The Electric Acid Orgy: dat is de naam die curator Jus Oborn van Electric Wizard geeft aan zijn eigen feestje op vrijdag. Zijn grote wens om in één zaal films uit zijn eigen obscure collectie te kunnen vertonen gaat in vervulling in Stage01. Ook heeft hij duidelijk bevriende en muzikaal verwante bands uitgenodigd. Het deert niet, want de line up met namen als Uncle Acid And The Deadbeats, Witch Mountain en Goat is er voor veel Roadburners er toch eentje om je vingers bij af te likken. Het is niet voor niets dat Oborn later het optreden van zijn eigen Electric Wizard opent met de woorden en song Come My Fanatics.

Vrijdag 19 april:

Vrijdagochtend wordt Roadburn 2013 geopend door Dread Sovereign, een heavy metalprojectje van de leden van Primordial. De organisatie creëert van te voren al veel spanning door aan te kondigen dat de eerste plaat van Dread Sovereign op Roadburn uitgebracht zou worden. De verwachtingen voor dit optreden (één van de eerste van de Ieren onder deze naam) zijn dan ook hooggespannen. Het trio levert beukende liedjes af, hier en daar afgewisseld met melodieuze passages. Het doet mij regelmatig aan de oude Trouble-platen denken. Ondanks dat zanger Alan de vorige avond al flink had gepresteerd, is zijn klagende zang aan het begin nog wel helder. Maar naar mate het optreden vordert, beginnen zijn stembanden toch wat te slijten. Al met al een overtuigende introductie bij het grote publiek, laat dat volledige album maar snel komen! (Kees)

Het Amerikaanse Dream Death speelt voor het eerst op Europese bodem en kan na 26 jaar met slechts twee albums op de proppen komen. Van beide platen komt dan ook werk aan bod zoals The Elder Race, Sealed In Blood en Feast. De Slayer-achtige zang gecombineerd met Obituary-achtige muziek is tegenwoordig nog maar weinig origineel en roept ook weinig reactie op uit de zaal. Is het trio dan toch te onbekend voor de gemiddelde Roadburner of is de show dan werkelijk zo slecht? Muzikaal zit het nog wel degelijk in elkaar, maar statischer kan het optreden eigenlijk niet zijn. Ook de soms lange pauzes tussen de nummers zorgen voor flink wat vaartvermindering. Op de backdrop staat dan wel de tekst ‘Back from the dead’ (naar het debuut uit 1987) maar het lijkt alsof niemand hier echt op zit te wachten. (Nicole)

Op plaat maakte deze band bij ondergetekende maar een degelijke indruk, maar dat het zo zou spetteren live, had ik niet durven dromen. Kadavar speelt een wervelde show waarin het beste van hun titelloze debuut en het recent verschenen Abra Kadavar ten gehore wordt gebracht. Wie denkt dat lange baarden en muffe jasjes uit de kringloopwinkel niet kunnen rocken, worden hier hard met de neus op de feiten gedrukt. De temperatuur stijgt in rap tempo naar ongekende hoogten en terwijl de lente nog maar net om de hoek komt kijken, wanen we ons al op hete zomerfestivals. Terwijl buiten de rij staat, omdat de zaal vol is, genieten we binnen van songs als Black Sun, Purple Sage en Eye Of The Storm. Kadavar trakteert ons op een heerlijke show. Het geluid is daarbij erg goed in het Patronaat. Ik geef toe dat ik vooraf twijfels had, echter, Kadavar heerst! (Ruud)

Er zijn een aantal kleine bands die het probleem hebben tussen erg populaire acts op het rooster geplaatst te zijn. Zo ook de Finnen van Tombstoned die moeten concurreren met Kadavar, Sabbath Assembly en Witch Mountain. Toch mogen de heren niet klagen wat de belangstelling betreft. De kleine zaal is namelijk bij aanvang aardig volgelopen. Het is dan ook leuk om te zien hoe deze jonge blagen zichtbaar onder de indruk zijn van de respons die ze van het publiek krijgen. Tussen de nummers door stamelt frontman Jussi verlegen wat bedankjes door de microfoon. Hoewel de band een erg fijne mix van doom metal, stoner en psychedelische rock speelt, wordt wel duidelijk dat een speelplek op Roadburn misschien nog iets te vroeg komt. De mannen hebben nog veel te leren, terwijl ze zeker potentie hebben. Op plaat klinkt de muziek namelijk wel erg overtuigend. Het is een sympathieke band en daarom zou ik ze graag over een of twee jaar wel weer willen zien. (Ruud)

