Hoe is het dagelijks leven in Finland?

Goed. De zomer komt eraan. We hebben net een paar warme en zonnige dagen achter de rug. Sinds vorige week zijn de restaurants weer geopend. Nog niet alle, want sommige kiezen ervoor om nog gesloten te blijven. Langzamerhand keren we echter weer terug naar het normale leven. Gisteren zijn we voor het eerst buiten de deur gaan eten.

Dat lijkt me een bijzondere ervaring.

Dat was het inderdaad. Er zat twee meter ruimte tussen ons en de volgende tafel. Ik denk dat door die opstelling 40% van de normale capaciteit werd benut. Voor sommige restaurants is dat niet genoeg om uit de kosten te komen en dus blijven die gesloten.

Dat geldt dan ook voor zalen om in op te treden.

Ja. Ik ben een realist en ik denk niet eens aan de optie om dit jaar nog op te treden. We weten niet wat er gaat gebeuren, maar voor mij is het een opluchting dat ik me voorlopig daar niet druk over hoef te maken.

Je bent eind februari ziek geweest. Gelukkig ben je hersteld en had het niets met het coronavirus te maken. Hebben jullie in de band en jij in je familie nog gevallen van het virus gehad?

Nee, gelukkig niet. Zowel bandleden, vrienden als familie zijn allemaal gezond.

Het debuutalbum van Smackbound is nu eindelijk uit na een lange tijd van voorbereiden en een paar keer uitstellen. Ga je het nog vieren?

Ja, eindelijk is 'ie uit. Het voelde toch wat onwerkelijk op de datum dat het album uitkwam en ik moest mezelf er echt bewust van maken. We hebben niets speciaals met de band gepland, maar we hebben elkaar wel even opgebeld. Teemu (Mäntysaari, gitarist - red.) zit al een tijd in Zwitserland. We kunnen dus niet bij elkaar komen of een livestream bieden. De anderen bevinden zich allemaal in Helsinki, dus deze bijzondere tijd gebruiken we om nummers te schrijven. Het wordt een mooi weekend en de meeste bandleden gaan erop uit. We hebben op Instagram nog wel een Q&A gedaan en aansluitend was er de première van onze videoclip bij Close To Sober. De enige die niet aan de Q&A meedeed, was Rolf (Pilve, drummer - red.), want hij ging een weekend vissen en heeft dan nooit een telefoon bij zich. Hij is naar Lapland vertrokken en zit daar te vissen. Als hij geen drummer was geweest, zou hij de hele tijd aan het vissen zijn, haha. We zaten vorig jaar bij elkaar om data te bepalen waarop we video’s gingen schieten en hij blokkeerde direct de hele maand mei. Ik zei: “Waarom de hele maand mei?” Hij antwoordde dat hij niet van tevoren wist wanneer het ideale moment van vissen zou aanbreken. Ik ben zelf geen visser, maar ik kan me voorstellen dat het meditatief werkt.

Je moet er geduld voor hebben, net als voor het maken van jullie album. Het begon vijf jaar geleden met drie demotracks.

Ja, ik heb drie nummers geschreven met mijn man Nino (Laurenne - red.) en die hebben we samen opgenomen. Hij is producer en gitarist van Thunderstone. Those Who Burn is de enige track die het album heeft gehaald en de andere twee gaan we wellicht nog wat mee doen.

Vervolgens ben je naar muzikanten gaan zoeken en kwam je via Sonic Pump Studios in contact met Teemu en Tuomas Yli-Jaskari (bassist – red.).

Ja, we zien elkaar daar regelmatig, dus dat contact liep al. Rolf Pilve en Vili Itäpelto (toetsenist -red.) sloten later aan.

Jullie zijn vervolgens al snel gaan optreden met de coverband Run For Cover.

Ja, want ik wilde weten of er ook een persoonlijke click was tussen alle bandleden. Ik kende Rolf en Vili nog niet zo goed namelijk. Na een jaar touren begonnen we samen Smackbound-nummers te schrijven.

Was het van begin af aan al duidelijk dat het een band zou worden, of was het als project bedoeld?

Zelfs voorafgaand aan het touren, in 2015, was het al duidelijk dat het een band zou worden.

In eerste instantie was er een andere naam dan Smackbound. Wat was die naam en vanwaar de verandering?

