Ook Anathema blijft zichzelf en levert wederom een knappe prestatie met een indrukwekkend en rustgevend album. Een vernieuwende plaat die heel anders klinkt dan de voorgangers, voornamelijk door het veelvuldig gebruik van drumcomputers en keyboards. Desondanks klinkt het nieuwe meesterwerk onmiskenbaar als Anathema. Doordat de muziek wat meer mineurakkoorden bevat, is het album wat donkerder dan We’re Here Because We’re Here en Weather Systems en tocht ademt het ook positivisme en hoop uit.
Deze schijnbare tegenstrijdigheid is tot in de perfectie uitgewerkt door producent Christer-André Cederberg. Er is bij de productie gekozen voor een ‘minder is meer-benadering’, zonder kaal te klinken. Integendeel, het album is juist zeer sfeervol, intiem en groots. Elk nummer wordt (zoals we wel vaker van de Britse band gewend zijn) rustig opgebouwd rond een enkel thema met ambient keyboards, drums (die uitgekleed klinken) en een baslijn. Gaandeweg de compositie worden steeds meer lagen toegevoegd (zanglijn, gitaarpartijen met veel sustain) en wordt de climax voorzien van fraaie, orkestrale bewerkingen (dankzij Dave Stewart). De gitaarpartijen spelen een belangrijke rol op de achtergrond. Slechts in Dusk (Dark Is Descending), You're Not Alone en een paar solo's zijn ze nadrukkelijk aanwezig.
De opbouw van de eerste twee delen van The Lost Song doet aan Untouchable Part 1 & 2 denken. In de ballad The Lost Song Part 2 zingt zangeres Lee Douglas overtuigender en zuiverder dan ooit. In Ariel (dat zo rustig begint dat het aan Falling Deeper doet denken) versterken haar zang en die van Vincent Cavanagh elkaar waarna een hypnotiserende gitaarsolo van broer Danny het overneemt. Ook Anathema bevat één van de mooiste solo’s die Danny ooit heeft verzonnen en bovendien klinkt de zang van Vinny heel sterk. Dit nummer representeert alles wat de progressieve band door de jaren voor de bandleden heeft betekend en zal tot in lengte van jaren waarschijnlijk tot de setlist van ieder optreden behoren.
Tijdens het tweede deel van het album hoor je de invloeden van Radiohead erg duidelijk terug, met name door het gebruik van drumcomputers. De eerste paar luisterbeurten is deze dimensie even wennen maar daarna past het prima in het geheel, ook al vallen de drums in het afsluitende Take Shelter iets te hard in. Anathema werkt al samen met onder andere Petter Carlsen en Anneke van Giersbergen. Hopelijk kunnen we in de toekomst een samenwerking tegemoet zien met Thom Yorke (Radiohead). Met You’re Not Alone (waaraan Steve Wilson heeft meegewerkt) wordt de rust wat verstoord. Dit experimentele nummer, dat wat lijkt op het tweede deel van 2+2=5 van Radiohead, past minder goed tussen de rest van het materiaal.
Wat wel goed past, is het vernieuwende Distant Satellites (met als intro het instrumentale, ambient Firelight) dat uitgroeit tot één van de hoogtepunten. Het ontwikkelt zich halverwege tot een dreamtrancenummer om in een club op te dansen. Het is dan ook rijp voor een remix van bijvoorbeeld DJ Tiesto.
Distant Satellites is een heerlijk album om bij weg te dromen en bij te relaxen. Een gevoelsplaat waar je ontspannen van raakt en het beste als geheel te beluisteren is. Voordat je het door hebt, is het speeltijd van een klein uur al voorbij en heb je zin om van voor af aan te beginnen. Aan het einde van dit jaar komt Anathema naar Nederland voor een paar optredens. Nu er twee drummers in de band zijn sinds de toetreding van Daniel Cardoso (hij neemt plaats achter het drumstel terwijl John Douglas verantwoordelijk is voor de percussie en elektronische drums), ben ik benieuwd hoe het nieuwe materiaal live gaat klinken. Nadat Weather Systems al in de top 10 van 2012 van Metalfan.nl is beland, nomineer ik Distant Satellites voor 2014.
Tracklist:
1. The Lost Song, Part 1
2. The Lost Song, Part 2
3. Dusk (Dark Is Descending)
4. Ariel
5. The Lost Song, Part 3
6. Anathema
7. You're Not Alone
8. Firelight
9. Distant Satellites
10. Take Shelter
