Het grotere publiek kent topzanger Kelly Sundown Carpenter vast wel van het album Section X van Beyond Twilight. Fijnproevers weten dat de man zijn schijnbaar oneindige bereik ook al inzette voor de ondergewaardeerde en enige plaat van Outworld. Een fenomenale US metalschijf met spectaculair gitaarwerk van Rusty Cooley. Grootste traktatie bleek echter de zanger die met een enorme dosis power de show stal. De plaat sloeg helaas niet aan bij de massa, waarna de zanger opstapte en de band een stille dood stierf.

Bij Darkology kwam de Amerikaanse zanger in rustiger vaarwater. Een groep met een concept voor de langere termijn. Niet zozeer gericht op commercieel succes. Zo bewezen deze muzikanten al op het sterke Altered Reflections uit 2009. Een vrij harde en progressieve powermetalplaat, waarop Carpenter samen met gitarist Michael Harriss alle ruimte kreeg om te schitteren. Op Fated To Burn is dat recept niet veel veranderd. Darkology tapt ook ditmaal uit meerdere vaatjes. Enerzijds is er de vrij harde US power metal. Riffgeoriënteerd en bij tijd en wijle flink beukend. Aan de andere kant zijn er de invloeden uit de progressieve rock. Die uiten zich in de vrij complexe composities, het flitsende gitaarwerk en het milde toetsendekentje.

Een argeloze luisteraar krijgt direct veel voor zijn of haar kiezen. Om eerlijk te zijn is het niet altijd even makkelijk om de muzikale lagen fatsoenlijk te consumeren. Aan de productie is namelijk duidelijk af te leiden dat Darkology het met een minimaal opnamebudget diende te doen. Fated To Burn klinkt wat dof. Gitaarsolo's springen er wel uit, maar met name Carpenter had een prominentere plaats in de mix verdiend. Zijn zang vormt opnieuw een ware attractie. Ogenschijnlijk gemakkelijk wringt de man zich in allerlei bochten. Stevige uithalen, melodieuze zanglijnen en ferme gilletjes, hij draait er zijn stembanden niet voor om. Daarom is het jammer dat hij af en toe een beetje verzuipt in de wat modderige mix.

Waar snarenplukker Harris zich Altered Reflections wel eens vergaloppeerde, daar heeft hij zijn speelstijl nu gestroomlijnd in uitstekende riffs en solo's. Hij blijkt een creatieve gitarist die heel goed in staat is songs een soort van verhalende opbouw mee te geven. Daarbij is de rol van zijn sterk drummende broer Brian Harris niet te onderschatten. Samen met bassist Mike Neal zorgt de trommelaar voor een serie knap gespeelde ritmes die nergens gekunsteld overkomen. Nummers als The Shadows Of Oth en de lange, progressieve afsluiter Nightmare King klinken er spannend en bovenal lekker afwisselend door.

Dat deze schijf niet de goede productie kreeg die de plaat verdient, is uiteindelijk een hinderlijke doch niet onoverkomelijke smet op een uitstekend album. Het is alleen zo jammer dat Nederlanders nooit echt warmlopen voor talentvolle US metalbands. Het kan zijn dat de muziek te donker of ingewikkeld is of dat de bands te veel vasthouden aan traditionele waarden. Maar Darkology klinkt eigenlijk nergens oubollig. Als het aankomt op spel, songwriting en sfeer, dan doet deze club niet onder voor de Noorse en Zweedse progressieve powermetalbands die de laatste jaren veel succes oogsten. Darkology verdient absoluut een eerlijke kans.

Tracklist:
1. Kill Me If You Can
2. Beyond The Grave
3. On Morrows Break
4. The Eyes Of The Machine
5. Quantum Genocide
6. The Shadows Of Oth
7. Fated To Burn
8. 21st Century Frankensteins (Nobot2)
9. Festival Of Fear
10. Holy
11. Nightmare King