Als je als band in je zesenveertigste jaar van je bestaan je eenentwintigste studioalbum uitbrengt, hoef je niets meer te bewijzen. Zeker een legendarische hardrock-/AOR-formatie als UFO niet. Van de originele bezetting zijn alleen zanger Phil Mogg en drummer Andy Parker nog over. Michael Schenker is al lang verleden tijd en een ander UFO-icoon, Pete Way, maakt sinds 2011 geen deel meer uit van de groep. Hits zoals Rock Bottom, Doctor Doctor, Lights Out en Love To Love heeft UFO al jaren niet meer gehad. Toch hebben de Londenaren steevast albums uitgebracht, in verschillende samenstellingen. A Conspiracy Of Stars is de jongste telg in de familie.

Wat je op het nieuwste album krijgt voorgeschoteld, is vooral erg herkenbaar. Mede dankzij Phil Moggs vocalen, die nog altijd van hoog niveau zijn en nauwelijks tekenen van slijtage vertonen. Op de laatste platen is duidelijk hoorbaar dat gitarist Vinnie Moore (o.a. Vicious Rumours, Alice Cooper), sinds zijn komst in 2003, UFO een positieve impuls heeft gegeven, zo ook op het nieuwe album. Hij laat mooie melodieuze, naar blues neigende solo’s horen, waarbij het speelplezier er vanaf spat.

Ondanks dat A Conspiracy Of Stars onmiskenbaar klinkt als UFO, zijn er toch wat kritische opmerkingen te plaatsen bij de nieuwe release. De nummers zijn nergens kwalitatief ondermaats, maar het ontbreekt het album aan échte positieve uitschieters. Zeker bij de eerste luisterbeurten springen er weinig tracks uit en lijkt de plaat maar wat voort te kabbelen zonder echt te imponeren. Na wat uitvoeriger luisteren, zijn The Killing Kind, Ballad Of The Left Hand Gun, Sugar Cane en Precious Cargo aan te wijzen als de betere nummers.

Zonder echt indruk te maken, is A Conspiracy Of Stars toch een degelijk album geworden. De ervarenheid van de muzikanten is goed hoorbaar. Ook is te horen dat de bandleden er nog plezier in hebben en dat het nieuwe album geen plichtmatig product is geworden. Dat UFO ook na zesenveertig jaar met een release komt dat een ruime voldoende scoort, verdient respect. Toch komen de individuele tracks net te kort om het tot een essentiële release te maken in de discografie. Het label “alleen voor fans” is het meest passend voor deze release.