De initiële naam kan ik niet vrijgeven. Dat heeft met rechten te maken. Wat ik wel kan vertellen, is dat ik een groot fan ben van het werk van Ernest Hemingway. Een deel van de naam bevatte iets van zijn literaire werk. We raakten met die naam echter in de problemen. Een positief aspect daarvan was echter dat ik vrij dicht bij mijn held gekomen ben, in de zin dat ik met de advocaat van zijn familie contact had. Dat was dus best cool. Bovendien was die advocaat zeer vriendelijk. We mochten de bandnaam van hem zelfs houden en daaronder muziek maken, maar we zouden problemen met de merchandise krijgen. We besloten dus de naam te veranderen. We hebben voor de tabula rasa Smackbound gekozen, een totaal nieuw woord dat je stiekem toch ergens aan laat denken.

Je hebt veel gastbijdragen gedaan in het verleden, onder andere bij Battle Beast en Amorphis. Je hebt kortstondig in Imperia gezeten. Wat was de reden dat je Smackbound hebt opgericht?

Ik wilde mijn eigen muziek schrijven en mijn eigen melodielijnen zingen. Ik wilde de dingen zeggen die ik te zeggen heb. De enige manier daarvoor is eigen nummers schrijven. Als je aan andere bands bijdraagt, heb je een heel andere rol. Dan sta je in dienst van die band of dat project en moet je dus altijd concessies doen. Ik heb nu veel meer vrijheid om mijn boodschap naar buiten te brengen. Als ik voor een andere band of ander project zing of nummers daarvoor schrijf, moet ik altijd schrijven of handelen naar hun wil en wens.

Jij bent de drijvende kracht achter de teksten, maar hoe zit dat met het instrumentale deel?

We schrijven de nummers als band. Het zijn voornamelijk Tuomas, Vili en ik die aan het schrijven waren. Rolf en Teemu waren veel aan het touren, dus zij sloten aan als ze er de kans toe hadden. Ze waren misschien niet bij veel schrijfsessies, maar hebben later wel hun visie en vaardigheden bijgedragen aan bijvoorbeeld de productiefase. Ze hebben bovendien de vrijheid gehad om solo’s te schrijven. Het zijn dus alle bandleden die hebben bijgedragen en het album had anders geklonken als dat niet zo was.

Jullie hebben de schrijfsessies in de bossen gedaan.

Ja, we hebben de auto gepakt en zijn naar een zomerhuisje in het bos gegaan. We verbleven daar dan een paar dagen en sliepen heel weinig. Dat hebben we gedaan omdat we de songs in een bepaalde flow wilden schrijven. We schreven ongeveer een nummer per dag. Later heb ik de teksten eraan toegevoegd. Over The Game hebben we vijf dagen gedaan, maar de rest was in één of twee dagen klaar.

Jullie hebben verschillende muzikale achtergronden. Hoe was het om een gemeenschappelijke visie te vormen met betrekking tot het geluid?

We hebben geen richtlijnen. "Let’s be free" was het motto. Laten we out of the box denken. We schreven in de avond en luisterden de volgende ochtend naar het resultaat. Als het goed voelde, bewaarden we het en anders vernietigden we het bewijs, haha. We dronken wijn in het huisje. Ik kan de naam niet noemen, maar op een of andere manier kreeg de demo de naam van de wijn. De anderen worden kwaad op me als ik de naam onthul, dus dat doe ik maar niet. Toen we het nummer niet mooi vonden, moest het wel een slechte wijn zijn geweest.

De verschillende achtergronden resulteren in een grote diversiteit. Onder mijn favorieten bevinden zich enerzijds het swingende Drive It Like You Stole It en anderzijds de ballads Water And Wine, Close To Sober en The Game. Met name laatstgenoemde lijkt me een speciale track.

Dat is het ook. Het is een speciaal nummer. Voor mij is het het meest belangrijke nummer op het album. Er zit wel een grappig verhaal aan vast. De heren vonden het nummer in eerste instantie maar niets. Ze wilden het weggooien en dus niet op het album hebben. Dat was wel een andere versie trouwens. Het was destijds nog een demo met andere teksten. Ik moest wel een dictator zijn om te bepalen dat het op het album terecht zou komen. Ik veranderde de teksten en pas toen begonnen de heren het nummer te begrijpen. Pas toen realiseerden ze zich hoe speciaal het nummer is. Het zou dus bijna niet op het album gestaan hebben, maar het is mijn visie, dus ik heb mijn wil doorgedrukt. Die visie zie je ook terug in mijn videoclips, waarover ik de regie voer. Anderen horen de nummers anders dan ik, dus ze herkennen het potentieel wellicht niet meteen. Ik zou mijn eigen band bij wijze van spreken verlaten hebben als het nummer niet op het album gestaan zou hebben.

