Firespawn pakt een stuk bruter uit dan Entombed A.D., Necrophobic of Unleashed. Regelmatig vliegen de blasts om je oren zoals in het razendsnelle, Vader-achtige Generals Creed. De songs zijn compact qua opzet. Een paar nummers zijn wat langer en bieden op technisch vlak meer dan andere tracks. Zo bevat Damnatio Ad Bestias veel fraai leadwerk van Fredrik. Het gitaarwerk is het sterkste onderdeel van de muziek. De sound is vol en scherp. Het draait op dit album vooral om de riffs. Die zijn vaak in orde, al worden ze na verloop van tijd wat minder sterk en soms iets té simpel, zoals in The Whitechapel Murderer.
Waar in de meeste tracks het tempo hoog ligt, gaat in het lompe Death By Impalement de voet van het gaspedaal af. Net als op het debuut zingt Lars-Göran hier even clean, iets dat hem wat minder goed afgaat dan in Lucifer Has Spoken. Het is goed dat er afwisseling in tempo zit. Dat geeft het gevoel dat je niet de hele tijd naar hetzelfde zit te luisteren. Toch is Firespawn op zijn sterkst als er meer tempo in komt. De mannen gaan dan lekker los en zodoende krijgt de muziek de juiste energie: bruut, agressief, maar nooit onbeheersd. Morbid Angel komt een aantal keer in gedachten op als vergelijkingsmateriaal en uiteraard Unleashed, vanwege het gitaarwerk van Fredrik. A Patient Wolf wijkt met zijn thrashgerichte benadering af van de rest.
The Reprobate is gewoon een lekkere blackened deathmetalplaat die sterk aanvangt en na een wat mindere fase halverwege ook weer sterk eindigt. Verwacht echter geen wonderen van deze supergroep. Dit is gewoon goed uitgevoerde, brutale old school death metal van zowel de Amerikaanse als Zweedse school met een occult sfeertje, waar prima op te headbangen is.
Tracklist:
1. Serpent Of The Ocean
2. Blood Eagle
3. Full Of Hate
4. Damnatio Ad Bestias
5. Death By Impalement
6. Gernerals Creed
7. The White Chapel Murderer
8. A Patient Wolf
9. The Reprobate
10. Nightwalkers
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=avatar}
