De dertiende full-length bevat de meest toegankelijke tracks in de discografie van de Noren. Het is donkere synthpop uit de jaren tachtig en negentig wat de klok slaat. Denk aan Depeche Mode, New Order en Empathy Test. Ulver pakt wat experimenteler uit. Zo bevat Rolling Stone een prachtige soultouch, mede vanwege de bijdrage van zangeres Sisi Sumbundu en in de afwijkende afsluiter Coming Home is trip-hop verwerkt.
De songs zijn een stuk directer dan op voorgaande platen. Bovendien is de zang veel meer aanwezig. Deze staat prominent in de mix. Een goede keuze, want Garm zorgt met zijn rustgevende vocalen en zanglijnen voor de herinneringswaarde. Meer dan de helft van de nummers is op zijn eigen manier een hoogtepunt en het geheel luistert erg prettig weg.
Onder de schijnbaar toegankelijke muziek nemen op subtiele wijze allerlei experimentele geluiden of keyboardideeën plaats. De laatste drie minuten van Rolling Stone, die bestaan uit experimentele, georganiseerde chaos voegen echter niet veel toe. Wat wel veel toevoegt is de percussie van Anders Møller in dezelfde track, die beslist tot één van de hoogtepunten van deze release behoort. Na het overbodige outro keert de rust terug in het prachtige, ingetogen, melancholische, bijna eerbiedige So Falls The World. Ook Angelus Novus is traag, maar heeft een hele andere vibe. Daartussenin zit het dansbare Southern Gothic.
The Assassination Of Julias Caesar is een toegankelijke en verslavende plaat. Ondanks het zeer prettige, rustgevende karakter gebeurt er genoeg in de nummers die zeer elektronicagericht zijn. De grootste aantrekkingskracht is de zwoele stem van Garm. Zijn zanglijnen blijven al snel bij en nodigen uit om de songs keer op keer te draaien. Dit is beslist één van de sterkste platen in de discografie van de Noren, die elke keer weer aangenaam weten te verrassen.
Tracklist:
1. Nemoralia
2. Rolling Stone
3. So Falls The World
4. Southern Gothic
5. Angelus Novus
6. Transverberation
7. 1969
8. Coming Home
.jpeg){kind=small}
