-
7 december:
- Lord Vulture, Shuulak en Vexation
- Mouflon, Bad Omen en Messor Falce
- Ter Ziele, Oltas en Dodentocht 8 december:
- Cradle Of Filth, Butcher Babies en Mental Cruelty 10 december:
- As I Lay Dying, Decapitated, Caliban en Left To Suffer
- Eihwar 11 december:
- As I Lay Dying, Decapitated, Caliban en Left To Suffer
- Eihwar
- Obituary en Sadus 12 december:
- Eindhoven Metal Meeting Warm-Up Evening
- Obituary en Sadus
- Tusky 13 december:
- Eindhoven Metal Meeting
- John Coffey
- Obituary en Sadus
- Tusky
- Anthony "T-bone" Tabone (Crimsonfire) - 52
- Christophe "Kristof" Gérardin (Kronos) - 46
- Dominic Howard (Muse) - 47
- Fredrik Norrman (Katatonia) - 50
- James McIlory (Cradle Of Filth) - 47
- Maarten de Brauwer (Consensus) - 40
- Nita Strauss (Alice Cooper) - 38
- Greg Lake (Emerson, Lake & Palmer) - 2016
- Jacques van Oevelen (Picture) - 2016
Wat is de reden om een band te starten? Aan een hobby willen beginnen? Frustraties afreageren? Een boodschap willen vertellen? De mogelijkheden zijn eindeloos. Wie zette je aan tot het spelen van metal? Dat zijn hoofdzakelijk grote bands uit de jaren tachtig wiens invloeden tot het heden doordreunen. Zij hebben hier op hun beurt ooit mee te maken gehad en besloten niet zomaar hun helden te kopiëren. Wie die helden zijn, is niet lastig te achterhalen, maar het betreffen artiesten wiens namen niet vaak meer genoemd worden. En dat terwijl ook zij ooit tot de rebelse jeugd behoorden en muziek maakten die de oren van hun ouders tergden.
Met de rubriek De Stenen Wortels van Heavy Metal duiken we in de veelal vergeten jaren zestig en zeventig. Tijden waarvan velen onder ons slechts The Beatles, The Rolling Stones, Led Zeppelin en Black Sabbath kunnen noemen. We werpen een licht op bekende én obscure platen die onze metalhelden ooit hebben bewogen om een instrument te bespelen of achter de microfoon te kruipen. Iedere maand kiezen we een album en laten we vervlogen tijden weer even herleven.
De lijst met muziekklassiekers uit de jaren zeventig is lang. Echter de lijst met vergeten pareltjes is immens. Het kiezen van een nieuw album dat besproken kan worden in deze rubriek is dan ook alsof je je als kind in een snoepwinkel waant. Hoe verleidelijk de bekende snoepjes ook mogen wezen, soms verlang je meer naar het onbekende. Aangezien alles tegenwoordig op het wereldwijde heb te vinden is, heb ik ditmaal blind gekozen en zodoende is het de beurt aan Power Of Zeus.
Voordat ik weer vragen en gemopper krijg over de invloed die Power Of Zeus gehad heeft, kunnen we samen alvast vrij eenvoudig concluderen dat dit geen band is die ook maar iets veranderd heeft aan het metalen landschap. Dat hoeft voor deze rubriek ook helemaal niet. Power Of Zeus was een van de vele bands die begin jaren zeventig meedeed aan een nieuwe golf van hardrock waaruit later onder andere heavy metal ontstaan is. In die zin hebben deze Amerikanen ook hun steentje bijgedragen. Je kan de vergelijking maken dat Black Sabbath de complete fundering gelegd heeft en Power Of Zeus slechts een kiezelsteentje. Het maakt de heren echter niet minder talentvol.
Het verhaal van deze heren mag best bijzonder genoemd worden. Echt veel is er niet bekend rondom deze band. Hun enige album is bijna compleet in de vergetelheid geraakt. Het is misschien niet interessant dat zanger/gitarist Joe Perriano de band oprichtte na zijn tijd bij de US Marine Corps en werkzaam was in de toen nog bloeiende auto-industrie van Detroit. De band heette toen nog Gangrene en ging door het leven als een countrygezelschap. Er worden nieuwe bandleden aangetrokken en de stijl verschuift naar het dan opkomende heavy rock. Het is geen geheim dat Power Of Zeus wordt geïnspireerd door Black Sabbath, Cream en Led Zeppelin. Tot de invloeden van eigen bodem behoren veelal de psychedelische bands van die tijd. Tot verbazing van velen wordt Gangrene getekend door Motown, het mekka van de zwarte muziek. Een van de voorwaarden was dat de muzikanten een nieuwe naam zouden kiezen. Dat werd uiteindelijk Power Of Zeus en de band werd overigens al snel ondergebracht bij dochterlabel Rare Earth.
