Vrijdag

Het vrijdagprogramma begint al vroeg in De Koepelhal. Al enkele minuten voor 1 trapt de Deense post-metalformatie LLNN af in 'The Engine Room'. Ondanks het tijdstip is de zaal al vrijwel volledig gevuld. LLNN maakt naar eigen zeggen 'duistere, zware, post-apocalyptische muziek' – en is daarmee niet de enige dit weekend. Het optreden is onderdeel van de Pelagic Records-showcase en het is dan ook niet geheel verwonderlijk dat de sound duidelijke raakvlakken vertoont met het werk van The Ocean en Cult Of Luna. Het optreden staat in het teken van de nieuwste full-length Unmaker, die vanmiddag integraal ten gehore wordt gebracht. Rustig wakker worden is er niet bij. De muziek komt spijkerhard de speakers uit knallen, een effect dat nog eens versterkt wordt door de intensiteit waarmee frontman Christian Bonnesen de longen uit zijn lijf krijst. Het enige minpuntje is dat de band weinig gebruik maakt van de visuele mogelijkheden die het podium biedt. Wie de diep verontrustende videoclip van Vakuum • Scion heeft gezien, weet hoe dergelijke beelden de apocalyptische sfeer zouden kunnen versterken. Desondanks maken de verpulverende klanken van LLNN behoorlijk indruk. (Rik)

De Hall Of Fame is dit festival opvallend vaak het podium voor lokale bands. Het Eindhovense kwartet Severant is hier de eerste band van de dag en legt de lat direct hoog. Met slechts een tien inch plak vinyl op zak staan deze heren te spelen alsof ze al een aantal jaar meegaan. Het songmateriaal klopt als een bus. Alleen de zang kan het hardrockgeweld niet bijbenen. Dat is jammer, want Severant heeft eigenlijk best veel potentie. Tegelijkertijd moeten we niet vergeten dat het nog een vrij nieuw bandje is. De uitnodiging is in elk geval volkomen terecht en de dankbaarheid van de heren om hier te mogen spelen, is groot. (Ruud)

Atonia is een samenwerking tussen de tribal/folkgroep Wyatt E en de avantgarde jazzdoom van Five The Hierophant. Het is dan ook druk op het podium: van achter in de zaal tel ik al minimaal acht personen, waaronder twee drummers. Ik verwachtte een soort ritualistische tribalmuziek met psychedelische invloeden en bij vlagen komt die verwachting uit, maar de muziek van dit gezelschap laat zich eigenlijk vrij moeilijk beschrijven. Desondanks weet de dromerige maar soms ook behoorlijk heftige muziek van het gezelschap het publiek te intrigeren. Zangeres Tomer Damsky klinkt divers. Ze beroept zich regelmatig op een soort lamentaties, waardoor het geheel een religieus tintje krijgt, maar schuwt niet om af en toe ijzingwekkend gekrijs te produceren, dat uit haar tenen lijkt te komen. Een broeierige saxofoon voegt nog meer sfeer toe aan dit hypnotiserende geheel. Intrigerend optreden! (Rik)

Een van de optredens waar ik het nieuwsgierigst naar ben, is de samenwerking tussen James Kent & Johannes Person. Kent kennen we van zijn fantastische, duistere synthwaveproject Perturbator, terwijl Person zanger, gitarist en mede-oprichter is van de atmosferische sludge/post-metalband Cult Of Luna. De heren hebben in opdracht van Roadburn hun krachten gebundeld voor een unieke samenwerking onder de titel Final Light. De grote zaal is zeer goed gevuld. Het lijkt erop dat iedereen benieuwd is hoe deze twee toch wel volstrekt uiteenlopende bands gezamenlijk klinken. En ik kan kort zijn: Kent en Person maken de verwachtingen absoluut waar! Met twee drummers en een vette, ondersteunende lichtshow is het optreden in ieder geval visueel gezien een spektakel. Maar, belangrijker: ook de muziek klinkt fantastisch. De twee stijlen mengen goed samen, hoewel het uiteindelijke brouwsel vooral de smaak van Cult Of Luna herbergt. De logge, loodzware riffs en de karakteristieke bulderstrot van Person voeren de boventoon, maar de daardoorheen schemeren de cyberpunkachtige synths van Kent, waardoor de muziek een omineuze ondertoon krijgt die voor een duidelijke verdieping zorgt. De heren houden de aandacht van het publiek moeiteloos vast. Een zeer geslaagd experiment, dat hopelijk ook tot een fysieke release leidt. (Rik)

