Toen Coal Chamber in 2003 uit elkaar ging, zou de band volgens Dez Fafara niet meer hervormen. En waarom ook wel? Het laatste album Dark Days was pover, de bandleden lagen allemaal met elkaar in de clinch en Fafara ging een vrij solide toekomst tegemoet met Devildriver. Echter kwam de groep in 2011 toch weer bij elkaar en waren er in 2013 de eerste succesvolle reünieoptredens. Coal Chamber was weer hot en happening en dan kan nieuw studiomateriaal natuurlijk niet uitblijven.
Maar er is veel gebeurd in de twaalf jaar tijd dat de formatie geen album heeft uitgebracht. Nu-metal is namelijk morsdood en geniet niet meer de onaantastbare status van destijds. Sterker nog, het is tegenwoordig eerder een scheldwoord voor muzikale wansmaak en creatieve armoe. Is er nu dan nog wel plek voor een band als Coal Chamber, die zijn wortels zo diep heeft genesteld in dat genre, zonder dat het te opzichtig wordt weggezet als een revival- of retroband?
Coal Chamber gaat in ieder geval verder alsof de tijd heeft stilgestaan. Op het moment dat je de plaat opzet, is het een overduidelijke throwback naar het begin van dit millenium, maar dan zonder dat het er al te dik bovenop ligt. Vooral de kenmerkende gitaarriffs van Meegs Rascon en het typische strakke drumwerk van Mikey Cox geven je het ultieme blast from te past-gevoel. Ook ligt de bas van Nadja Peulen (die voor het eerst meedoet op plaat) zwaar in de mix. Qua stijl borduurt Rivals vooral verder op de sound van Dark Days, maar met een iets meer groove-georiënteerde sound. De tracks worden vol tempo gebracht en het is vooral kracht en agressie dat het kwartet wil uitstralen.
Voor onderliggende dreiging en de 'spooky' thematiek is er ditmaal weinig ruimte. Wat jammer is, want de groep wist vooral te imponeren met die sfeerschepping. Rivals gaat over dat er iemand is die Fafara het leven zuur maakt en waarop hij op zijn beurt zegt: "Hé, ben je wel helemaal Loco. Je klinkt alsof je bent aangereden door een Big Truck. Get off my Rowboat. Je Sway is voorbij, Fiend!
Maar echte krakers van dat kaliber zul je niet tegenkomen op deze plaat. Het klinkt allemaal zeer middelmatig wat de band presenteert. De groove die de band laat horen is nog best lekker, maar imponeert verder niet. Fafara schreeuwt een eind weg, maar klinkt zo oninteressant en ongeïnteresseerd dat er weinig van zijn teksten blijft hangen. Daarbij zijn sommige zangpartijen voorzien van spuuglelijke dubs (Suffer in Silence), die zo een heel nummer weten te verpesten. Ook laat hij horen af en toe kracht te kort te komen in een opbouw naar een heftige break (Rivals), hoewel dat ook aan slordig zangwerk kan liggen.
Coal Chamber laat flink wat steekjes vallen op zijn eerste release in twaalf jaar. Het is voor de band te spreken dat ze niet de overduidelijke retrotroef uit de hoge hoed toveren en teren op nostalgische gevoelens, maar met echt imposant materiaal weet de groep ook niet te komen. De tracks klinken allemaal wel lekker (met I.O.U. Nothing, Light In The Shadows en Over My Head als favorieten), maar weten niet te overtuigen of bij te blijven. Het kabbelt maar wat voorbij, zonder dat het echt hoogtepunten oplevert. Eerder vroeg ik mij af of er hedendaags nog wel plek is voor Coal Chamber. Nou die plek zal er natuurlijk altijd zijn en zeker live, want dat hebben ze dik verdiend. Maar willen ze die toekomst veilig stellen moeten de bandleden toch echt met wat sterker songmateriaal op de proppen komen.
Tracklist:
1. I.O.U. Nothing
2. Bad Blood Between Us
3. Light In The Shadows
4. Suffer In Silence
5. The Bridges You Burn
6. Orion
7. Another Nail In The Coffin
8. Rivals
9. Wait
10. Dumpster Dive
11. Over My Head
12. Fade Away (Karma Never Forgets)
13. Empty Handed
