Onze planken, ze liggen vol met te reviewen plaatjes. Zo lag ook dit digitale glimmertje al een tijdje op mij te wachten; de geneugten van het reviewerschap. Tijd is echter schaars. Althans, die van mij, en het leven gaat niet over rozen. Mocht u overigens zeeën van genoemd goedje hebben, en u wilt uw steentje bijdragen om onze planken weer wat leger te maken, meld u dan vooral aan. Uw hulp is welkom. Maar u komt hier niet voor een bespreking van ons interieur of de promotie van de vacatures van uw geliefde webstek. U komt hier voor de review van het werk van El Moono. Klant is koning, u vraagt wij draaien. Here we go.

Vooralsnog is het Britse kwartet dat schuilgaat achter deze naam verre van de productiefste. Na de debuut-ep uit 2018 kwam de band niet verder dan twee singletjes. Afgelopen 4 februari verscheen dan dus deze tweede ep. Enige nuance is hier op zijn plaats aangaande de gebezigde terminologie. Deze twaalf tracks tellende schijf klokt namelijk net boven de veertig minuten uit. Er zijn bands die met kortere speelduur het label 'album' op hun baksel plakken. Maar of dit nou een album of een ep is, is een kwestie die ik graag aan anderen overlaat. Voor mij is dat een kwestie van potato - potato, tomato - tomato.

Maar blijkbaar verkiezen de heren kwaliteit boven kwantiteit en daar slaan ze de welbekende spijker op de kop. De vier rauwe brutelingen uit Brighton weten namelijk een originele mix van sludge, grunge, punk, (post)hardcore, nu-metal en verwante genres te mixen tot een verbazingwekkend sterk en samenhangend geheel. Daar waar genoemde genres nog wel eens lijden aan monotonie of anderszins slaapverwekkende kwalen, weet de band met Temple Corrupted de aandacht van begin tot eind vast te houden. Zonder te hoeven grijpen naar allerlei al dan niet nodeloos ingewikkelde ritmes en maatsoorten, blijft het geheel spannend en interessant.

Dat zit hem in de uitgekiend opgebouwde nummers. Het vereist vakmanschap om het stelselmatig toepassen van hard-zacht-trucjes niet te laten verzanden in tenenkrommende clichés. En, u raadt het al, daarin toont El Moono zich meester. De gelaagde songs barsten van de strak uitgewerkte ideeën. Door ingenieus ingebouwde motieven wordt een herkenbaar thema gecreëerd waarop de band vanuit verschillende perspectieven reflecteert. Daar komt de ijzersterke productie nog eens bij: Rauw waar hij rauw moet zijn, vol en diep waar de compositie daar om vraagt. Pakt u toch vooral de koptelefoon als u deze plaat aan uw vakkundige mening gaat onderwerpen.

Hierbij moet de rol van zanger Zac Jackson (tevens gitarist) niet onderschat worden. Hij trekt werkelijk alle registers open en voorziet de dynamische nummers van de juiste vervreemding, verontwaardiging en verootmoediging. De ene keer in harmonie met het ritme en algehele feel, de andere keer trekt hij volledig zijn eigen plan. Zo houdt hij de aandacht goed vast. Daarin bijgestaan door zijn gitaar-mattie Jamie Haas die het geheel gedoseerd voorziet van sterk geplaatste backing vocals. Dat de ritmesectie, vertegenwoordigt door Harry Logan (bas) en Chris Cartwright (drums), op klassieke wijze de belangrijkste schaduwrollen voor haar rekening neemt, onderschrijft eens te meer dat de band begrijpt hoe je een goede song neerpent. Juist door hun nauwelijks waarneembare rol kan de rest van de band schitteren.

Kortom, El Moono is een band om rekening mee te houden. Als de heren dit weten te vertalen naar een energieke live-show, hebben de Brexiteers er weer een geduchte concurrent bij om de (hoofd)podia te vullen. Ik ben benieuwd!

Tracklist:
1. The Wild Hunt
2. Final Execution
3. Requiem
4. Forced To Smile
5. Miseria
6. Splitting The Atom
7. White Gold