Het uit Londen afkomstige Zetra is waarschijnlijk op ieder feestje de vreemde eend in de bijt. De 'doomy', melancholische synthpop ('synthgaze' noemt de band het zelf) klinkt druilerig, introvert, lieflijk en eigenlijk ook wel catchy - alsof Jesu, My Bloody Valentine en Type O Negative aan het jammen zijn geslagen. Het duo op het podium ziet er ook nogal bijzonder uit. De toetsenist heeft een jarentachtigmatje en ziet er een beetje uit als een 'New Kid' met corpsepaint, terwijl zanger/bassist Jordan zich het grootste deel van het optreden verschuilt achter een gordijn van loshangende haren. Verder springt het werkelijk spuuglelijke logo in het oog, met als verrassingseffect een oog dat af en toe beweegt en knippert (nee, het zijn niet de speciaalbieren die hun werk doen!). Zetra weet de zaal niet vol te krijgen, maar het publiek blijft geboeid kijken naar dit vreemde, maar best lekker klinkende schouwspel. (Rik)

Na de fenomenale set die Slift donderdag speelde, is het erg verleidelijk om vandaag weer een kijkje te nemen in The Terminal. Dit optreden heeft als subtitel Into The Unknown gekregen en daarmee wordt vooral gehint op materiaal dat de band nooit eerder gespeeld heeft. Of het oud of nieuw spul is, wordt niet gezegd. Echter, zodra het niet eerder ten gehore is gebracht, gaan hier de alarmbelletjes rinkelen. Het voorgevoel blijkt al snel uit te komen, want niet uitgebracht materiaal is ook nu gewoon niet goed genoeg om er iets mee te doen. Het moet dan een speciale set worden, maar het valt, zeker na gisteren, vooral tegen. Waar Ummon spettert en dynamisch is, is dit vlakjes en saai. (Ruud)

Het Belgische Wiegedood heeft al eerder een Roadburn-editie in puin gelegd. In 2018 verzorgde de band, bestaande uit het drietal Levy Seynaeve (gitaar, zang), Gilles Demolder (gitaar) en Wim Coppers (drums), een alles verpulverend optreden waarbij de grote zaal van 013 sprakeloos achterbleef. Inmiddels is Wiegedood van vorm veranderd, maar zeker niet minder effectief. Het nieuwe album There's Always Blood At The End Of The Road vormt als het ware de geboorte van Wiegedood 2.0: een band die niet louter uit de beenharde black metal put, maar ook naargeestige samples, modderige, zware sludge, hyperintense post-black en Neurosiaanse post-hardcore aan zijn sound toevoegt. Vanmiddag wordt dit nieuwe album integraal gespeeld. Hoewel ik enigszins huiverig was of de band de extreme sound van die plaat, vol neurotische riffs en maniakaal drumwerk, wel goed live zou kunnen vertolken, maakt Wiegedood al snel een eind aan elke twijfel. Wat staan deze drie muzikanten bezeten te musiceren en wat hakken de vlijmscherpe riffs, abrupte tempowisselingen en goed-getimede vertragingen er genadeloos in! Wiegedood levert wederom een ronduit fantastische performance, die nog eens versterkt wordt door de intense lichtshow. Een totaalbombardement op de zintuigen – een geseling die het publiek met liefde ondergaat. (Rik)

Als Warhorse misschien een ding duidelijk maakt dan is het wel dat er op deze editie van Roadburn bar weinig doom te vinden is. Toch is dit niet de enige reden waarom dit optreden bijzonder is, want Warhorse zou twee jaar geleden ook al acte de présence geven. Die uitnodiging was natuurlijk te danken aan het feit dat dit drietal twintig jaar geleden even furore maakte en sinds 2019 weer actief is. Erg veel hebben de heren vast niet kunnen optreden sinds de pandemie en daarom is het misschien wel des te bewonderingwaardiger dat hier een heel strakke show gegeven wordt. Het is alsof de tijd stilgestaan heeft en het zal niemand verbazen dat alle gespeelde songs afkomstig zijn van die ene cultklassieker As Heaven Turns To Ash.... Na afloop bespeur ik vooral tevredenheid om me heen. (Ruud)

