Je bent een muzikale duizendpoot die van vele markten thuis is. Hoe ben je met muziek in aanraking gekomen en wat heb je moeten doen om het huidige niveau te bereiken?
Ik ben al van kinds af aan met muziek bezig en dat is nooit meer veranderd. Ik weet nog dat we op school liedjes moesten oefenen in de klas en ik dan thuis de melodieën op een klein keyboard nabootste. Mijn moeder merkte dat op en ik mocht al snel met muzieklessen beginnen. Dat heb ik acht jaar lang gedaan. Door die lessen heb ik veel opgestoken qua theorie en verschillende speelstijlen. Rond mijn veertiende levensjaar kwam ik in aanraking met metal en ontdekte dat keyboards ook in dit genre een plek kunnen hebben. Ik raakte nog meer gemotiveerd om me verder te ontwikkelen. Ik studeerde een jaar aan het conservatorium en begon zelf muziek te schrijven in een metalband. Na enkele jaren richtte ik uiteindelijk met Seregor en Namtar Carach Angren op. Dat is en blijft hetgeen waar wij helemaal voor gaan. De jongens hebben mij altijd de positie toevertrouwd om de basis voor alle nummers te componeren en daar ben ik ontzettend blij mee. Componeren is namelijk hetgeen ik het liefste doe. Door de jaren heen heb ik me verder ontwikkeld door het componeren in Carach Angren, maar ook voor andere projecten zoals korte films, commercials en andere bands waaronder Lindemann, Pain en Ex Deo. Ik ben heel trots dat ik dat allemaal heb kunnen bereiken en ben enorm gemotiveerd om meer en meer te blijven doen.
De muziek die je componeert voor film en reclame is passend bij de beelden of het thema. Hoe ga je aan het werk met dit soort composities en wat probeer je daar van jezelf in te verwerken?
Dit is inderdaad een andere benadering omdat ik dan rechtstreeks met een opdrachtgever werk. Ik kom meestal pas vrij laat tijdens het creatieve proces van de productie en probeer me altijd te realiseren dat de regisseur of producent al een goed beeld heeft van wat hij wil zien en horen in het uiteindelijke resultaat. Ik probeer daar vanuit mijn vak zo goed mogelijk bij aan te sluiten. Communicatie is daarom essentieel. Als ik het gevoel heb dat ik genoeg informatie heb, ga ik aan de slag en probeer inderdaad zo goed mogelijk de muziek en het geluid bij de beelden vorm te geven. Mijn eigen stijl komt er eigenlijk altijd vanzelf in terug. Dit is niet iets dat ik kan forceren. Het gebeurt eigenlijk automatisch en ik weet zelf niet precies hoe dat komt. Misschien is dat maar goed ook, haha. Ik vind het in ieder geval altijd heel bijzonder als mensen iets horen van mij in een totaal andere stijl dan dat ze gewend zijn van mij en toch zeggen te horen dat ik het heb gemaakt. Verder werk ik altijd vanuit emotie. Ik moet iets voelen bij de beelden of het idee van een compositie. Dat is eigenlijk in al mijn werk de essentie. Als ik mijn eigen werk terugluister en niets voel, dan weet ik dat het niet werkt. Dat is eigenlijk altijd mijn kompas en het werkt, omdat ik zie hoe mensen bijvoorbeeld reageren op de muziek die we met Carach Angren presenteren. Dat komt altijd overeen met hoe ik het bedoeld heb.
Jouw eerdere werk (Epic Collection 2011 – 2014) heeft een episch, soms heroïsch karakter. When Haunted Toys Come Alive At Night heeft net als Carach Angren een horrorthema. De track is langer en de muziek vertelt het verhaal. Datzelfde geldt voor She Danced To Her Death. Heb je een voorkeur ten aanzien van het muzikale genre waarvoor je componeert?
Het oudere werk is inderdaad nogal verschillend. Sommige van die tracks heb ik geschreven voor projecten die uiteindelijk niet doorgingen, of ze zijn op een andere manier vormgegeven. Vandaar bijvoorbeeld het heroïsche karakter in sommige nummers. De nummers When Haunted Toys Come Alive At Night en She Danced To Her Death heb ik in de afgelopen twee jaar geschreven. Deze nummers heb ik puur, helemaal blanco, vanuit mezelf geschreven. Ik had daar behoefte aan, omdat ik tijdens de afgelopen jaren veel gewerkt heb volgens opdracht. Ik vond al die projecten fantastisch, maar soms is het goed om even helemaal terug te gaan naar de kern. De tracks volgen daarom ook geen schema of commercieel idee. Het is precies zoals ik het wilde op dat moment en het is gaaf dat mensen er graag naar luisteren!
