Met A Sonication lanceert Obscura het tweede deel van het trilogieconcept, maar het uitbrengen van de nieuwe plaat gaat gepaard met een hoop gedoe. Vorig jaar vertrok iedereen, behalve bandleider en frontman Steffen Kummerer. Hij wist opnieuw bekwame muzikanten samen te brengen en ging met de nieuwe bezetting de studio in. Begin januari verscheen de tweede single Evenfall en dat leidde tot een ernstige beschuldiging van plagiaat door ex-bassist Alex Weber. Daar bleef het niet bij, want ook ex-gitarist Christian Münzer beticht Kummerer inmiddels van diefstal. Zijn muziek zou op de plaat terecht gekomen zijn, hoewel de afspraak was gemaakt dat dit niet zou gebeuren.
In het licht van deze kwesties is het lastig om een onpartijdig verhaal te schrijven, vooral omdat het niet de eerste keer is dat dergelijke verwijten worden gemaakt richting Steffen Kummerer. Soortgelijke berichten gingen in 2016 ook rond na het vertrek van ex-gitarist Tom Geldschläger, alias Fountainhead. De controverse tast de algehele ervaring aan en dat is vooral triest voor de nieuwe bandleden. Uit de vele reacties op Evenfall is overigens wel op te maken dat bassist Robin Zielhorst (Crown Compass), drummer James Stewart (Decapitated) en gitarist Kevin Olasz (Deadborn) goed worden ontvangen.
Mijn eerste aantekeningen zijn gemaakt voordat de betreurenswaardige situatie rond A Sonication ontstond, waardoor ik objectief mijn mening kan geven. Hoewel de plaat niet kan tippen aan de eerdere werken, is het wel een rasecht Obscura-album, met een stevige dosis technische death en genoeg memorabele momenten om de fans te bekoren. Alleen het relatief toegankelijke Evenfall weet niet te overtuigen en is na meerdere luisterbeurten ronduit saai. Dat de band juist deze track heeft uitgebracht als single begreep ik sowieso al niet. Met de kennis van nu zou het slechts een uitstel van executie zijn, maar de ophef zou niet zo groot zijn voordat de plaat nog moet verschijnen.
De opener Silver Linings borduurt voort op de voorganger A Valediction (2021) en doet wat meer denken aan At The Gates. Het enige punt van kritiek is de matige productie. Fredrik Nordström was ook verantwoordelijk voor de sound op A Valediction, maar ditmaal heeft hij het produceren samen met Steffen gedaan en het klinkt gewoon belabberd. Die kritiek wordt overigens breed gedeeld in de reacties op de beide singles. Bovendien zitten hier en daar opvallende verschillen in het volume. In Solitude begint veelbelovend, maar je schrikt bijna als een korte duosolo er gewoon overheen geplakt is. Het volume klopt totaal niet. Hoe kan zoiets gebeuren bij Obscura?
Niet alles is negatief, want zoals eerder opgemerkt is A Sonication wel een rasecht Obscura-album, compleet met fraaie, fretloze baslijnen die het geheel extra flair geven. Het snellere tempo en de diepe grunts stuwen The Prolonging naar een eerste hoogtepunt. Ook het instrumentale Beyond The Seventh Sun behoort tot de favorieten. Het brute zwaargewicht The Sun Eater is een ware oorwurm, Stardust is een voltreffer en het afsluitende titelnummer doet daar nauwelijks voor onder, al is een langgerekte fade-out geen sterk einde voor een plaat. Er valt dus ook echt wel wat te genieten voor de liefhebbers van het eens zo gevierde Obscura.
Kortom, met een matige productie en ontsierd door schandalen is A Sonication uitgedraaid op een teleurstelling. Het album wordt op alle fronten overtroffen door A Valediction. Op 21 februari speelt Obscura in Effenaar te Eindhoven met Skeletal Remains en Gorod. Dat is de enige show in de Benelux.
Tracklist:
1. Silver Linings
2. Evenfall
3. In Solitude
4. The Prolonging
5. Beyond The Seventh Sun
6. Stardust
7. The Sun Eater
8. A Sonication