Vooral uit de eerste vier songs op Illwill kunnen we opmaken dat de mannen van Lake Of Tears, die eerder onder andere Black Sabbath, Paradise Lost en Moonspell als inspiratiebronnen koesterden, recent de klassieke heavy metalsound van Judas Priest en consorten hebben ontdekt. Voor de zekerheid heb ik zelfs even nagezocht of het niet per ongeluk om een coveralbum gaat. Zo klinkt Parasite wel heel erg als Motörhead en U.N.S.A.N.E. als W.A.S.P., terwijl op diverse plaatsen ook het oude Celtic Frost om de hoek komt kijken. Slotlied Midnight Madness is nota bene rond een onvervalste black metalriff opgebouwd.
Nog steeds heeft Lake Of Tears derhalve geen eigen sound gevonden, maar dat is geen bezwaar. Dankzij onder meer de vocalen hoor je immers toch welke band hier aan het werk is. Belangrijker nog is dat de meeste composities op Illwill tot het beste behoren wat dit gezelschap tot dusver op de plaat heeft gezet. Elke traditionele heavy metalgroep zal jaloers naar een track als The Hating luisteren. Halverwege de cd zorgen het rustige House Of The Setting Sun en het melancholieke Behind The Green Door daarnaast voor een mooie afwisseling.
Als je in ogenschouw neemt dat het maar liefst vier jaar heeft geduurd voordat Lake Of Tears met een opvolger voor Moons And Mushrooms komt, is de nieuwe langspeler wel wat aan de korte kant (hoewel de digipakversie als bonus wat live-opnames bevat). Gezien de kwaliteit van het gebodene zal Illwill de band echter heel wat nieuwe zieltjes moeten opleveren. Vooral onder metalfans, want nooit eerder heeft een Lake Of Tears-album zo’n stevig beroep op de nekspieren uitgeoefend. Degenen die met afschuw terugdenken aan bijvoorbeeld de elektronische poespas ten tijde van The Neonai (2002) hoeven niet bang te zijn. Lake Of Tears is helemaal terug en harder dan ooit.
Tracklist:
1. Floating In Darkness
2. Illwill
3. The Hating
4. U.N.S.A.N.E.
5. House Of The Setting Sun
6. Behind The Green Door
7. Parasites
8. Out Of Control
9. Taste Of Hell
10. Midnight Madness
