Voordat de twee grootmachten aan de beurt zijn, is het vroeg in de avond het Zweedse Smash Into Pieces dat het publiek mag opwarmen. De electrorockband uit Örebro doet dat aardig, maar haalt er niet uit wat erin zit. Dat komt grotendeels door Chris Adam Hedman Sörbye. Het is moeilijk om contact te krijgen met de frontman met pet, die een groot gedeelte van het optreden met een duikbril op staat te zingen. Bovendien spreekt hij het publiek aan op het moment dat hij naar achteren loopt om wat drinken te halen, in plaats van dat hij naar voren stapt en contact maakt. Daarmee maakt hij een wat nonchalante indruk. De Zweed kan overigens goed zingen, wat hij vooral laat horen in Let Me Be Your Superhero en de laatste track Boomerang. Verder zet hij veelvuldig zijn alternatieve rockvocalen à la Chad Kroeger (Nickelback) in. Bijvoorbeeld in de splinternieuwe single Sleepwalking, dat samen met Running Away From Home een van de beste visitekaartjes is.
De muziek is doorspekt met atmosferische synthesizerpartijen, maar er is helaas geen toetsenist op het podium. Ook geen bassist. Wel twee zeer energieke gitaristen Benjamin Jennebo en Per Bergquist. Dat had er best een minder mogen zijn, want de gitaarpartijen zijn erg simpel en hadden door één persoon gespeeld kunnen worden. En dan is er nog The Apocalypse DJ, de mascotte van de band die met een ijshockey-masker met led-lampjes op zit te drummen. Een fraai gezicht, net als de lichtgevende panelen achter en naast hem. The Apocalypse DJ is als Apoc een van de hoofdpersonen in de virtuele realiteitswereld Arcadia. Die sci-fi komt terug in de futuristische uitstraling en de atmosferische electrorock, maar het typisch gestylede Smash Into Pieces, dat beslist de potentie heeft om liefhebbers van het nieuwere werk van Within Temptation aan te spreken, verzuimt vanwege de houding van de frontman en de inwisselbaarheid van het songmateriaal het maximale uit het optreden te halen.
Tijdens de Worlds Collide-tour speelt Evanescence soms als eerste van de twee headliners, soms als laatste. Vandaag mag Within Temptation afsluiten en dat betekent dus dat eerst de alternatieve rockband rond Amy Lee het podium betreedt. Vorig jaar kwam na tien jaar eindelijk weer eens een regulier album uit. The Bitter Truth bevat een aantal sterke nummers, zoals Broken Pieces Shine, waarmee vandaag overtuigend geopend wordt (na het intro Artifact/The Turn), Use My Voice en Wasted On You, die later in de set aan bod komen. Blind Belief en Take Cover komen vandaag wat minder uit de verf. Dat heeft met name te maken met het hoge volume en de mix. Met name het prominente basgeluid van nieuwkomer Emma Anzai (Sick Puppies) zorgt ervoor dat veel van de fraaie details in de muziek verdwijnen, zoals tijdens het vette Made Of Stone (het buigen van de snaar tijdens de riff is niet hoorbaar) en het epische karakter in de medley Lose Control / Part Of Me / Never Go Back en Your Star ontbreekt, doordat het brommen van de bas alles naar de achtergrond drukt.
Amy Lee weet zich zeker tijdens de eerste helft er toch zeer overtuigend bovenuit te werken. Ze zingt zuiver en met veel passie. De Amerikaanse is constant in beweging en gaat af en toe achter een keyboard naast de drummer staan, zoals tijdens Wasted On You, waarin voor het eerst de achtergrondvocalen van Anzai goed te horen zijn, waaruit blijkt dat ze goed kan zingen. Daarnaast neemt ze ook plaats achter een piano, die vanonder het podium tevoorschijn komt, voor de uitvoering van Never Go Back, Far From Heaven, Your Star en My Immortal. Zo wisselt ze veel van positie en blijft ze ondertussen goed zingen, al is met name tijdens de tweede helft van het optreden het beste er wel van af. Ze gaat wat meer schreeuwen en er zijn wat schoonheidsfoutjes, al wordt het nergens problematisch.
De show draait uiteraard om de veertigjarige zangeres. De andere leden tonen zich wel actief en wisselen van positie, maar staan en spelen veelal in dienst van de frontvrouw. Drummer Will Hunt is echter een attractie op zich met zijn uitbundige manier van spelen. Vol overgave ramt hij zich door de set heen, die voorzien is van een goede lichtshow. Het hoogtepunt op het gebied van visuals dient zich aan met End Of The Dream, waarbij Lee achter de drummer op een verhoging voor een driehoekig scherm staat en er vliegende vogels op het scherm te zien zijn. Ook gitarist Troy McLawhorn neemt daar tijdens zijn solo plaats; een mooi showelement. Een ander mooi showelement is dat Sharon den Adel heel even mee komt zingen aan het einde van Use My Voice, dat weliswaar met een niet overtuigende motivatietoespraak wordt ingeleid (“No way one voice can change anything, because what, with all of us together we make a loud sound”), maar wel aangrijpende beelden bevatten (met onder meer Black Lives Matter-vuist in de lucht en teksten op spandoeken als “Stop War” en “Stand for Ukraine”).