Het Nederlandse GGGOLDDD heeft een mooi tijdstip toebedeeld gekregen op het hoofdpodium. De verwachtingen rondom het optreden zijn hooggespannen. De band uit Rotterdam presenteert vandaag het nieuwe album This Shame Should Not Be Mine aan het publiek. Voor de gelegenheid worden de muzikanten bijgestaan door vijf violisten. Het is een confronterend en pijnlijk persoonlijk album, dat in het teken staat van een traumatische ervaring van zangeres Milena Eva (ze werd op negentienjarige leeftijd verkracht). Die wetenschap zorgt voor een beladen en emotionele sfeer in de zaal, die afgeladen vol is. De nummers zijn broeierig, artistiek en zitten vol onderhuidse spanning. De heftige teksten in combinatie met de dreigende, pulserende drones zorgen voor een bijzonder intense en ongemakkelijke sfeer. Tijdens de stille passages, waarin we weinig anders horen dan de uitstekende zang van Eva, is de zaal muisstil. Maar laten we de impact van het optreden vooral niet alléén aan de heftige oorsprong van het album toeschrijven. Daarmee zouden we toch echt tekort doen aan de manier waarop de band die gebeurtenis heeft omgesmeed tot een bron van kracht door ze te verwerken in bijzonder originele en uitstekende composities. Het is vooral indrukwekkend hoe makkelijk GGGOLDDD een logisch geheel weet te smeden van de veelvoud aan invloeden. Invloeden uit de post-punk, rock, pop, klassiek, gothic en trip-hop vinden hun weg in de sound van het gezelschap – en dat gebeurt op een manier die geen moment gekunsteld voelt. Een uitstekend optreden, dat tot de hoogtepunten van deze editie behoort! (Rik)

Door ziekte is Gott helaas verhinderd om zijn debuutshow te spelen op Roadburn en daarom is Rrrags gevraagd voor vervanging. Rrrags speelde al eens in de Hall Of Fame (van voor de verbouwing) en gitarist Ron van Herpen is inmiddels een veel geziene gast. Geen verrassingen dus. Je zou zelfs kunnen spreken van een thuiswedstrijd. De muzikale krachtpatserij kan op veel lof rekenen. Hoezeer ik het talent van deze heren bewonder, het blijft jammer dat het op songtechnisch vlak achterblijft. (Ruud)

Pelagic presents: Karin Park. Ze is actrice en model, maar ook muzikante. Eerder stond ze al op het festival met haar andere band Årabrot, met wie ze een dag later ook mag aantreden. Dit keer staat ze er alleen, te midden van diverse draaitafels en apparatuur. Ze speelt het album Church Of Imagination uit 2020. De hypnotiserende, dromerige en duistere pop luistert aangenaam weg, maar weet niet echt te beklijven. Wel een fijn moment om even bij te tanken tussen andere bands door. (Nicole)

Een van de optredens waar ik op voorhand het meest naar uitgekeken heb, is dat van het Franse Alcest. Deze blackgazepioniers hebben eigenhandig voor een verschuiving in het blackmetalgenre gezorgd met hun ronduit magische debuutalbum Souvenirs D'Un Autre Monde (2007), waarop feeërieke melodieën samengaan met lieflijk ruisende riffs en prachtige, bijna timide cleane zang. Het is echter de opvolger Écailles De Lune (2010) waarmee de band volgens velen zijn absolute meesterwerk aflevert. De contrasten tussen shoegaze en black metal worden hier subliem uitgespeeld en versterkt door de ijzersterke screams van frontman Neige. Vandaag spelen de mannen dit album integraal, aangevuld met enkele recentere nummers uit het oeuvre. Alcest trapt namelijk af met drie nummers van het meest recente album Spiritual Instinct (2019). De post-metalinvloeden zijn hier iets nadrukkelijker aanwezig, maar de magische sfeer die Alcest zo kenmerkt, is ook in deze nummers goed te horen. Hoe mooi ook, vanavond wachten de meeste fans met smart op het succesalbum. En vanaf het eerste getokkel van Écailles De Lune, Pt. I slagen de Fransen erin om de grote zaal van 013 in een warme deken van melancholie en schoonheid te wikkelen. Deze tracks hebben nog steeds een emotionele zeggingskracht die weinig bands is gegeven en al snel merk ik dat ik met tranen in mijn ogen sta te genieten van dit wonderschone moment. Ik zal niet de enige zijn. Pure magie! (Rik)

