In 2006 viel het doek voor de Zweedse deathmetalband Centinex. De band had het jaar daarvoor nog de uitstekende World Declension uitgecatapulteerd en een jaar later was het uit met de pret. Finito, afgelopen. Zo gaat dat.
Maar in datzelfde jaar liet Demonical van zich horen, de nieuwe band van drie ex-Centinex leden. In metal-Zweden heeft men namelijk constant hete kolen onder de kont dus stilzitten is er niet bij en zo is Zweden alweer een nieuwe naam rijker. Kwaliteit of kwantiteit? Het debuut Servants Of The Unlight onder de loep:
Niets nieuws onder de zon, dat is wat ik u alvast kan mededelen. Wie een logisch vervolg op Centinex had verwacht komt weliswaar van een koude kermis thuis, maar verder heeft Demonical beslist geen innovatiedrang. Op Servants Of The Unlight staat een dik half uur aan oerdegelijke Zweedse deathmetal, met nadruk op zowel "oerdegelijke" als "Zweedse", wat dus inhoudt dat de band een reeds bekend kunstje op een zeer vakbekwame manier uitvoert. In vergelijking met Centinex is Demonical minder catchy (hoewel de muziek voor deathmetalbegrippen nog steeds goed ritmisch is), wat rauwer en grauwer. Was Centinex bij vlagen redelijk uitbundig, Demonical beperkt zich op Servants Of The Unlight tot een paar schrale solo's en een paar breaks. That's it. De cd bestaat voor de rest uit vrij eenzijdige riffs die de versnellingspook gedurende de nummers in verschillende standen zetten. Het grillige geluid zorgt voor een vleug van ontoegankelijkheid (die tegelijkertijd helaas wel onderuit wordt gehaald door het stuitergehalte van veel riffs), agressie en een neerslachtig voorkomen. Ook de schietsamples ondersteunen het vermoeden dat Demonical u geen bosje rode rozen komt leveren, hoewel de swingende afsluiter Death Metal (Onslaught cover) de grimmigheid op het laatst nog redelijk weet weg te smeren. Leuk gedaan, maar toch wel jammer van de opgebouwde violente houding.
Bij een cd als Servants Of The Unlight krijg ik toch wel een beetje een dubbel gevoel. Na de eerste twee keer luisteren word ik nog weggeblazen door het solide geluid en een allerbeste combinatie van venijnige death en een thrashy onderlaag maar algauw heb ik het gevoel de cd door en door te kennen, waardoor de impact afzwakt. Ook de vergelijking met andere bands wordt met de luisterbeurt steeds voor de hand liggender, zo moet ik tijdens Slaughter Of All Hope telkens aan het laatste werk van Bloodbath denken.
Affijn, het eindoordeel luidt: Kwaliteit boven kwantiteit, maar wees er zuinig op anders is de kwaliteit gauw afgesleten tot "wel leuk maar bla". Meerdere luisterbeurten te vaak achter elkaar zou ik dan ook zeker niet willen aanbevelen.
Tracklist
1. Suicide Throne
2. Revel in Misanthrophia
3. Burned Alive
4. Feeding the Armageddon
5. United in Torture
6. Slaughter of all Hope
7. Unholy Desecration
8. Leipzig 1945 (Part II: Triumphant Eternal)
9. Death Metal (Onslaught cover)
