Metal wordt nog wel eens ietwat simplistisch weggezet als 'wedstrijdje wie het hardst kan spelen' en ik kan de oppervlakkige luisteraar daar ook eigenlijk geen ongelijk in geven. Alles klinkt hetzelfde, de een schreeuwt nog harder dan de ander en er valt niks spannends aan te beleven. Ik kan die beperkte belevingswereld nog wel enigszins voorstellen. Eenieder die al wat jaartjes metal luistert zal het bekend voorkomen: "Dat heeft met muziek niks te maken! Wat bezielt die mensen, wat een overdreven gedoe!" Zulke fratsen beantwoord ik steevast met "Kan me niks schelen, ik vind het tof en als je daar last van hebt, is dat jouw probleem." Dat komt mij nog wel eens op een verontwaardigde blik te staan, maar aan de andere kant moet ik ook wel toegeven dat veel metal gewoon meuk is. Het zit barstensvol clichés en copycats. Alles is al eens gedaan en nagedaan; 666 in een dozijn.
Maar het kadaverbloed kruipt waar het niet gaan kan en juist dàn is het fijn. Als het viezer dan vies is, lomper dan lomp, sneller dan snel, harder dan hard, en dan toch nog goed in elkaar zit. Originaliteit kan fijn zijn, maar is zeker geen vereiste, als het maar gewoon strak is en beukt. De heren van Ophidian I bezitten precies die X-factor waardoor de band uitsteekt boven de rest. Dat deze technische death metal afkomstig is uit Reykjavik, doet nog een extra duit in het zakje. Ik durf te wedden dat u ook niet veel verder komt dan een (metal-)band of drie uit IJsland. Maar wat wil je ook met een land van 300.000 inwoners. Dat is net zo veel als in de stad Utrecht. Maar goed, genoeg afgewaaid gelul.
Ophidian I debuteert met een enorm sterke schijf genaamd Solvet Saeclum en deze handelt over de Dag des Oordeels. De heren zijn duidelijk deathmetallers die niet veel op hebben met het christendom en hun aanhangers. En dat zullen we weten ook. Het ramt, het rost, het beukt en het vernietigd en doet zelfs het allerijverigste schietgebed teniet. Dit wordt met name bewerkstelligd door de gecontroleerde doelmatigheid waarmee de heren te werk gaan. Een genadeloze effectiviteit blijft hierdoor onherroepelijk gewaarborgd.
Tere christenzieltjes worden vakkundig vermorzeld en uiteengereten door de nietsontziende drummachine die Tumi Snær Gíslason doeltreffend uit zijn ledematen vuurt. Maar het zijn vooral de supersonische gitaren die de aandacht trekken. Geen enkele octaaf wordt onbenut gelaten om de verootmoedigde jezusliefhebbers in het spreekwoordelijke kruis te trappen en het niet zo spreekwoordelijke kruis vakkundig te annihileren.
Gelukkig (of helaas, net wat u fijn vindt) verstaan we er, als te doen gebruikelijk bij death metal, voor het grootste deel geen zak van wat deze heren denken te moeten melden. Hier en daar zijn wel flarden van woorden te verstaan, maar een duidelijk verstaanbaar verhaal wordt het niet. Bij nader onderzoek wordt er ook over de Egyptische Shedyet en het (Arabische) Nadir 'gepredikt'. Blijkbaar hebben ze tussen het betere ramwerk door, genoeg tijd voor een bezoekje aan de bibliotheek...
Dus zo doen ze dat in IJsland. Fans van Obscura en Cryptopsy slaan hun slag met deze band.
Tracklist:
1. Mark Of An Obsidian
2. Shedyet
3. Solvet Saeclum
4. Zone Of Alienation
5. Tectonic Collapse
6. Ellipse
7. Nadir
8. Ethereal Abyss
9. The Discontinuity Of A Fundamental Element
