Veel mensen zullen dan ook reikhalzend hebben uitgekeken naar de opvolger, die eerder dit jaar onder de noemer The Great Mass verscheen. Laten we direct duidelijk zijn: The Great Mass doet niet of nauwelijks onder voor zijn voorganger. Het album klinkt vol, bombastisch en orkestraal. De zware, volle productie zorgt er bovendien voor dat The Great Mass op een indrukwekkende wijze uit de speakers komt knallen. Luister maar eens naar superbombastische en intense nummers als A Great Mass Of Death en Apocalypse, die je als luisteraar direct bij de strot weten te grijpen.
Septicflesh heeft echter meer te bieden. Zo klinkt Pyramid God (dat overigens begint met een klassieke melodie die op zijn minst ‘geïnspireerd’ lijkt door Clint Mansell’s geniale soundtrack voor Requiem For A Dream) juist vooral catchy en haast dansbaar, terwijl Oceans Of Grey meeslepend en zelfs enigszins melancholisch is. In muzikaal opzicht klinkt Septicflesh nog het meest als een soort kruisbestuiving van Hollenthon en The Project Hate MCMXCIX, terwijl de bulderende, diepe grunts van Seth Siro Anton bij vlagen aan Behemoth doen denken.
Die omschrijving zal waarschijnlijk veel liefhebbers van groots aangezet melodielijnen en orkestraal vuurwerk doen likkebaarden – en terecht. Met The Great Mass levert Septicflesh namelijk een uitstekend album af waarmee de band in staat moet zijn om een relatief breed publiek aan te spreken. Moddervet, imponerend en innovatief!
Tracklist:
1. The Vampire From Nazareth
2. A Great Mass Of Death
3. Pyramid God
4. Five-Pointed Star
5. Oceans Of Grey
6. The Undead Keep Dreaming
7. Rising
8. Apocalypse
9. Mad Architect
10. Therianthropy
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
.jpg){kind=small}