In het voorjaar van 1970 verscheen The Gospel According To Zeus. Het album valt precies in de ontwikkeling die hardrock in die dagen doormaakte. Het is net wat harder dan ‘de vorige band’. De muziek is bij vlagen ook vrij rauw, maar de heren schuwen niet om ook lieflijk en teder uit de hoek te komen. Het is bijna moeilijk voor te stellen dat songs van het kaliber It Couldn’t Be Me en Green Grass And Glover op hetzelfde album staan. Beide tracks barsten van de kwaliteit overigens. Deze plaat is ongelooflijk goed uitgebalanceerd. Geen noot is overbodig.
Voor de strikte metalheads zijn psychedelische pareltjes als The Death Trip en Uncertain Destination waarschijnlijk niet weggelegd. Toch zit er een fijne dreiging in en heerst er continu een bepaalde spanning. Die wordt deels gecreëerd door Joe Perriano, die zich als een echte hardrockzanger profileert. Dat ruwe stemgeluid in combinatie met psychedelica zorgt voor een ijzersterke en unieke sfeer. Er zijn fragmenten die sterk doen denken aan bands als Saxon, Manilla Road en Cirith Ungol in hun jonge jaren. Power Of Zeus is slechts een fractie verwijderd van pure heavy metal in The Sorcerer Of Isis (The Ritual Of The Mole). Het gitaargeluid scheurt hier het hardst en het is ongelooflijk episch. Het is een knaller van een afsluiter. Niet iedereen zal de zanger kunnen waarderen en de teksten zijn soms vrij ‘gospel’, zoals de albumtitel suggereert, maar niemand zal kunnen beweren dat dit een slecht album is.
Power Of Zeus behoort tot een van de meest ondergewaardeerde bands van de jaren zeventig. Gek genoeg komt de meeste waardering uit de hiphophoek. Er is ongetwijfeld een link tussen het feit dat The Gospel According To Zeus verscheen via Motown en het gegeven dat Sorcerer Of Isis bijzonder vaak is gesampled door rappers. Slechts een kleine schare liefhebbers van oeroude hardrock is bekend met de muziek van deze Amerikanen. Inmiddels kan ik uit eigen ervaring zeggen dat The Gospel According To Zeus na vele luisterbeurten nog altijd niet verveelt. Iedere week heb ik wel weer een andere favoriet tussen al dit fraais. Het is een raadsel waarom Power Of Zeus nooit doorgebroken is, want de muziek is prachtig. De band viel kort na het debuut al uit elkaar vanwege ruzies over drugsgebruik en de muzikale koers. Ook Motown’s gebrek aan ervaring met heavy rockbands wordt vaak genoemd. In elk geval is de vergetelheid een lot dat dit album niet verdient.
Tracklist:
1. It Couldn't Be Me
2. In The Night
3. Green Grass & Clover
4. I Lost My Love
5. The Death Trip
6. No Time
7. Uncertain Destination
8. Realization
9. Hard Working Man
10. The Sorcerer Of Isis (The Ritual Of The Mole)
Vorige Stenen Wortels:
-
6 december:
- Among These Ashes - Embers Of Elysium
- Svarttjern - Draw Blood
- Valdaudr - Du Skal Frykte 13 december:
- Helloween - Live At Budokan
- Injector - Endless Scorn
- Mörk Gryning - Fasornas Tid
- Nordein - Bergart
Alle artikelen en foto's (afgezien van albumhoezen, door bands/labels/promoters aangeleverde fotos of anders aangegeven), zijn © 2001-2024 Metalfan.nl en mogen niet zonder schriftelijke toestemming gekopieerd worden. De inhoud van reacties blijven van de reageerders zelf. Metalfan.nl is niet verantwoordelijk voor reacties van bezoekers. Alle datums van de Nieuwe Releases, Concertagenda, Kalender en in de artikelen zijn onder voorbehoud.