Sludge metal is in. Progressieve sludge misschien wel meer, getuige de populariteit van Mastodon en Baroness. Hoewel de vooruitstrevende component het bij die twee bands lijkt te winnen van het sludge-gehalte, steken de zompige riffs af en toe nog de kop op. De stijl van Hyborian ligt precies tussen die van de twee grootheden in. Wat minder heftig en vol dan Mastodon, maar ook weer niet zo zweverig als het latere werk van Baroness.

Dit eveneens Amerikaanse gezelschap vaart tegelijkertijd een wat toegankelijkere koers. Mastodon en Baroness zijn beslist bands met echte liedjes, maar bouwen wel allerlei extra lagen en details om die basis. Hyborian is luchtiger. Rechtdoorzee. Zonder al te veel gekte. Hier mag een enkele riff een minuut lang de dienst uitmaken, gevolgd door een catchy refrein.

Volume II laat de stoner-invloeden van het debuut uit 2017 wat meer los. Snarenplukkers Bates en Bush hakken wat harder en durven vaker te variëren. Die speelwijze leidt tot spannende composities als Driven By Hunger en Sanctuary. Stevige songs, waarin heerlijk gitaarwerk domineert en de gitaristen opnieuw bewijzen dat ze ook prima vocalisten zijn. Toch hoor je soms wel erg duidelijk waar Hyborian de mosterd haalt. Niet zelden ruiken de zanglijnen naar de stemmen van de heren Dailor en Sanders van Mastodon.

Ondanks dat de invloeden er af en toe te dik bovenop liggen, weet ik wel dat fans van dit geluid zich zeker zullen vermaken met deze plaat. De productie mag er bovendien zijn. De snaren springen er lekker vettig uit en het strakke doch swingende drumwerk van Justin Rippeto houdt de luisteraar continu bij de les. Inderdaad, net als Brann Dailor, zij het wat minder complex. Maar wat maakt het uit. Het is nog altijd tien keer origineler om uit dat oeuvre te snoepen dan voor de zoveelste keer Bay Area thrash metal of NWoBHM opnieuw op te warmen.

Tracklist:
1. Driven By Hunger
2. Stormbound
3. Sanctuary
4. Planet Destructor
5. The Entity
6. Expanse
7. Portal
8. In The Hall Of The Travellers