Pitfest
Enquête

Wat is tot dusver jouw favoriete studio-album, dat in november 2024 is uitgebracht?

An Autumn - Ethereal
As I Lay Dying - Through Storms Ahead
Body Count - Merciless
Brothers Of Metal - Fimbulvinter
Defeated Sanity - Chronicles Of Lunacy
Distant - Tsukuyomi: The Origin
Djevel - Natt Til Ende
Kingfisher Sky - Feeding The Wolves
Linkin Park - From Zero
Marilyn Manson - One Assassination Under God
Massacre - Necrolution
Múr - Múr
Nachtmystium - Blight Privilege
Opeth - The Last Will And Testament
Panzerfaust - The Suns Of Perdition IV
Poppy - Negative Spaces
Slaughter The Giant - Abomination
Sólstafir - Hin Helga Kvöl
The Foreshadowing - New Wave Order
The Gates Of Slumber - The Gates Of Slumber
Thy Catafalque - XII
Tribulation - Sub Rosa In Æternum
Vola - Friend Of A Phantom
Yoth Iria - Blazing Inferno
een ander studio-album uit november 2024

[ Uitslag | Enquêtes ]

    7 december:
  • Lord Vulture, Shuulak en Vexation
  • Mouflon, Bad Omen en Messor Falce
  • Ter Ziele, Oltas en Dodentocht
  • 8 december:
  • Cradle Of Filth, Butcher Babies en Mental Cruelty
  • 10 december:
  • As I Lay Dying, Decapitated, Caliban en Left To Suffer
  • Eihwar
  • 11 december:
  • As I Lay Dying, Decapitated, Caliban en Left To Suffer
  • Eihwar
  • Obituary en Sadus
  • 12 december:
  • Eindhoven Metal Meeting Warm-Up Evening
  • Obituary en Sadus
  • Tusky
  • 13 december:
  • Eindhoven Metal Meeting
  • John Coffey
  • Obituary en Sadus
  • Tusky
Geen concerten bekend voor 07-01-2025.
Kalender
Vandaag jarig:
  • Anthony "T-bone" Tabone (Crimsonfire) - 52
  • Christophe "Kristof" Gérardin (Kronos) - 46
  • Dominic Howard (Muse) - 47
  • Fredrik Norrman (Katatonia) - 50
  • James McIlory (Cradle Of Filth) - 47
  • Maarten de Brauwer (Consensus) - 40
  • Nita Strauss (Alice Cooper) - 38

Vandaag overleden:
  • Greg Lake (Emerson, Lake & Palmer) - 2016
  • Jacques van Oevelen (Picture) - 2016
Column

Bijna Postmortem: afscheid nemen van Slayer

Door Wessel, januari 2018

"Ze hadden al jaren geleden moeten stoppen", "Zonder Jeff Hanneman en Dave Lombardo is het niet meer dan een coverband", "Hun hoogtijdagen liggen al ver achter hen" en "De heer K Ching wil nog even goed cashen met een afscheidstournee". Al deze opmerkingen zijn niet geheel ongerechtvaardigd. Sterker nog: sommige zijn ook door mijn hoofd geschoten toen ik hoorde dat Slayer gaat stoppen.

Toch bespeur ik enige mate van melancholie bij de gedachte dat we binnenkort in een wereld zonder Slayer leven. Het metalinstituuut kondigde gisteren het begin van het einde aan. Een laatste tournee. Wellicht een verstandige beslissing, getuige de op de automatische piloot afgewerkte optredens van de afgelopen jaren. Na een carrière van zo'n 35 jaar is de sleur er op haast onvermijdelijke wijze ingekomen en ook de heren zelf worden natuurlijk een dagje ouder. Wat heet: zanger/bassist Tom Araya, die tegenwoordig meer op een koddige kerstman dan op een vervaarlijke metalfrontman lijkt, kan zelfs niet meer headbangen omdat hij vanwege nekwervelbeschadiging een stalen plaat in zijn nek heeft (wat natuurlijk wel weer heel erg metal is). Slayer hoort te verscheuren, te verpletteren en gif te spuwen, maar de angel was er al lange tijd uit en het venijn ontbrak – zowel op het podium als op de laatste twee studioalbums, World Painted Blood (2009) en Repentless (2015). Ik citeer collega-recensent Ruud in zijn kritiek op laatstgenoemde: "Slayer komt op zijn oude dag gewoon niet verder dan geinige, gerecyclede deuntjes waarna steevast snelle, simpele riffs te horen zijn (...) De teksten zijn kinderlijk en gekunsteld (...) De mate van zelfplagiaat is vooral beschamend".

