Mustasch levert met Testosterone alweer zijn achtste studioplaat af. Het lijkt alsof de band snel de nare nasmaak van het in 2014 uitgekomen Thank You For The Demon wil wegspoelen. Dit vorige plaatwerk was vooral teleurstellend omdat het merendeel van de songs ongeïnspireerd en futloos overkwam. Op dat gebied maken de Zweden met Testosterone al een hoop goed. Er is weer gedrevenheid te horen. Yara’s Song, Down To Earth en The Rider zijn hier getuige van. Het materiaal is wel radiovriendelijker geworden. Hiermee lijken de mannen voorzichtig te mikken op het succes van bands als Volbeat en Audrey Horne.
Buiten de erg herkenbare, potige hardrock, worden er ook nog enkele opvallende uitstapjes gemaakt. In de vermakelijke meezinger Be Like A Man zijn bijvoorbeeld duidelijke Muse-invloeden hoorbaar. Daarnaast lijkt Deftones de voornaamste inspiratiebron te zijn geweest voor het begin van Dreamers. Voor de rest van het songmateriaal geldt dat Mustasch vooral Mustasch is gebleven. Ralf Gyllenhammar bewijst weer dat hij een begenadigd zanger is met zijn indrukwekkende stembereik en de riffs van David Johannesson zijn aanstekelijk als vanouds.
Hoewel de kwaliteit op de hele plaat niet even constant is, komt Mustasch op Testosterone aanzienlijk beter voor de dag dan op de vorige plaat. Toch zal dit werkje niet de boeken in gaan als het beste Mustasch-album. Het is in ieder geval wel weer een stap in de juiste richting voor deze hardwerkende Zweden.
Tracklist:1. Yara’s Song
2. Breaking Up With Disaster
3. The Rider
4. Down To Earth
5. The Hunter
6. Dreamers
7. Be Like A Man
8. Someone
9. Under The Radar
10. Testostorone
