De titel hint er al op, maar met het nieuwe album is tegelijkertijd veel en weinig veranderd. Porter is vertrokken, waarschijnlijk wegens muzikale meningsverschillen. In interviews liet Darski zich diplomatiek uit door te stellen dat Porter niet de makkelijkste persoon is om mee samen te werken (of hij dat zelf wél is, liet hij in het midden). Qua muzikale stijl ligt de plaat echter in het verlengde van zijn voorganger. In plaats van Porter heeft Darski voor dit album een indrukwekkend scala aan gastmuzikanten opgetrommeld. Slechts in het melancholische, mijmerende Męstwo (‘moed’) zingt Darski zelf. En hoewel hem dat niet onverdienstelijk af gaat, wordt New Man, New Songs, Same Shit, Vol. I wel echt gedragen door de gastbijdrages.
De muziek is net zo divers als de vocalisten die Darski heeft weten in te lijven. Zo is opener Run With The Devil verrassend frivool, niet in de minste plaats door de swingende saxofoonbijdrage van Jørgen Munkeby (de Noorse Shining). Bij het zwierige americananummer Deep Down South is het onmogelijk om stil te zitten. Johanna Sadonis (Lucifer) levert een sterke bijdrage in deze met banjo, mondharmonica en viool ingekleurde track. Vaker echter kiest Darski voor een donkere en sobere aanpak. Coming Home is een dreigend en broeierig nummer, gecentreerd rondom een opzwepend drumritme, dat ook uit de pen van King Dude had kunnen komen. Surrender (met een krachtige bijdrage van Anders Landelius van Dead Soul) combineert blues en gospel. Man Of The Cross wordt gedragen door de donkere, diepe vocalen van Jérôme Reuter (van de neo-folkgroep Rome). Het korte Confession is op de huid geschreven voor Niklas Kvarforth: na een akoestisch begin, waarin hij mompelt en fluistert, eindigt de track in een plotselinge blackmetaleruptie, waarin de Shining-frontman nog even zijn diversiteit mag laten horen.
Hoe vaker ik New Man, New Songs, Same Shit, Vol. I draai, hoe meer ik onder de indruk ben. Ieder nummer heeft een eigen karakter, maar er staat geen enkele zwakke broeder op. Sterker nog: regelmatig weet Me And That Man voor kippenvel te zorgen, zoals in het melancholische, folk-achtige Burning Churches, dat gedragen wordt door het karakteristieke, dramatische stemgeluid van Mat McNerney (Hexvessel). Het sublieme By The River is een bijna gospel-achtige hymne, met niemand minder dan Vegard Sverre Tveitan (Ihsahn, Emperor) op zang. Als King Dude en Zeal & Ardor een gezamenlijke track zouden opnemen, zou het ongeveer klinken als dit nummer. Meesterlijk, zeker als de track ook nog eens culmineert in een verrukkelijke, vlammende solo, die met ontzettend veel gevoel wordt gespeeld.
De diversiteit van de nummers en gastbijdrages zorgt ervoor dat het album in een mum van tijd voorbijtrekt. Het is vooral knap dat de composities in de meeste gevallen erg goed aansluiten bij het specifieke stemgeluid van de verschillende vocalisten. Daarmee wordt New Man, New Songs, Same Shit, Vol. I naar een hoger niveau getild. Met deze langspeler ontgroeit Me And That Man definitief de status van hobbyproject. Dit is een rijke, compositorisch hoogstaande, diverse ode aan muziek uit het hart - in al zijn verschijningsvormen. Donker, puur en met hoorbare liefde gemaakt: een absolute aanrader!
Tracklist:
1. Run With The Devil (Met Jørgen Munkeby)
2. Coming Home (Met Sivert Høyem)
3. Burning Churches (Met Mat McNerney)
4. By The River (Met Ihsahn)
5. Męstwo
6. Surrender (Met Anders Landelius)
7. Deep Down South (Met Johanna Sadonis)
8. Man Of The Cross (Met Jérôme Reuter)
9. You Will Be Mine (Met Matt Heafy)
10. How Come? (Met Corey Taylor)
11. Confession (Met Niklas Kvarforth)