Sommige composities zijn groots opgezet. Werk je alles zelf uit of ga je met sessiemuzikanten de studio in?
Ik werk alles zelf uit. Ik heb mijn studio en equipment behoorlijk geüpgraded gedurende de afgelopen jaren en heb daarin altijd ontzettend veel geld geïnvesteerd. Het kost behoorlijk wat computerkracht om dergelijke composities te schrijven en op dit niveau te produceren. Dat is wat ik altijd heb willen doen. Voor sommige partijen werk ik met muzikanten. Ik speel ook zelf losse instrumenten in. Ik werk bijvoorbeeld veel met een goede vriend genaamd Nikos Mavridis. Hij is een fantastische violist en heeft sinds Lammendam op alle Carach Angren-albums de soloviool ingespeeld.
Het solowerk is recent in gelimiteerde oplage uitgebracht op cassette. Waarom heb voor deze geluidsdrager gekozen?
Ik wilde iets bijzonders doen en hoorde links en rechts dat mensen dit medium weer beginnen te waarderen. Zelf heb ik ook altijd met bandjes rondgesjouwd, dus ik vond het wel passen om dit nu te doen. Mensen apprecieerden het, want ze zijn op enkele na bijna allemaal verkocht. Verder denk ik dat mensen weer meer op zoek zijn naar een ervaring rond het luisteren van de muziek. Jarenlang heeft innovatie in de technologie ervoor gezorgd dat alles sneller werkt en toegankelijker is. Dat is natuurlijk prachtig, maar onbedoeld hadden de 'oude' media, zoals vinyl, cassette en cd, de 'onhandigheid' dat ze je volledige aandacht eisten. Je moest het ergens gaan kopen, uit een verpakking halen en doorgaans in een apparaat stoppen waar nog geen internet op zat. Onbedoeld was je dus helemaal bezig met een actief luisterritueel. Destijds was dat vaak ergerlijk. Ik weet bijvoorbeeld nog goed dat een cassettebandje weer vastliep op mijn walkman, of dat er een kras zat op een plaat of cd. Het allereerste cadeau dat ik ooit van mijn vader kreeg was een vinyl. Ik was nog heel jong en op een gegeven moment liet ik hem per ongeluk op de verwarming liggen. Er zat een deuk in, dus ik kon hem niet goed meer afspelen. Die dingen waren onhandig, maar misschien dat we het nu wel een beetje missen. Immers, we kunnen nu via YouTube en Spotify razendsnel switchen en ondertussen andere dingen doen. Ik heb het idee dat we weer verlangen naar de oude media, omdat deze ons dwingen daadwerkelijk voor de muziek te gaan zitten.
Je hebt meegewerkt aan het album Skills In Pills van Till Lindemann en Peter Tägtgren. Jouw eigen track Mechanical Hero heeft een industrieel Rammstein-achtig tintje. Heeft de samenwerking met Till je muzikaal op ideeën gebracht?
Ja, het was fantastisch om met Peter en Till samen te werken. Naast de orkestraties heb ik ook de bonustrack gecomponeerd en dat was een te gek proces. Ik denk zeker dat ik daar weer van geleerd heb en dat het mij ook op nieuwe ideeën heeft gebracht, maar ik heb dat zelf nooit zo actief in de gaten. Ik werk altijd hard en allerlei invloeden krijgen tijdens dat creatieve proces hun plaats.
Recent kwam The Immortal Wars van Ex Deo uit, waarvoor jij de orkestratie hebt verzorgd. Ben je bij een dergelijke samenwerking vanaf het begin betrokken?