Hoewel het hard en basoverladen geluid wat roet in het eten gooit qua optimale beleving zijn het de klassiekers als Going Under, Call Me When You’re Sober en Imaginary die de meeste handen op elkaar krijgen. Veel bezoekers zingen mee, daartoe aangemoedigd door Lee. Niets gaat echter boven het zeer overtuigende slot met een uitstekende uitvoering van My Immortal en Bring Me To Life. Waar het publiek nog gematigd enthousiast reageerde halverwege de set zijn er tijdens deze twee klassiekers veel bezoekers die meezingen en een veel levendigere beleving, mede door de slierten die de zaal in geschoten worden. Zo komt er een feestelijk einde aan een concert dat niet tot volledige tevredenheid stemt.
”Let’s take it to the next level”, zei Amy Lee nog aan het begin van het optreden van Evanescence, maar in de praktijk gebeurt dat met Within Temptation. Wat een geweldige show! Je komt ogen tekort wat er allemaal op het futuristisch aangeklede podium gebeurt. Centraal achteraan zien we een robothoofd, daarboven een fraai omlijst scherm waarop beelden getoond worden, zoals clips en dan zijn er ook nog drie ronde schermen (met daaromheen lampen die voor een mooie lichtshow zorgen) die van ver boven het podium naar beneden komen en waarop ook beelden te zien zijn. Zo zien we Tarja Turunen tijdens Paradise (What About Us?. En dan zijn er ook nog rookkanonnen en een vuurshow. Kortom, continu spektakel.
Niet alleen vanwege alle show-elementen is het een dynamische show, ook de bandleden zijn zeer beweeglijk en wisselen veelvuldig van positie. Bovendien stralen ze veel speelplezier uit en hebben ze onderling contact. De spotlight is uiteraard veelvuldig op Sharon den Adel gericht, maar ook de anderen blijven niet onbelicht. De frontvrouw neemt enkele keer het woord voorafgaand aan een nummer. Zo vraagt ze “If your country was invaded, would you defend it?” voordat Raise You Banner ingezet wordt en zwaait ze met de Oekraïense vlag, vertelt ze met een brok in de keel over haar overleden vader, die een inspiratiebron voor Supernova is (prachtig hoe een vaderfiguur op een scherm omkijkt aan het einde van het nummer) en geeft ze aan dat Don’t Pray For Me over individuele vrijheid gaat.
Je zou bijna vergeten dat er ondertussen ook nog gemusiceerd wordt. Gelukkig staat het geluid een stuk beter afgesteld dan tijdens Evanescence. Mede daardoor is het vanaf de eerste tot laatste seconde genieten, te meer er een prima flow in de set zit. Het beukt waar het moet (een zeer krachtige en overtuigende uitvoering van The Reckoning), klinkt hemels (een heel mooie uitvoering van Angels) en ontroert (All I Need). Mede door de strakke uitvoering staat het optreden als een huis. Dat de frontvrouw even haar tekst vergeet, vergeven we haar, want ze zingt verder prima en is zichtbaar blij dat ze staat op te treden in eigen land.
Den Adel heeft beslist geen hoogtevrees. Tijdens Angels stijgt ze tot grote hoogten in een stalen constructie aan de achterkant van het podium en All I Need voert ze dichterbij het publiek op in een rode jurk terwijl ze op een stoel zit in een hoepel. Het spektakel wordt vastgelegd door meerdere camera’s en het wachten is dan ook op een dvd/blu-ray. Het publiek geniet ondertussen volop. De show eindigt met de überhits Ice Queen en Mother Earth, die door veel bezoekers uit volle borst mee worden gezongen. Iedereen blijft daarna staan in de hoop op meer, maar er is een einde gekomen aan de fantastische show en een zeer sterk optreden van Within Temptation, dat niet alleen de voorgaande bands overtrof, maar ook het beste van zichzelf liet zien en horen.
Setlist Within Temptation:
1. Our Solemn Hour
2. Faster
3. Paradise (What About Us?)
4. Stand My Ground
5. Angels
6. Iron
7. Raise Your Banner
8. Entertain You
9. The Reckoning
10. Supernova
11. All I Need
12. Don’t Pray For Me
13. Ice Queen
14. Mother Earth
Setlist Evanexcence:
1. Artifact/The Turn
2. Broken Pieces Shine
3. Made Of Stone
4. Take Cover
5. Going Under
6. Wasted On You
7. Lose Control / Part Of Me / Never Go Back
8. Far From Heaven
9. Your Star
10. Better Without You
11. End Of The Dream
12. Call Me When You're Sober
13. Imaginary
14. Use My Voice
15. Blind Belief
16. My Immortal
17. Bring Me To Life
Setlist Smash To Pieces:
1. Wake Up
2. Glow In The Dark
3. Big Bang
4. Let Me Be Your Superhero
5. Sleepwalking
6. Running Away From Home
7. Higher
8. Boomerang
Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina!
