Greenleaf houdt de vaart erin. De Zweden blijven om het jaar nieuwe platen uitbrengen. Met zanger Arvid Jonsson hebben de stonerrockers inmiddels drie albums uitgebracht. De nieuwste aanwinst Hear The Rivers ligt qua sound in het verlengde van zijn twee voorgangers.

Het gevoel bij Hear The Rivers is een beetje tweeledig. Het album is minder wisselvallig dan Rise Above The Meadow, maar toch blijven enkele dingen storen. Eén daarvan is de lawaaierige vintage productie. Met een vintage productie is niets verkeerd, maar als geheel is Hear The Rivers een vermoeiende luisterbeurt. Wat ook niet helpt, is dat Jonsson zijn zang steeds vaker voorziet van een distorted vocaal-effect. Het is een leuk effect, maar het overmatige gebruik haalt de dynamiek uit het album.

En dat is jammer, want op deze plaat staan enkele lekkere stonertracks met een bluesrandje. Ik blijf erbij dat Greenleaf op zijn best is in de midtempo-nummers. Het is begrijpelijk dat de strakke ritmesectie uitnodigend werkt voor het schrijven van energieke stonerstampers als Let It Out, A Point Of A Secret en High Fever. Toch klinkt Greenleaf veel interessanter wanneer het gas terugneemt en de tijd neemt in The Rumble And The Weight en The Rivers Lullaby.

Hoewel Tommi Holappa’s betere gitaarriffs en grooves laat horen dan op de vorige plaat, had ik op songwriting-gebied meer van hem verwacht. Ondanks het gebrek aan echte progressie is Hear The Rivers geen slechte plaat. De Zweden hebben voldoende in hun mars, maar moeten voorkomen dat ze continu dezelfde plaat blijven maken.