Ja, vrijwel vanaf het begin. De basis van de nummers was al klaar (gitaar en drums) en ik kon wat het orkest betreft helemaal losgaan. Het was een enorm interessant project omdat het een specifiek genre is om in te werken. Ik wilde proberen de clichés om te buigen naar een interessanter geheel. Ik heb veel met Maurizio Iacono gecommuniceerd over wat hij met het album voor ogen had. Zo ben ik op zoek gegaan naar interessante instrumenten en heb mezelf daarin niet beperkt. Een aantal instrumenten is typisch Romeins, maar sommige zijn juist Chinees of Arabisch. Al met al had ik de doelstelling om het orkest zo divers en groots mogelijk te laten klinken.
Ben je tevreden over het resultaat?
Ja, ik ben heel erg tevreden. De band en de fans ook, dus beter kan niet!
De muziek die je onder eigen naam uitbrengt, heeft raakvlakken met Carach Angren, maar ik hoor ook duidelijke verschillen. Verschilt het schrijven van eigen muziek van de manier waarop je samenwerkt met Seregor en Namtar?
Ja, voor een deel wel. Het is moeilijk uit te leggen, maar met Carach Angren zijn we al zo lang onderweg dat het voor mij heel duidelijk is binnen welke kaders ik aan de slag kan gaan op het gebied van composities. Het is vooral een gevoel. Met Carach Angren vertellen we horrorverhalen op onze geheel eigen manier. Die manier, of stijl, hebben we door de jaren heen heel goed doorontwikkeld. Instinctief weet ik wat wel en niet werkt in de composities. Het is overigens niet zo dat we steeds hetzelfde blijven doen. Integendeel, we proberen iedere keer weer te vernieuwen met Carach Angren. Mijn eigen werk heeft raakvlakken omdat dit soort muziek (spanning, horror, drama, romantiek en complexiteit) gewoon in mijn aard ligt. Ik vind het geweldig om de luisteraar mee te nemen op een donker pad en dan bijvoorbeeld ineens een heel emotioneel stuk te introduceren.
Carach Angren was vorig te zien op 70.000 Tons Of Metal en was met Kataklysm op tournee door de Verenigde Staten en Canada. Hoe kijk je daarop terug?
We hebben met Carach Angren veel succes, met name in de Verenigde Staten, dus het is voor ons fantastisch om daar te touren. Dat hebben we vorig jaar maar liefst drie maanden gedaan. De optredens op 70.000 Tons Of Metal waren heel bijzonder. Om een nummer als Bloodstains On The Captain’s Log te spelen tijdens een zonsopgang op het dek van het bewegende schip is fantastisch. Dus ja, de tournees in de VS en Canada waren geweldig en we hopen daar zo snel mogelijk weer terug te keren met het nieuwe album.
Aansluitend deden jullie met Fleshgod Apocalypse een Europese tour. Eind januari kreeg drummer Francesco Paoli een rugblessure en moesten zij afhaken. Weet je hoe het nu met hem gaat?
Ik weet niet hoe het nu met hem gaat, maar ik hoop uiteraard dat hij er weer snel bovenop komt.
Eind vorig jaar heeft Carach Angren de nieuwsberichten gehaald dankzij de ChristenUnie. Het vertellen van horrorverhalen met muziek werd verward met satanisme. Hoe kijken jullie terug op de hele situatie rond het concert op kerstavond in poppodium P60?
Ja, dat was een bizarre toestand en voor ons heeft alleen maar voordelig gewerkt, omdat het een vorm van gratis reclame was. Als ik erop terugkijk dan past het wel een beetje in de tijdsgeest waar we in zitten. Je ziet dat meer bands recent in andere landen ook weer last hebben van protesten die totaal ongegrond zijn. Wat het extra vreemd maakt, is we juist in eigen land met protesten te maken kregen, terwijl we ook in landen hebben gespeeld waar je die eerder zou verwachten. Het lijkt wel alsof verschillende groepen erg snel op de tenen zijn getrapt heden ten dage, maar goed, ik maak me daar totaal niet druk om.
Door met danseressen te werken voor de videoclip When Crows Tick On Windows hebben jullie laten zien veel breder te denken dan alleen goede muziek maken. Hoe is het idee voor deze opvallende clip tot stand gekomen?