Het is geen conceptalbum, maar er komt in verschillende nummers wel een krachtige en positieve boodschap naar voren.

De teksten zijn erg belangrijk. Ik luister altijd specifiek naar de teksten als ik muziek beluister. Ik ben dan ook blij als mensen de tijd en moeite nemen om naar mijn teksten te luisteren. Ik wil mensen aanmoedigen om meer naar hun intuïtie te luisteren, van zichzelf te leren en zichzelf te accepteren, zowel in goede als slechte tijden. Als je eerlijk bent naar jezelf heb je de mogelijkheid om ten goede te veranderen. Langzaamaan ga je dan toe naar welk leven echt voor je bedoeld is. Daarmee ontwikkel je ook meer levensvreugde. Voor mij is een van de belangrijkste redenen dat ik muziek maak, dat ik een steentje bij kan dragen aan een betere wereld en kan bijdragen aan het feit dat iedereen zichzelf meer gaat accepteren en zich daardoor beter voelt.

De diversiteit in de muziek komt terug in het gebruik van verschillende vocale technieken. Je bent klassiek geschoold, maar hebt ook pop- en jazzlessen gevolgd. Hoe onderhoud je alle verschillende technieken?

Ik hou ze niet allemaal constant bij. Als ik jazz moet zingen, concentreer ik me daar vooral op bijvoorbeeld. Als ik klassiek zing, herinnert me het vooral aan hoe ik technisch goed moet zingen. Ik had echter na mijn klassieke opleiding het gevoel dat ik meer wilde en daarom ben ik me breder gaan oriënteren op vocaal gebied.

Welke twee nummers zou je kiezen als je iemand die niet bekend is met jouw stem kennis zou laten kennismaken met jouw vocale diversiteit?

Ik heb daar eigenlijk nog nooit bij nagedacht. Ik vind namelijk dat het niet om de technische kwaliteiten en het showen moet gaan, maar om de boodschap die het nummer uitdraagt. Ik zing met gevoel en let vooral op de juiste energie. Maar om toch een idee te geven, zou ik kiezen voor The Game aan de ene kant en Wall Of Silence of Drive It Like You Stole It aan de andere kant.

Ondanks dat het nummer zelf voorop staat en het niet om showen gaat, zitten er hier en daar toch wel easter eggs in verstopt.

Dan kom ik terug op toen je vroeg naar richtlijnen in de muziek. De regel is dat dit niet de band is voor een show-off. Het gaat niet om de technische kwaliteiten. We vertrouwen elkaar dat iedereen zich aan die richtlijn houdt. Het technische aspect komt altijd na het nummer zelf. Wel is het zo dat als er bijvoorbeeld iets technisch in dienst van het nummer past, dat het dan welkom is.

Zoals het harmonieuze samenkomen van de gitaar- en keyboardlijn in The Game.

Precies, maar als uitvoerend producent heb ik ook wel ideeën afgeschoten, zoals een zeer technische keyboardsolo in Wind And Water. Het was een prachtige solo, maar te technisch en daardoor paste die niet bij de stemming van het nummer. Ik wilde iets veel simpelers dat toch bij de emotie paste. Dit is een paar keer gebeurd. Het technische aspect kan een nummer opdelen, waardoor de flow in het gedrang komt.

Jullie hebben al een aantal clips gemaakt, waarvan Wall Of Silence en The Game mijn favorieten zijn. Je hebt ook nog die bij Drive It Like You Stole It en Close To Sober en twee tekstvideo’s, één bij Run en één bij Those Who Burn. Hebben jullie de keuze voor tekstvideo’s zelf mogen maken of deed Frontiers Records dat voor jullie?

De reden is dat we niet altijd iedereen bij elkaar konden krijgen.

Hoe was het om de clip bij Wall Of Silence op te nemen?

We zijn naar een oud warenhuis gegaan, samen met regisseur Owe Lingvall, met wie we al ervaring hadden opgebouwd. Hij werkt snel en helder. We hebben het nummer drie keer gespeeld en ondertussen werden er opnamen gemaakt welke terug te zien zijn in de clip.

In die van The Game zat vast meer voorbereidingswerk.

