niet per se aan de mix. De master lijkt het probleem, want wat zet Sadist de schuiven ver open. Werkelijk elk instrument klinkt loeihard, waardoor gitaren en drums hier en daar zelfs wat kraken. Nu neemt het allemaal geen Death Magnetic-achtige vormen aan, maar dit had toch wel beter gekund. De muziek van deze groep heeft immers baat bij een dynamische sound. Nu klinkt de cd toch een beetje vermoeiend. Mijn advies is dan ook om die loudness war voortaan niet meer na te jagen.

Gelukkig brengt de productie de muziek geen onherstelbare schade toe. De songs beklijven, het spel is genieten geblazen voor de echte liefhebber en zanger Trevor komt weer ongegeneerd giftig uit de hoek. Wie van duistere, melodieuze death metal met een flinke scheut techniek houdt, moet dit haast wel goed vinden.

Tracklist:
1. 39 Steps
2. The Birds
3. Spellbound
4. Rear Window
5. Bloody Bates
6. Notorius
7. Stage Fright
8. I'm The Man Who Knew Too Much
9. Frenzy
10. The Mountain Eagle
11. Downhill