Bring Me The Horizon is voor liefhebbers van metal een lastige band. Waar de groep in het begin van zijn carrière furieus begon met een mengeling van death- en metalcore, sloeg de muziek op latere albums om naar gladdere en experimentele poprock. Mainstream boekte de formatie hiermee enorme successen, maar ondertussen verdeelde de fanbase zich enorm. Met de ep Post Human: Survival Horror laat de groep weer van zich horen op een hardere manier, maar kan deze het ook niet laten om zijn experimentele drift in te binden.

Nu de pandemie roet in het eten gooit qua touren, had de formatie alle tijd om weer nieuwe muziek te maken. Dat de crisis ook de bandleden raakt en frustreert, is te horen in de thema's die worden behandeld in de nummers. Zo is veel terug te leiden naar de situatie omtrent corona.

Dear Diary is daar een duidelijk voorbeeld van. In de openingstrack gooit voor het eerst sinds jaren vocalist Oli Sykes zijn strot weer open en lijkt de band zijn harde verleden weer wat te omarmen. Niet dat het zo furieus klinkt als in de begindagen, maar het is een welkome flirt.

Deze lijn lijkt Bring Me The Horizon vast te houden, al wordt er ook volop geëxperimenteerd. In veel nummers heeft elektronica een belangrijke rol en worden ook pop-elementen niet geschuwd. Daarnaast is er ook een belangrijke rol voor gastmuzikanten. Waar Dani Filth (Cradle Of Filth) al een verrassende bijdrage had in Wonderful Life van het uit 2019 afkomstige album Amo, wordt er nu medewerking verleend door onder andere Amy Lee (Evanescence) in One Day The Only Butterflies Left Will Be In Your Chest As You March Towards Your Death, Yungblud (Obey), Nova Twins (1X1) en Babymetal in Kingslayer.

Hierbij overtuigt het ene nummer meer dan het andere. Zo is het duet met Amy Lee prima gezongen, maar is de track zelf niet vooruit te branden en verzandt deze van een veelbelovend begin in een saaie brei. Daarentegen klinkt de samenwerking met Yungblud fris en energiek, en valt het stemgeluid van de twee vocalisten mooi samen. Kingslayer is ook een opvallende track. Het contrast tussen het gebrul van Sykes en de lieflijke zang van zangeres Moametal van Babymetal vormt een smakelijke combinatie. De energieke samensmelting van dynamische elektro-tonen, gitaarriffs en vocalen stuwt deze song naar het hoogtepunt van de ep.

Bring Me The Horizon blijft op eigenzinnige manier zijn pad vervolgen. Waar een terugkeer naar hardere muziek niet denkbaar meer leek te zijn, komt de band nog geen jaar na het uitbrengen van zijn laatste plaat met een schijf vol wilde uitspattingen. De mainstream-weg die de groep ingeslagen is, wordt hierbij echter ook niet vergeten en dat is ergens jammer, want het harde materiaal overtuigt en wanneer dit gecombineerd wordt met experimenten, kan dit prima samen. Wanneer deze de boventoon gaan voeren en het gas teruggenomen wordt, blijft er te weinig over. Post Human: Survival Horror laat echter wel Bring Me The Horizon op zijn sterkst sinds jaren horen en maakt de groep weer relevant voor metalfans, al kan dit zo op een volgende release weer heel anders zijn.