Het Duitse Fornost bracht in 2003 hun eerste en enige volledige album uit: Der Wind Hat Mir Ein Lied Erzählt. Dit was meteen de laatste release die de band uitbracht, totdat ze in februari met een heruitgave van ditzelfde album kwamen (wat grotendeels al een samenraapsel was van demonummers). Over de precieze reden hiervoor moet ik in het duister blijven tasten; wellicht heeft de verandering van label hier iets mee te maken gehad.
Ten opzichte van de originele uitgave biedt de heruitgave niet veel nieuws (ook de bonusnummers van de plaat zijn niet aanwezig). Dezelfde nummers, dezelfde volgorde, enzovoort. Het album is enkel geremasterd. Aangezien ik het originele album nooit gehoord heb, moet ik jullie een vergelijking op muzikaal inhoudelijk niveau schuldig blijven. Ik ga hier gewoon mijn praatje over de muziek van Fornost houden, alsof ik een nieuw album bespreek.
Mijn eerste indruk is dat dit een heel degelijk black metalalbum is. Wat ik hoor is black metal in aardse sferen, zoals veel ‘pagan’ bands het weten te brengen. Vrij rechttoe rechtaan, maar met een vrolijke, folk-achtige ondertoon, die nog eens benadrukt wordt door de stukken heldere zang die af en toe opduiken. Het vele gebruik van samples zorgt daarnaast voor een mystieke sfeer. Fornost maakt in hun muziek veel gebruik van snelheidswisselingen; snelle stukken om hun rauwe black metal goed tot zijn recht te laten komen en trage stukken voor het aardse. Het nummer Namenlos is hier een goed voorbeeld van.
Namenlos begint lekker snel en agressief, maar verliest daarna aan snelheid door de introductie van de eerdergenoemde heldere zang. Verderop wordt meer gespeeld met deze combinatie, wat tot enkele interessante momenten leidt. Het daaropvolgende nummer Call Of Nergal heeft grotendeels dezelfde opbouw en hier komt de Duitse zang erg goed tot zijn recht. Het laatste nummer wat ik bespreken wil is Birkenwald, wat naar mijn mening één grote, storende onderbreking is. Alweer die heldere zang (maar dit keer niet afgewisseld door black metalkrijsen) en veel gepingel van een akoestische gitaar. Verder heeft dit nummer niets te bieden wat ook maar enigszins bij metal in de buurt komt. Enkel wat ik hierboven beschreven heb en een paar samples van galoperende paarden.
Zoals ik al zei, was mijn eerste indruk dat ik hier met een heel degelijk album te maken had. Die indruk heb ik na afloop van het album nog steeds. Het enige nadeel wat ik ervaren heb is dat ik het regelmatig te braaf vind. De rustige, sfeervolle stukken zijn leuk, maar in een black metalalbum wil ik ook veel snelheid en agressie horen. Hoewel de band qua black metal best het één en ander te bieden heeft, denk ik dat hij meer geschikt is voor de mensen die de overstap willen maken van brave folk metal naar black metal. Voor die groep en natuurlijk de liefhebbers van dit soort muziek.
Tracklist:
1. Towards The Fall Of Time
2. A.F.K.B.
3. Namenlos
4. Call Of Nergal
5. Birkenwald
6. Amorph
7. Bustum
8. Outro