Dat Sabbath Assembly niet zo’n magisch optreden zou weggeven als twee jaargangen geleden had ik wel verwacht. Dave Nuss beschikte toen nog over Jex Thoth en de kenners weten dat zij een zangeres van wereldformaat is: iemand die potentie heeft om legendarisch te worden. Niet dat Jamie Myers een slechte zangeres is overigens, want iedere opvolger van vrouw Thoth zal in haar immense schaduw blijven staan. De hoop op een goede show wordt echter door enkele simpele zaken de grond in geboord. Binnen Sabbath Assembly zien we wel meer nieuwe gezichten en wat bezielt Dave Nuss om met drie gitaristen aan de slag te gaan? De kracht van de muziek schuilt - naast Jex Thoth - in het serene en rustgevende geluid en dat wordt compleet teniet gedaan door alle bombast in een zaal die eigenlijk ook te groot is voor deze band. Zeker de korte momenten om grunts in te zetten, wekken vooral afschuw op. Om het drama compleet te maken, mag de monsterlijke vertoning van Genesis P-Orridge (Psychic TV) komen opdraven om met de saaist mogelijke stem wat religieuze teksten op te lezen. Toen hij/zij voor de zoveelste keer opkwam, mompelde een Finse kameraad naast me: 'the beast appeareth.' Niets op af te dingen. Ook dat deze metalband niet op kan tegen de gospelrockband van twee jaar geleden. (Ruud)

Het kan niet ontkend worden dat female-fronted 70s rock momenteel behoorlijk populair is. Kan het uit Portland (Oregon) afkomstige Witch Mountain daar nog iets aan toevoegen? Ja, dat kan zeker, bijvoorbeeld dankzij de meer blues-georiënteerde aanpak van de band. Bovendien beschikken ze in de persoon van Uta Plotkin over een zangeres die ondanks haar geringe lengte van nauwelijks 1,60 meter een scheur kan opentrekken die het dak spontaan van het Patronaat dreigt te blazen. Openingsnummer Lanky Rae zet de toon voor een solide set waarin de nadruk ligt op het recente album Cauldron Of The Wild. Het enige minpuntje is eigenlijk de wat onbeholpen presentatie van Plotkin zelf en haar gewoonte om te pas en te onpas op haar knieën te gaan zitten. Het zorgt ervoor dat de spanningsboog tijdens een semi-ballad als Never Know even wat minder strak komt te staan. Door een sublieme uitvoering van Wings Of The Lord weet Witch Mountain zijn optreden toch met een hoogtepunt te eindigen. (Misha)

Afgelopen week bracht Uncle Acid And The Deadbeats zijn derde plaat uit, maar het is pas sinds dit jaar dat dit Britse gezelschap ook daadwerkelijk optredens verzorgt. Roadburn heeft wat dat betreft de primeur voor het optreden op het Europese vasteland. Vooralsnog lijkt het er op dat we Uncle Acid And The Deadbeats vaker live kunnen aanschouwen, maar dat was recent nog een heel ander verhaal. Toen wilde de band namelijk helemaal niet in de spotlights staan en was onduidelijk wie de bandleden waren. Die mystiek is inmiddels doorbroken en het resultaat is een stel muzikanten die in korte tijd zo populair geworden zijn, dat ze niet de kans hebben benut om aan het tourleven in kleine zaaltjes te wennen. Muzikaal laat het daarom wel wat te wensen over. De beste nummers, zoals 13 Candles, Ritual Knife en I’m Here To Kill You, worden wel gespeeld, maar de heren staan duidelijk wat onwennig op het grote podium. Bijna wanhopig gaan ze dan ook regelmatig in een cirkeltje staan, maar ook in jamhouding wordt het er niet veel beter op. De projecties zorgen voor extra sfeer, omdat er is gekozen voor fragmenten uit obscure cinema. Zo zien we nog scenes uit Hexen Bis Aufs Blut Gequält (1970) voorbij komen. Er mag wel gesteld worden dat deze stap van de band veel te groot is en ik hoop dan ook van harte dat ze na de zomer rustig aan doen en alsnog de kleine zaaltjes gaan platspelen. (Ruud)

Het Finse Hexvessel is een must voor fans van verontrustende atmosferische muziek als 16 Horsepower en Wovenhand, maar ook voor liefhebbers van neofolkbands. Deze formatie met Britse zanger levert in het Patronaat uitstekende vertolkingen van composities af, die tegelijkertijd zowel zoetsappig als onheilspellend kunnen zijn. Het heeft iets weg van een optreden van een singer/songwriter, maar dan met een magisch, griezelig randje. Het publiek van kenners reageert lyrisch op de hypnotiserende liedjes. En al helemaal als de schone Rosie Cunningham, zangeres van het Britse Purson, ter tonele verschijnt om samen met de band Yoko Onos Woman Of Salem te coveren. Een uniek moment dat een festival als Roadburn zo bijzonder maakt. Maar ook het optreden als geheel blijkt zonder twijfel een van de hoogtepunten van het festival te zijn: zowel voor de kenner als voor de nieuwsgierige leek. (Kees)

