Een tijdje terug speelde het Canadese Despised Icon in het voorprogramma van Unearth. Wat me opviel - naast de bruutheid en lompheid van de gespeelde nummers - was dat de twee zangers erg op elkaar leken, en elkaar daardoor eerder evenaarden dan aanvulden.

Op cd blijkt de band even bruut en lomp als live, al moet wel gezegd worden dat op dit tweede album enkele nuances, zoals een melodieuze solo op z’n tijd, beter naar voren komen. Toch zijn de twee vergelijkbare zangers mij een doorn in het oog. Hoe is het mogelijk dat een band met twee zangers zo monotoon kan klinken? Wat meer variatie in de vocalen hadden deze plaat waarschijnlijk naar een hoger niveau getild.

Lompe deathcore dus, niet geschikt voor de softe luisteraar.

Tracklist:
1. In The Arms Of Perdition
2. Furtive Monologue
3. Quarantine
4. The Ills Of Modern Man
5. A Fractured Hand
6. Sheltered Reminiscence
7. Nameless
8. Tears Of The Blameless
9. Oval Shaped Incisions
10. Fainted Blue Ornaments

Score: 71 / 100

Reviewer: Edo
Toegevoegd: 9 juli 2007

[ Terug naar de Album Reviews ]

ben het niet zo eens met de review (meningen verschillen nu eenmaal), de verschillende stemmen zijn inderdaad te verwaarlozen, maar verder is dit een superknallende schijf, met belachelijk snelle drums en vette breaks. 'lomp' is sowieso niet het juiste woord, daar is de boel veel te snel en strak voor.

Ik vind het toch een knalplaat!

Wat een belachelijke review.

waar is de inhoud? gezeur over het lijken van twee vocalisten is niet echt boeiend.
vette band overigens, album ga ik zeker even beluisteren!

De 1 heeft pig screams en de andere kan leuk grommen, aardig wat verschil hoor....
Heb overgens het nieuwe album nog niet gehoord, maar het eerdere werk vind ik niet echt lomp.