Openen voor een band als Opeth is een beetje een oneerbiedige taak. Iedereen weet waar het publiek voor komt en de interesse van het gros van de bezoekers ligt nou eenmaal niet bij het voorprogramma. Maar een ervaren band als Green Lung zou toch een heel eind moeten kunnen komen.

De opstelling is in ieder geval bijzonder; zowel qua aankleding, als qua positionering. Achter de zanger zien we een groot mythisch masker met hoorns en rechts (bij de drummer) en links (bij de toetsenist) staan versierde dierenschedels. Na een spoken word-intro, waarin zelfs Tilburg specifiek benoemd wordt, trapt de Londense cultrockband af. Wat we voorgeschoteld krijgen, is een geoliede rockmachine, waarbij de aandacht vooral uitgaat naar zanger Tom Templar. Hij lardeert de op stoner geënte nummers met volle rockstem en kleedt dat aan met enkele stevige heavy-metaluithalen. Op papier is dat misschien niet per se de beste combinatie, maar in dit formaat past het wonderwel verrassend goed. Dat wordt dan ook rijkelijk beloond. De publieksrespons is ronduit enthousiast. Ook aan het verzoek van Templar om tijdens Let The Devil In de duivelshandjes de lucht in te steken, wordt enthousiast gehoor gegeven. Green Lung kwijt zich goed van zijn opwarmtaak voor Opeth.

Met dertien full-length albums in de inmiddels 35-jarige carrière hebben de Zweden ruimschoots voldoende materiaal om uit te putten. Het voordeel van een show die niet draait om een nieuw album is dat er ook meer ruimte is om de oude platen de revue te laten passeren, maar er moeten altijd keuzes gemaakt worden. We zullen zien waar de band vanavond mee op de proppen komt.

Zo zou mijn introtekst geluid hebben, ware het niet dat de Zweden onlangs een nieuw album aankodigden. Ik had dit intro namelijk vooraf geschreven om de review zodoende sneller online te hebben. Echter kun je de plank dan soms misslaan. Bij de Opeth-kenner - en dat zijn er velen vanavond - zal het stoom uit de oren zijn gekomen bij het lezen van deze tekst. Maar zoals later blijkt, was dit intro zo gek nog niet. Daarover later meer.

Over naar het optreden. De drums en toetsen staan op een soort tweede podium, waarvan de voorkant fungeert als projectiescherm. Dit zal bij festivals waarschijnlijk twee keer zo hoog zijn, want we zien bij aanvang slechts de helft van het logo. Omwille van deze 'riser' moest Green Lung zich dus wel in de breedte van het podium opstellen. Na het intro Seven Bowls van Aphrodite's Child trapt de band vol vertrouwen af met The Grand Conjuration. Er zitten helaas nog wat slordigheden in de mix. Zo ontstaat er halverwege het nummer een opvallend lang durende brom, die de band ook in het opvolgende Demon Of The Fall nog even parten speelt. Nadat dat weggewerkt is, staat het geheel echter als een huis. De sound is weergaloos: vol en hard waar dat kan, maar ook subtiel en gevoelig waar dat moet; zoals het een metalband van dit niveau betaamt. En uiteraard laat het publiek zich niet onbetuigd.

Mikael en zijn kompanen maken een ontspannen indruk. De frontman lult zich als vanouds als brugman c.q. stand-up comedian door de nummers heen tot groot vermaak van het publiek. Zo vertelt hij dat 013 een goede zaal is voor concerten en dat hij zich herinnert dat hij hier curator van Roadburn was en de Franse progressieve band Magma mocht laten spelen. Hij krijgt daarna de lachers op zijn hand door over het slechte voedsel in de VS te vertellen. Toen hij daar op het podium vertelde dat hij honger had, kreeg hij een Big Mac, die hij daar eens rustig oppeuzelde. Verder introduceert hij de band. De meest opvallende verschijning is natuurlijk de opvolger van Martin Axenrot: Waltteri Väyrynen. "Hij is geboren in het jaar dat ons debuutalbum uitkwam. Denk je eens in hoe ik me daarbij voel." Daarnaast laat hij als reactie op de verzoekjes uit het publiek weten dat ze daar niet aan doen. "We don't do requests, come on, you know this!" Maar later: "Or maybe we DO take requests". Natuurlijk is dat de grote grap, want vanaf speelt de band een zogenoemde by-request show.