Omdat we de horrorverhalen al erg letterlijk vertellen middels de muziek en de teksten, wilde ik dit niet nogmaals doen via beelden. In mijn optiek krijg je dan een soort dubbeling van zaken en dan kan de audio met het beeld gaan 'vechten'. Ik wilde daarom voor complementaire beelden gaan. Gelukkig hadden we een fantastisch team om deze clip te realiseren. Rick Jacops is een geweldige regisseur en mediaspin in het web. Wat ik met de danseressen voor ogen had, is dat zij eigenlijk de onschuld van de kinderen in het verhaal uitbeelden. Dit zie je bijvoorbeeld mooi in de scène waar Seregor hen als een soort sergeant toespreekt. Ze kunnen niet reageren en staan doodstil. Zo is het eigenlijk altijd met kinderen in geweldsituaties. Ze zijn slachtoffer en kunnen zich niet weren. Ik vond die symboliek werken. De danseressen vormen een rode draad door de videoclip, ook richting het einde waarin één van hen de persoon van de overleden moeder aanneemt en door ons naar haar graf wordt gedragen.
Is Carach Angren geworden hoe jullie het hadden voorgesteld toen jullie de band begonnen?
We hadden toen we begonnen vooral heel veel plezier in wat we deden en dat hebben we nog steeds. Het enige doel dat we altijd hebben gehad, is nog gavere muziek maken en een nog groter publiek aanspreken. Toen we begonnen, stonden we met zijn drieën letterlijk in een caravan te repeteren. Eigenlijk is die essentie niet veranderd. Soms is het wel een uitdaging om daaraan vast te houden, omdat de band nu zo groot is geworden. Heel veel mensen hebben een mening en willen ons een bepaalde richting uit sturen. Er zijn veel belangen en dat kan soms voor vertroebeling zorgen, maar op het eind van iedere dag refereren we altijd naar dat basisgevoel. We willen nu nog groter gaan uitpakken en fantastische horrorshows geven met nog spannendere albums.
Dance And Laugh Among The Rotten is klaar. Hoe verliepen de opnames?
De opnames gingen heel soepel. We hebben dit keer nog nauwer met Peter Tägtgren samengewerkt en dat was wederom te gek. Hij kent onze band inmiddels goed en dat is terug te horen in het resultaat. Hij heeft het album naar een enorm hoog niveau getild qua productie. We begonnen in december met de opname van de drums. Namtar en ik zijn daarvoor naar zijn studio gereisd en binnen een goede week waren we al klaar. Parallel begon Patrick Damiani met het inspelen van de door ons voorbereide gitaar- en baspartijen in zijn studio in Duitsland. De vocalen heb ik uiteindelijk zelf met Seregor opgenomen in mijn studio. Doordat we op deze manier aan de verschillende onderdelen van het album konden werken, is het resultaat beter geworden dan ik me had kunnen voorstellen. Peter was bijvoorbeeld al aan het pre-mixen en stuurde me tests, waardoor ik de orkestpartijen nog tot op het laatste moment kon finetunen. Dingen weglaten, of juist toevoegen. Het is nu zo perfect, dat ik er echt niets aan zou veranderen. We zijn echt super tevreden en kunnen niet wachten tot het album uitkomt in juni!
Song For The Dead is het eerste voorproefje van het nieuwe album. Borduurt het voort op het duistere horrorsprookje This Is No Fairytale?
Nee, het is een totaal ander album geworden. Fairytale was een ontzettend donker verhaal en dat moest er gewoon uit, haha. De nieuwe cd is qua concept eerder te vergelijken met Where The Corpses Sink Forever, maar qua muziek en tekst ook weer totaal vernieuwend. Dit hoor je bijvoorbeeld al in het nummer dat we hebben uitgebracht. Dat is een benadering die we nog niet echt eerder hebben gedaan. Natuurlijk is het album wel typisch Carach Angren. Het zit vol bombastische melodieën en snoeiharde, doch catchy stukken. We zullen meer laten horen in de aanloop naar de releasedatum, maar wij vinden het resultaat fantastisch en zijn er ontzettend trots op.
Dance And Laugh Among The Rotten komt op 16 juni uit. Heb je dromen voor toekomstige projecten?
Ja, ik wil graag een solo-album uitbrengen en ben al begonnen met meer muziek in de stijl van Haunted Toys. Ik hoop dat zo snel mogelijk uit te kunnen brengen. Verder gaan we flink toeren met het nieuwe Carach Angren-album, dus we hopen iedereen weer snel te zien tijdens één van de concerten die gepland gaan worden.
Meer over het nieuwe album van Carach Angren lees je binnenkort in een apart interview.
