Zaterdag
Tot nu toe had ik geen hoge pet op van wat Milena Eva en Thomas Sciarone als curatoren naar Roadburn hebben gehaald, maar Midwife valt uiteindelijk wel in de smaak. Sowieso heb ik altijd wel wat meer respect voor artiesten die in hun eentje op zo'n groot podium staan. Zelden heb ik iemand zo zacht horen zingen als Madeline Johnston. Het is moeilijk om wat op te maken uit haar teksten, maar ik krijg al snel de indruk dat ze veel trauma's weggeschreven heeft. De manier waarop ze het publiek bedankt (bijna onmerkbaar en zacht), zegt ook wel iets. Met slechts wat begeleiding op tape weet Madeline een erg mooi geluid neer te zetten en het publiek kijkt ademloos toe. (Ruud)
Het Australische Divide And Dissolve maakt instrumentale doom met een expliciet politieke, antikoloniale en antiracistische insteek. De band bestaat uit het tweetal Takiaya Reed (gitaar en saxofoon) en percussioniste/drumster Sylvie Nehill. Tussen de lange, instrumentele nummers neemt Reed de gelegenheid om de oorsprong en thematiek van de band toe te lichten en op te roepen tot het ontmantelen van 'white supremacy'. De opbouw van de nummers is fraai: door te beginnen met saxofoonpartijen en traag opbouwende 'loops' is de sfeer dromerig en bijna sereen, totdat de zware gitaarpartijen en drums hun intrede doen. Dan verandert de muziek in stroperige, logge, monotone doom. Het tweetal mag op redelijk wat bijval rekenen, maar de nummers zijn uiteindelijk wel wat aan de saaie kant. (Rik)
Zo'n lullige bandnaam hebben, maar wel met veel bravoure op het podium staan. Ik mag dat wel. The Ballet Bombs heeft vanmorgen maar weinig kilometers hoeven maken, want de volgende Eindhovense band is een feit. Het is het eerste optreden vandaag in de Hall Of Fame, maar de heren leggen de lat hoog met hun mix van stevige garagerock en psychedelica. Als hun optredens altijd zo energiek zijn, zie ik The Ballet Bombs nog wel een eind komen. Erg leuk! (Ruud)
Hoewel ik graag de mannen van Sordide aan het werk had gezien, wil ik de performance van The Cartographer, het nieuwe werkstuk van celliste Jo Quail, dat speciaal voor Roadburn is geschreven, niet missen. Er is veel geheimzinnigheid rondom het optreden en op voorhand zijn slechts twee korte fragmenten van een minuutje gedeeld met het publiek. Quail stond in 2019 al op de planken om samen met de Japanse postrockgroep Mono het geniale Hymn To The Immortal Wind te vertolken. De grote zaal is vanmiddag al goed gevuld. Meer mensen zijn benieuwd naar dit optreden. Het podium staat aardig vol. Naast Quail, die met haar schitterende cello het middelpunt vormt, zien we violiste Danielle Van Berkom, pianist Floris Verbeij, acht trombonisten, twee percussionisten, en een 'vertelster' (Alice Krige). Het geheel wordt in goede banen geleid door dirigent Jos Pijnappel. The Cartographer bestaat uit vijf aktes. Het stuk is een verkenning van de 'zware' kant van klassieke instrumentatie – en dus in zekere zin een invulling van het thema 'redefining heaviness'. Het optreden bouwt langzaam op en vergt in eerste instantie behoorlijk wat geduld. De kwaliteit is echter overduidelijk aanwezig, waardoor het publiek in het begin vooral geboeid staat te kijken. Gaandeweg wordt het stuk echter steeds donkerder en epischer. Vooral het eind is werkelijk adembenemend. Er wordt naar een grootse climax toegewerkt waarbij het kippenvel bij menigeen op de armen zal staan. De passie waarmee Quail staat te spelen – de euforie op haar gezicht – is prachtig en ontroerend om te zien. Een zeer fraai en gedurfd experiment, dat uitstekend uitpakt. (Rik)
Het Noorse Kanaan is vandaag vooral gelukkig dat ze mag spelen. Het spelplezier spat ervan af en het gejuich na elk nummer wordt steevast met drie brede glimlachen beantwoord. Het trots zijn op zijn eigen kunnen blijkt wel wanneer de gitarist nog even meldt dat ze vorig jaar de "Noorse grammy's" gewonnen hebben. Ik weet niet wie de concurrentie was, maar onterecht is het zeker niet. Dit trio presenteert krautrock met stevige stoner als basis. Het is niet de beste psychedelica die je ooit gehoord hebt, maar de uitvoering verdient een pluim en onder genot van een groot blik bier is het vooral genieten. (Ruud)
In 2017 maakte Emma Ruth Rundle indruk met haar Roadburn-debuut en dus mocht ze in 2020 mede-cureren. Maar helaas, corona he? Met het album Engine Of Hell weet ze te imponeren in de grote zaal van 013. Op de piano begeleidt ze zichzelf en haar stem klinkt kwetsbaar als ze haar duistere songs vertolkt. "I tried to write an uplifting album this time", grapt ze. De sympathieke Amerikaanse heeft duidelijk de gunfactor van het publiek en weet de volle set de aandacht vast te houden. Het is muisstil in de zaal, op de trap luisteren we met gesloten ogen en enkelen liggen zelfs te genieten. De sublieme belichting maakt het helemaal af. Het podium is gehuld in totale duisternis met enkel spots op Emma. Dat geeft een intieme sfeer, ook al bevind je je in een zee van drieduizend andere muziekliefhebbers. Erg mooi gedaan! (Nicole)