Ik had al jaren een visie gebaseerd op een foto die ik had gezien van iemand in witte klei. Het leek op een stenen standbeeld. Het paste nooit ergens, maar het idee bleef in mijn hoofd rondspoken dat ik er ooit iets mee zou gaan doen. Toen we The Game als single kozen, wist ik dat dit het juiste moment was. Ik wilde het heel statisch en minimalistisch houden en niet zingen. Te veel beweging zou het tenietdoen. Een dag voorafgaand aan de opnamen berichtte ik de jongens met de mededeling dat ze het wel oké moesten vinden om naakt te zijn. De volgende ochtend hebben we elkaar met klei ingesmeerd zodat we een soort stenen standbeelden werden.

En daarmee is er ook een referentie aan de albumcover.

We hebben heel lang nagedacht over wat we precies wilden met de albumcover. We wilden geen bandfoto of graphics. We hebben wel gedacht aan een schilderij of tekening. Uiteindelijk realiseerden we ons dat het stenen standbeeld de 20/20-visie, de eerlijkheid en waarachtigheid de boodschap het beste samenvatten. We laten onszelf zien, naakt en eerlijk. We verstoppen niets in die clip en vandaar dat we daaruit een fragment hebben gekozen dat het geheel het beste representeert. Als wij het eerst doen, is het veiliger voor anderen om zich bloot te geven en zichzelf te ontdekken. We willen de angst wegnemen zodat mensen van zichzelf gaan houden omdat dat ook de enige manier is waarop mensen van anderen gaan houden.

Jullie hebben een serieuze, maar ook leuke kant. Zo speel je drums in de clip van Run. Hoe was die ervaring?

Het was cool. Rolf stond naast me om me aanwijzingen te geven en op te letten of ik alles wel goed deed.

Dat drummen deed je voor de grap, maar je speelt ook piano. Doe je dat primair om nummers te schrijven?

Ik gebruik het als een middel om nummers te schrijven, maar niet om bijvoorbeeld tijdens concerten te spelen. Ik beperk me daar tot zingen.

Mensen kennen je wellicht van je bijdragen aan onder meer Battle Beast en Amorphis. Heb je nog andere projecten in de pijplijn zitten?

Zojuist heb ik samengewerkt met de Ecuadoraanse metalband Black Sun. Later dit jaar komt er een ep uit. In mei zouden we gaan touren, maar dat vindt nu plaats in oktober, helemaal in Ecuador. Ze gaan me wat van het land laten zien en we gaan naar de Galapogos-eilanden. Vier jaar geleden heb ik ook al met ze samengewerkt en dat is goed bevallen. Het is erg prettig om met ze samen te werken.

Als de tijd rijp is voor Smackbound om te gaan touren, wil je dan een mix brengen van covers en eigen nummers of gaan jullie Smackbound en Run For Cover gescheiden houden.

We gaan het gescheiden houden om verwarring te voorkomen. We sluiten het spelen van enkele covers echter niet uit, want covers spelen is leuk en we houden van goede nummers. Het zou bovendien goed kunnen werken, zeker omdat we zelf nog maar tien nummers hebben. Het ligt er natuurlijk ook aan hoe lang we kunnen optreden. We concentreren ons met Smackbound echter primair op de eigen nummers.

Naast het zingen voor Smackbound en Run For Cover werk je samen met andere artiesten. Geef je ook nog zanglessen?

Ja, maar niet zo veel. Ik ben niet echt een lerares. Ik geef wel adviezen en vanwege de coronacrisis geef ik soms ook zanglessen.

En dan heb je ook nog tijd voor acteren.

Ja, ik werkte eerder veel voor theaterproducties, maar mijn focus ligt nu meer op tv-producties. Dit doordat theater meer tijd van je vergt. Je bent van woensdag tot zaterdag bezig en je hebt desondanks niet zoveel optredens. Touren is dan ook lastiger.

Die achtergrond helpt je wel bij optreden met Smackbound en Run For Cover.

Dat zeker, al denk ik er niet echt bij na. Ik ben gewoon mezelf op het podium. Ik ben er wel aan gewend wat werkt voor de camera en wat op het podium werkt, dus ik doe er wel mijn voordeel mee.

Tot slot: als mensen je willen zien acteren, waar kunnen ze dan op afstemmen?

Ik speel in het derde seizoen van de Finse misdaadserie Bordertown. Die is volgens mij wereldwijd op Netflix te zien (onder de naam Sorjonen - red.), dus ga eens kijken, zou ik zeggen.