Het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Begin 2010 kondigde Despised Icon aan ermee te stoppen, maar vier jaar later komen de Canadezen op hun besluit terug. In eerste instantie om een beperkt aantal reünieshows te geven, maar de mannen kregen de smaak te pakken en er volgden meer shows, onder andere ter ere van het tienjarig jubileum van The Healing Process.
Zeven jaar na Day Of Mourning is er nu het vijfde album met de line-up die nagenoeg hetzelfde is als ten tijde van The Healing Process. Ben Landreville is de extra gitarist. Verder is er in al die jaren niet veel veranderd. Het zevental maakt nog altijd deathcore die geïnspireerd is door enerzijds (brutal) deathmetalbands als Cryptopsy, Suffocation en Dying Fetus en anderzijds hardcoregroepen (Madball en Hatebreed).
The Aftermath is een sterke opener. Energiek en bruut met een wisseling van grind- en hardcoresecties met aan het einde een breakdown. Daarna neemt de death metal het voortouw in Inner Demons en Drapeau Noir. Met name laatstgenoemde bevat razendsnel double bass-werk en interessante riffs. Het is daarmee een van de hoogtepunten van het album evenals Grind Forever. De traagste track is Bad Vibes, een van de drie waarin pig squeals te horen zijn en de slam om de hoek komt kijken. Vocaal is er overigens met een grunter en screamer veel afwisseling. De teksten zijn af en toe wat voorspelbaar, maar dat hoeft geen struikelblok te zijn.
De plaat duurt slechts een half uur en daar zitten twee overbodige intermezzo's bij (Dedicated To Extinction en Doomed). Wat je overhoudt, zijn acht agressieve tracks die wisselen tussen hardcore en brute death metal. Ongeveer de helft eindigt met een breakdown. Voorspelbaar en saai volgens de een, de ander wil niet anders. Het is deathcore. Wat had je dan verwacht? Waar het nieuwe werk wat onder lijdt, is de te perfecte productie. Alles klinkt akelig strak en het is soms net iets te clean, waardoor het natuurlijke gevoel voor de puristen ontbreekt.
Beast is een energieke en agressieve plaat, waarop veel ruimte is voor hardcore. De tweede helft bevat wat slam-momenten, maar die zijn spaarzaam. De vijfde full-length overtuigt op genoemde momenten en ligt verder prettig in het gehoor. Veel ideeën grijpen terug op het verleden, maar over de hele lengte zijn er te weinig beklijvende riffs. De nieuweling haalt het niet bij Day Of Mourning of The Healing Process, maar misstaat tegelijkertijd niet in de collectie van de Despised Icon-fan of deathcoreliefhebber.
Tracklist:
1. The Aftermath
2. Inner Demons
3. Drapeau Noir
4. Bad Vibes
5. Dedicated To Extinction
6. Grind Forever
7. Time Bomb
8. One Last Martini
9. Doomed
10. Beast
