In de jaren negentig behoort Fu Manchu samen met Kyuss, Monster Magnet en Nebula tot de eerste generatie van stonerrockgroepen. Deze bands zijn nog altijd een bron van inspiratie voor de huidige stoner-/doomscene. Fu Manchu bestaat al achtentwintig jaar en brengt dit jaar met Clone Of The Universe zijn twaalfde studioalbum uit. Waar de voorgangers Signs Of Infinite Power (2009) en Gigantoid (2014) weinig nieuws te bieden hebben, heeft dit nieuwe werk zeker zijn interessante momenten.

Clone Of The Universe is te verdelen in twee stukken. In het eerste deel - of kant A als je wilt - is vooral de Fu Manchu te horen die we kennen van albums zoals In Search Of… en The Action Is Go. Intelligent Worship, (I’ve Been) Hexed en Don’t Panic zijn ouderwets lekkere, uptempo songs. De gitaarriffs zijn traditiegetrouw groovend en voorzien van een fuzzy geluid met daarover Scott Hills relaxte stemgeluid. Met Slower Than Light, Nowhere Left To Hide en de titeltrack gaat het tempo wat omlaag. Ondanks dat Fu Manchu ook in deze nummers een degelijke indruk maakt, lijken deze ze toch meer een overbrugging naar het tweede deel van de plaat.

Kant B bestaat slechts uit één nummer. Il Mostro Atomico (het atomische monster) is een achttien minuten durende stonerjam. Het nummer is grotendeels instrumentaal en heeft met Rush-gitarist Alex Lifeson een imposante gastmuzikant. Lifesons kenmerkende gitaarspel is na vier minuten hoorbaar en vormt een mooi contrast met het rechttoe rechtaan, fuzzy gitaarwerk van Hill. Il Mostro Atomico is op te splitsen in meerdere segmenten, die mede door Scott Reeders sterke drumwerk op een natuurlijke manier in elkaar overgaan.

Met een nummer als Il Mostro Atomico lijkt Fu Manchu een nieuw hoofdstuk in te luiden. Na jaren dezelfde formule te hebben gehanteerd, is het ook wel tijd voor verandering. Mocht Fu Manchu nog meer van deze progressieve stonerjams in zijn mouw hebben, dan hou ik mij – en waarschijnlijk vele anderen – sterk aanbevolen!