Uiteraard is het bruggetje naar het nieuwe album dan snel gemaakt, want we willen wel weten hoe dat gaat klinken natuurlijk. Mikael verwijst naar de ouderdom van de band en dat de titel The Last Will And Testament daar bij past. Maar gaan ze daar ook nummers van spelen? "Nee", vertelt hij, "die moeten we nog instuderen. Die nummers zijn te moeilijk". Nou weet je het met deze grappenmaker maar nooit. Hij kan zomaar alsnog een nieuweling ten gehore brengen. Maar, zo blijkt, in dit geval sprak hij de waarheid. We houden het vanavond dus bij de oude tracks.

Kennelijk zijn er kenners van de setlist in de zaal. Napalm Death wordt namelijk hier en daar geroepen. Dat is natuurlijk een wel heel erg opvallend verzoek. Maar het blijkt te kloppen. Mikael lult een intro aaneen richting het 1,316 seconden durende You Suffer van de bekende grindcoreband aan. Met een dergelijke speelduur kun je het nummer natuurlijk ook gewoon twee keer spelen, en zo geschiedde. Voor de meeste mensen zal dit natuurlijk gewoon de eerste show van de tour zijn. Het is geen groot nieuws dat Mikael de ingestudeerde grapjes op een tour herhaalt, maar toch krijgt hij de lachers op zijn hand.

Daarna volgt met In My Time Of Need een rustmoment, maar via het rustig opbouwende, edoch stevig eindigende Face Of Melinda bouwen we weer verder op naar Heir Apparent. De oplettende luisteraar ontdekt hier en daar wel wat slordigheden, maar nergens is dat echt storend. De band speelt zich er laconiek en professioneel doorheen. Opvallend is overigens de in positieve zin hard in de mix staande, maar heel erg geslaagde tweede stem van toetsenist Joakim Svalberg, die bovendien zo nu en dan een andere lijn pakt ten opzichte van de albumversies.

Na de headbanger Ghost Of Perdition en het proggy Sorceress verlaat de band het podium, maar ja, ons fop je niet, hoor! Hoewel een deel van het publiek nog wel een 'one more song' inzet en er hier en daar nog wel geschreeuwd en gefloten wordt, is er niemand die het in zijn hoofd haalt om de zaal te verlaten. Los van dat het tijdschema op de website van 013 vermeldt dat het optreden tot elf uur duurt - het is pas 22:30 - weet iedereen dat standaardafsluiter Deliverance nog niet is geweest. Na een uitgebreide break keert de band dan ook terug om de boel nog eenmaal op stelten te zetten. Nog een laatste maal gaat de zaal los op deze banger.

Hoewel we vanavond op zich niks bijzonders hebben gehoord, toont Opeth nog steeds tot de wereldtop te horen, en dat is knap voor een band die al 35 jaar aan de weg timmert. Mikael belooft ons terug te komen om het aangekondigde nieuwe album te promoten met een tour, en uiteraard zullen we dan weer van de partij zijn. Wie daar wel trek in heeft, bevoegt zich 22 februari bij de band in AFAS Live te Amsterdam.

Setlist Opeth:
1. The Grand Conjuration
2. Demon Of The Fall
3. Eternal Rains Will Come
4. The Drapery Falls
5. You Suffer (Napalm Death-cover)
6. You Suffer (Napalm Death-cover)
7. In My Time of Need
8. Face Of Melinda
9. Heir Apparent
10. Ghost Of Perdition
11. Sorceress

Toegift:
12. Deliverance

Setlist Green Lung:
1. The Forest Church
2. Old Gods
3. Maxine (Witch Queen)
4. Hunters In The Sky
5. Let The Devil In
6. One For Sorrow

Meer foto's op www.basementonline.nl