Slayer

De ongenaakbare nalatenschap en het stempel dat zij op de ontwikkeling van heavy muziek gedrukt hebben, blijft echter. 'Slayer' is voor mij synoniem van 'metal'. Niet alleen omdat Slayer zich mooi in het midden van het metalspectrum bevindt, als gemiddelde tussen alle verschillende verschijningsvormen die ons geliefde uithoek van de popmuziek rijk is en zo bij uitstek de band is die ik zou laten horen als een leek mij vroeg wat metal is. Maar vooral omdat vier jongens uit Californië, inmiddels meer dan dertig jaar geleden, met hun derde studioalbum Reign In Blood (1986) de invloed van bands als Iron Maiden, Judas Priest, Venom en Mercyful Fate ontgroeiden en een mijlpaal van snelheid, brutaliteit en extremiteit neerzetten, een nieuwe impuls aan sonisch geweld gaven die velen zou inspireren. Slayer is een van de bands die aan de wieg stonden van een veelvoud aan nog altijd bloeiende subgenres. En stiekem legden ze de lat daarmee ontzettend hoog. Alle pogingen van thrash-, death- en blackmetalbands ten spijt, Reign In Blood blijft een van de meest brute albums aller tijden, welke bij elke beluistering weer een ongekende energie overbrengt en sloopzucht in mij oproept. "Als ik naar Reign In Blood luister, kan ik me niet voorstellen dat er mensen zijn die niet van metal houden", schreef collega Gilbert over deze monolithische klassieker en daar kan ik me alleen maar bij aansluiten.

Slayer - Reign In Blood

Slayer overleefde trends en tegenslagen. De controverse die de tekst van Angel Of Death en de militaire symboliek die de groep bezigde opriepen, werd ontkracht en sterkte de geduchte reputatie als muzikale oorlogsmachine enkel. Nooit zwichtte men voor de commercie, zoals generatiegenoten Metallica, Megadeth en Anthrax wel deden. De jaren negentig, waarin de populariteit van metal als genre tanende was en menig thrash- en deathmetalband de instrumenten aan de wilgen hing, maar Slayer stug doorbeukte, hypes als groove metal, nu metal en de New Wave Of American Heavy Metal, het tweevoudige vertrek van Dave Lombardo, in 1992 en in 2013, albums als Diabolus In Musica (1997) en God Hates Us All (2001), die gemengde reacties opriepen en natuurlijk de dood van gitarist Jeff Hanneman in 2013, waarmee Slayer zijn compositorisch genie verloor; ondanks dit alles, was Slayer niet klein te krijgen. Met Gary Holt van Exodus op gitaar en oude bekende Paul Bostaph, die ook in de jaren negentig al achter de drumkit plaatsnam, speelde men plichtmatig doch onverminderd strak door. Het siert ze eigenlijk dat ze er nu zelf de stekker uit trekken, voordat het onverbiddelijk verstrijken der tijd dit voor hen doet.

Slayer in 2016

En om dit alles zal ik ze missen. Hoewel er zo maanden voorbijgaan zonder dat ik naar Slayer luister en de laatste keer dat ik naar een losse headlineshow van de band ging, vrij lang geleden is. De aanwezigheid van Slayer in de metalwereld en op de jaarlijkse zomerfestivals was een zekerheid die zijn gelijkenis vindt in het op- en ondergaan van de zon, het waarderen van de muziek voor de metalhead even vanzelfsprekend als ademen. Het heengaan van Slayer is dan ook te zien als het einde van een tijdperk. Rest mij eigenlijk niets anders dan nog vaak mee te schreeuwen met Angel Of Death, zoals ik al ontelbare keren gedaan heb en hopen op misschien nog één vette laatste show in een zaaltje ergens in Nederland. En natuurlijk het slaken van de traditionele lokroep der metalheads: Sllllééééjjjjuuuuuuhhhhhhhrrrrrrrrrr!

Slayer

Pitfest

Alle artikelen en foto's (afgezien van albumhoezen, door bands/labels/promoters aangeleverde fotos of anders aangegeven), zijn © 2001-2024 Metalfan.nl en mogen niet zonder schriftelijke toestemming gekopieerd worden. De inhoud van reacties blijven van de reageerders zelf. Metalfan.nl is niet verantwoordelijk voor reacties van bezoekers. Alle datums van de Nieuwe Releases, Concertagenda, Kalender en in de artikelen zijn onder voorbehoud.