Waar Lantlôs als het stevige broertje van Alcest gezien kan worden, is Les Discrets de huilebalk van de familie. Op plaat maakt Les Discrets echter prachtige, dromerige muziek, met veel ruimte voor ingetogen akoestisch getokkel en sfeervolle melodielijnen. Live komt het vandaag minder goed uit de verf dan ik had gehoopt. Ook hier speelt voor een deel weer de nogal matige akoestiek van het Patronaat (hoewel het een prachtige zaal is) een rol. Gedurende het hele optreden hangt er een soort galm over het geluid heen waardoor de nummers aan finesse en subtiliteit verliezen (en laat daarin nu juist de kracht van de band liggen). Toch blijft het materiaal van Septembre Et Ses Dernières Pensées en met name het fraaie Ariettes Oubliées... mooie muziek om bij weg te mijmeren, maar dat lukt vanmiddag helaas niet helemaal. Ik heb de band in ieder geval beter aan het werk gezien, dus besluit ik om het na een klein half uur voor gezien te houden om te zorgen dat ik op tijd in de kleine zaal aanwezig ben voor Cough. (Rik)

Jus Oborn noemt ze de eerste ‘debauched rock’n'roll band’ uit de jaren zestig en ze zouden harder kunnen feesten dan de Stones en de Sex Pistols. Vandaag de dag staat er dus een gezellig clubje bejaarden van in de zeventig op het podium bij The Pretty Things. Je zou er trots op mogen zijn als een van deze heren je (over)(groot)vader is. Deze Britse rockband is een prettige afwisseling met de soms snoeiharde en vaak psychedelische/fuzzy muziek van vandaag. Het is ook vooral een rustmoment op de dag met nummers als L.S.D., Mr. Evasion en Balloon Burning. Zelf lijken deze Britse legendes zich prima te vermaken op het festival en al met al is het een aandoenlijk geheel. (Nicole)

Het tijdige vertrek bij Les Discrets bleek een verstandige zet te zijn, want tegen de tijd dat het satanische sludge/doom-gezelschap Cough aan zijn loodzware en intense set begint, is The Green Room zo’n beetje uitgepuild. Deze Amerikanen maken indruk vandaag, want de inktzwarte muziek van deze band komt uitstekend tot zijn recht in een volgepakte, warme, duistere zaal. De drums als mokerslagen penetreren de oorschelpen op genadeloze wijze en de hevig feedbackende gitaren trillen door tot in de onderbuik. Door het smerige gekrijs doet de band mij wel wat denken aan het werk van Khanate en het is dan ook niet gek dat de nummers gemiddeld zo’n tien tot vijftien minuten klokken. De effectieve, duistere beeldprojecties maken het geheel af. Een zeer indrukwekkend optreden!

Dat Electric Wizard enorm populair is, mag geen verrassing heten, maar dat de grote zaal zo afgeladen vol zit, zal Jus Oborn en zijn kompanen deugd doen. Het is ook niet verwonderlijk, want de ronkende psychedelische doom van de band is natuurlijk gemaakt voor een festival als Roadburn. Deze tovenaars slagen er dan ook in om de zaal vanaf de aftrap in hun ban te houden. Hoewel het grote podium eigenlijk iets te groot is in verhouding tot de ietwat statische podiumpresentatie van de band, zorgt het enorme projectiescherm voor voldoende visuele ondersteuning, waarbij vooral de voorliefde voor obscure, occulte en perverse low budget-shockers naar voren komt. In combinatie met de heerlijk logge, ronkende riffs, de uitgesponnen, psychedelische instrumentale passages en de uit duizenden herkenbare, bezwerende stem van Oborn zorgt dat voor een perfecte sfeer. Het materiaal zelf doet de rest. Of het nu gaat over oudjes als Return Trip of Dopethrone, of over nieuwere nummers als Black Mass en Legalise Drugs & Murder, alles wordt met groot enthousiasme onthaald. Een uitstekend optreden, waarmee de band doet wat van hen verwacht wordt. (Rik)

Het Finse Seremonia heeft de ondankbare taak om tegelijkertijd met curator en headliner Electric Wizard te moeten spelen. In de kleine zaal van 013 is het voor de verandering dan ook bijzonder rustig. En dat is niet geheel onterecht. Het occulte gezelschap (met vleugjes punk en rock) onder leiding van frontvrouw Noora begint lekker aan de set waarin uiteraard het gelijknamige debuut uitgebreid aan bod komt. Toch kakt de boel gaandeweg wat in. Hoe dat komt? Wie zal het zeggen: ligt het aan de ontoegankelijke Finse teksten, de saaie bedoening op het podium of het late tijdstip in combinatie met drugs en alcohol? Hoe dan ook, de heren en dame op de planken doen zichtbaar hun best en het zou fijn zijn om ze nog eens terug te zien in ons land, maar dan onder betere omstandigheden. (Nicole)