Een van de verrassingen voor ondergetekende is de Amerikaanse shoegaze/dreampopformatie Nothing. In 2014 was deze band al eens te gast, maar vanzelfsprekend heb ik deze toen gemist. Acht jaar later en enkele albums rijker, is het gezelschap gepromoveerd naar De Terminal en staat er waarschijnlijk vier tot vijf keer meer publiek. Als de muziek al niet imponerend is, dan is de projectie dat op de achtergrond wel. De thema's sluiten goed op elkaar aan. De muziek van Nothing is afwisselend dromerig en stevig. Het mag duidelijk zijn dat Nothing connecties heeft met hardcore en noise. De stemming blijft teneergeslagen, maar in alle melancholie is de show best indrukwekkend. (Ruud)
Vandaag staat de spacerockformatie Slift alweer voor de derde keer dit festival op de planken, ditmaal onder de noemer Slift x Etienne Jaumet. Deze Franse saxofonist maakt onderdeel uit van de electropopgroep Zombie Zombie. De combinatie van psychedelische riffs, avontuurlijk en soepel drumwerk, 'spacy' keyboarduitspattingen en de wat lome saxofoonpartijen van Jaumet werkt live behoorlijk goed. In lange, spannende composities creėert het gezelschap een fijne, hallucinante sfeer waarin lekker geėxperimenteerd wordt. Ook al worden de drive en intensiteit van de Ummon-set niet geėvenaard, deze andere kant van Slift is eveneens zeker de moeite waard. (Rik)
Eerder stonden de drie IJslandse dames van Kęlan Mikla al op het festival en nu spelen ze in een zaal die een maatje groter is. Dit keer staat het meest recente album Undir Köldum Noršurljósum op het programma. Het geluid staat goed, qua licht is het dit keer wat minder bijzonder. Maar de sprookjesachtig, dromige synthpop maakt veel goed. Dit klinkt heel fijn en is lekker loom dansbaar. Dat Neige van Alcest vervolgens mee komt doen bij het nummer Hvķtir Sandir is geen verrassing. Eerder speelden ze dit nummer al bij een ander festival en Neige is toch al aanwezig. Maar het is een fijne afsluiter van een goed optreden. Nu maar hopen dat een Nederlandse zaal ze snel boekt voor een show. (Nicole)
Het is altijd een apart gezicht om blanke mensen getooid te zien in traditionele Afrikaanse kledij. The Holy Family doet het gewoon en dat heeft uiteraard te maken met het feit dat ze hun psychedelische rock vermengen met Afrikaanse muziek. Aanvankelijk krijgt de heilige familie de zaal nog keurig aan het swingen door keurig volgens krautrocktradities op te bouwen naar een climax, maar daarna verzandt het in oeverloos gejam. Zo erg zelfs dat de zaal op een handvol fans na helemaal leegstroomt. Het begon wel leuk, maar dit podium is duidelijk te hoog gegrepen. (Ruud)
De Noorse pioniers Ulver spelen voor de tweede keer in enkele jaren hun nieuwe album integraal. In 2017 betrof dat de premičre van The Assassination Of Julius Caesar, waarmee Kristoffer Rygg wederom een nieuwe muzikale richting insloeg. Deze synthpop-plaat bleek een voltreffer en het optreden destijds was bijzonder indrukwekkend. Vanavond staat in het teken van het 'kleine broertje' van die plaat en wordt Flowers Of Evil integraal ten gehore gebracht. In eerste instantie ben ik wel benieuwd of Ulver het niveau van het vorige optreden kan evenaren, want Flowers Of Evil is kwalitatief toch iets minder dan zijn voorganger. De band maakt er echter iets speciaals van. De composities van Flowers Of Evil worden live uitgerekt en verbasterd totdat ze regelmatig de tienminutengrens overschrijden. Ulver maakt echter vooral indruk met de werkelijk fenomenale lichtshow. Door de 3D-projecties lijkt het alsof de band in een soort elektronische tussenwereld staat te spelen. De muziek zal niet iedere Roadburner kunnen bekoren, maar de combinatie van uitgesponnen 'electrodrone' en toegankelijke synthpoptracks werkt live uitstekend. Rygg is bovendien goed bij stem. Zijn warmbloedige geluid geeft extra diepte aan mooie, melancholische tracks als Russian Doll en Apocalypse 1993. Hoogtepunt is wat mij betreft een uitgediepte versie van Machine Guns And Peacock Feathers, een onweerstaanbaar nummer. (Rik)
Ga ik nog een show kijken om 1.30 uur 's nachts? Nou vooruit, ik ben wel nieuwsgierig naar Kanga, aangezien ze met Gary Numan heeft getourd. En eerlijk is eerlijk, het is wel een fijne en passende overgang van de bands naar een afterparty. Want de dansbare beats en darkpop met industrial elementen is een mooie mix van beide. Live klinkt het allemaal net wat steviger dan op Spotify. De voetjes komen bij menigeen van de vloer. Al weet ik niet of de meeste bezoekers, vooral mannen, blijven staan vanwege de muziek of vanwege het gewaagde truitje van Kanga, dat meer laat zien dan wellicht de bedoeling was. (Nicole)
