Bij elke plaat van Children Of Bodom kan ik hetzelfde verhaaltje afdraaien. De Finse band levert immers altijd kwaliteit. Of je de band nu tof vindt of niet, dat doet er niet toe. Iedereen kan horen dat hier topmuzikanten aan de slag zijn die hun instrument tot in de puntjes beheersen. Dat de songs niet altijd even bijzonder zijn, is een tweede.

Op Halo Of Blood vond ik de nummers stukken beter dan op de albums ervoor. De kippenvelfactor van de eerste drie platen ontbrak, maar het vuur leek terug. Zeker in vergelijking met het matte Relentless Reckless Forever, waarop de band een uitgebluste indruk maakte. Gelukkig trekken de Finnen verder over de weg die ze op de vorige schijf insloegen. Vette metal dus, met veel melodie, spetterend gitaarwerk en wat minder nadruk op de keyboards. Vergis je niet, pingelaar Janne Wirman is beslist aanwezig, maar meer in een ondersteunende rol. De solo's die er wel zijn storen overigens niet.

Het knappe van enfant terrible Alexi Laiho en zijn collega's is dat ze de tentoongespreide muzikaliteit nog altijd in compacte nummers weten te gieten. Een commercieel verstandige zet, maar dit element zorgt er ook voor dat de plaat nooit gaat vervelen. Voornamer is echter het muzikaal gebodene. Dat is zoals gezegd van een uitstekende kwaliteit. Met name het vette en spannend opgebouwde Morrigan en het thrashy Horns zijn prima composities. Persoonlijk vind ik het zware titelnummer een tikje voorspelbaar, maar dat maakt de band in orde met het lekkere en tekstueel actuele Suicide Bomber en het slepende, Hypocrisy-achtige Prayer For The Afflicted.

Schokkende verrassingen hoef je op deze negende studioplaat niet te verwachten. Zo is de productie weer typisch Tägtgren. Zwaar aangezet, dichtgesmeerd en zonder al te veel ruimte voor nuance. Dat is voor andere groepen een minpunt. Bij deze inmiddels volwassen 'kinderen' niet. De sound zit de band als gegoten en past goed bij het nieuwe songmateriaal. Liefhebbers kunnen dus zonder zorgen naar de winkel. Al is het maar voor de herkenbare hoes, waarmee de band terugkeert naar de kleurtjestraditie die de groep na Hatecrew Deathroll liet vallen. Geel is misschien niet zo metal, maar wel heel vertrouwd. Zoals alles aan dit sterke album.

Tracklist:
1. I Hurt
2. My Bodom (I Am The Only One)
3. Morrigan
4. Horns
5. Prayer For The Afflicted
6. I Worship Chaos
7. Hold Your Tongue
8. Suicide Bomber
9. All For Nothing
10. Widdershins