Snel naar het Patronaat om een goede plek te bemachtigen voor het optreden van Goat. Vorig jaar maakte deze band faam met debuut World Music, waarna iedere boeker ze wilde hebben. Zeer aangenaam dat we ze vervolgens aantreffen op een pionierend undergroundfestival als Roadburn in plaats van bijvoorbeeld het meer bovengrondse Eurosonic. Het is dan ook niet vreemd dat de zaal drie kwartier voor tijd al halfvol zit. Vlak voor tijd is de voormalige kerk zelfs barstensvol en staan er buiten lange rijen. Dan begint de bezwerende show van deze gemaskerde oriëntalistische, maar toch Zweedse band. Als Afrikanen verklede en spelende blanke Scandinaviërs: in de VS zouden ze aan de politiek correcte schandpaal zijn genageld. Hier kraait daar (gelukkig) geen haan naar, maar wordt er vooral om een toegift geroepen. Oude bekenden passeren de revue, zoals Diarabi, de instrumentale cover van de Malinese muzikant Boubacar Traore, maar ook nieuwe nummers, zoals het opwekkende Stonegoat. Het overenthousiaste en schaamteloos zwetende publiek swingt de pan uit. Ook vermakelijk voor je naar Afrikaanse- en andere wereldmuziek-luisterende ouders. Door vele bezoekers genoemd als hét hoogtepunt van deze Roadburn-editie. (Kees)

Dat de organisatie van Roadburn zich ook wel eens kan vergissen, blijkt wel als slechts een handjevol bezoekers zich waagt aan Psychic TV in de grote zaal van 013 terwijl de optredens van Goat en Amenra in het Patronaat afgeladen vol zijn. Sinds de jaren tachtig wil deze act vooral angst aanjagen en mensen shockeren om ze zo wakker te schudden uit de coma die ze is opgelegd door de overheid, aldus www.roadburn.com. Tegenwoordig is het vooral zanger(es) Genesis P-Orridge die de bezoekers angst aanjaagt met haar wanstaltige verschijning. Muzikaal gezien is het meer een act waar je voor moet gaan zitten om het te kunnen waarderen en dat lijken de meeste Roadburners na twee dagen niet meer te kunnen opbrengen. Nog pluspunten voor de kleurrijke trippy achtergrondprojecties! (Nicole)

Satan’s Satyrs is een van de afsluiters van deze tweede dag en een uitermate geschikte. De hoge, nasale schreeuwzang zal niet iedereen over de streep trekken, maar past wel heel goed bij de ouderwetse hardcore punk die deze Amerikanen laten horen. Satan's Satyrs weet zich van de traditionele namen in hun genre te onderscheiden door een garage rockrandje en naar de duivel en Charles Manson verwijzende teksten en achtergronden. Bij een van de lp-covers moet ik aan de cultfilm Werewolves On Wheels (1971) denken. Jaren tachtig punk alsof het eind jaren zestig was uitgevonden: briljant! De volgende dag spelen de heren 's avonds nog een speciale Blue Cheer coverset. Vanavond waren ze in ieder geval de ideale afsluiter van een geslaagde vrijdag. (Kees)

De combinatie van een drukke werkweek, weinig slaap en veel optredens begint vrijdagnacht zijn tol te eisen. Als het podium wordt klaargemaakt voor Amenra, betrap ik mezelf erop dat ik begin te knikkebollen, maar vanaf het moment dat deze Belgische sensatie de eerste tonen van Aorte. Nous Sommes Du Même Sang inzet, ben ik klaarwakker. Met wát een volume gaat deze band tekeer, en wat een intensiteit en kracht draagt deze sludge/post-hardcore in zich! Het zou me niets verbazen als het Patronaat letterlijk op zijn grondvesten trilt. De laatste keer dat ik een groep zó hard heb horen spelen, was Neurosis in de Effenaar, maar zelfs dat klonk minder overweldigend. De muzikale vergelijking is echter overduidelijk, want ook Amenra beroept zich op lood- en loodzware soundscapes die niets minder dan overweldigend zijn. Maar het is niet alleen het verpulverende geluid, maar ook de gedrevenheid waarmee de bandleden opereren dat ervoor zorgt dat Amenra hier zomaar het hoogtepunt van de vrijdag laat noteren. De nadruk ligt op Mass IIII (gelukkig komt het fantastische Razoreater voorbij!) en Mass V (waar drie van de vier nummers van gespeeld worden) – en daar hoor je mij geen moment over klagen. Met afstand het beste en meest intense optreden van vandaag! (Rik)

Pagina 1: donderdag
Pagina 2: vrijdag
Pagina 3: zaterdag
Pagina 4: zondag - Afterburner