Tijdens het beluisteren van de Roadburn playlist sprong Alice Hubble er voor mij positief uit. Wat een vrolijk en leuk, maar toch ook duister en seventiesnummer is Hexentanzplatz! En dat album speelt de Britse artieste. Ze legt uit dat de titel van haar plaat een plek is voor heksen om te dansen. En dat ze hoopt dat wij dat vanavond zullen doen. Slechts een paar nummers nodigen echt uit tot dansen. De rest van de plaat is fijne achtergrondmuziek, maar niet meer dan dat. Daarnaast oogt het geheel vrij statisch: Alice en haar sidekick allebei achter de toetsen en bij tijd en wijle neemt ze ongemakkelijk dansende en zingende de microfoon ter hand. Toegift Goddess is een verrassende en leuke afsluiter. Maar het gebrek aan podiumervaring en teveel aan zenuwen zorgt toch voor een wat teleurstellende ervaring. Voor Alice wellicht ook: ze krijgt de kleine zaal van 013 nog niet voor de helft gevuld. (Nicole)

Is er iets aan de hand met het neusje van Walter? De organisatie wist altijd wel groot talent naar Tilburg te halen, maar na twee coronajaren blijkt dat toch een erg lastige klus te zijn. Aan het enthousiasme ligt het niet, maar Supersonic Blues maakt haar naam helaas niet waar. De band uit de hofstad verzandt in hopeloze bluesrockclichés. Dat is leuk voor de verstokte liefhebber van het genre, maar voor anderen klinkt het oubollig. Daarbij lijkt het wel alsof deze heren nog maar net samen zijn. Ze zijn matig op elkaar ingespeeld en hebben bovendien maar weinig te bieden. (Ruud)

Ook vandaag besluit ik een verrassingsoptreden in Little Devil mee te pikken. Ditmaal van de Hongaarse componist Dávid Makó, die onder de naam The Devil's Trade donkere, melancholische dark folk/americana maakt die wel wat raakvlakken heeft met Steve Von Till en Wovenhand. Makó speelt vanavond geen eigen werk, maar een speciale coverset met alleen maar Hongaarse folknummers, die hij speciaal voor deze gelegenheid heeft ingestudeerd. Het is een intiem en mooi optreden, waarbij Makó anekdotes deelt en over de oorsprong van de nummers vertelt. Een overijverige rookmachine, die op de gekste momenten luidruchtig rook begint te spuwen, zorgt voor een komische noot. (Rik)

In onze reviews over vorige edities van Roadburn heb ik me al eens negatief uitgelaten over muziekgenres ver buiten het hardrock/metalspectrum. Hoewel ik het nog altijd moeilijk vind te verenigen met 'onze' muziek, heb ik er inmiddels minder moeite mee dat het aanwezig is op dit festival. Toegegeven: Amnesia Scanner trekt wel degelijk veel publiek. The Terminal mag dan zeker niet vol zijn, maar er zijn wel veel mensen aanwezig. Het neemt alleen niet weg dat ik deze act walgelijk slecht vind. Er staan nota bene twee mensen achter de draaitafeltjes en nog moeten alle samples, die achter elkaar geplakt zijn, vals klinken en gepaard gaan met het nodige stroboscoopgeflits. Ik heb weinig respect voor dit 'genre', maar ik neem wel aan dat het betere 'muzikanten' te bieden heeft. (Ruud)

Het Belgische Motor!k is voor mij de afsluiter van de dag. Met vier festivaldagen is het dodelijk om alles te willen zien en zeg nou zelf: Er is niets heerlijker dan om te eindigen met een goed potje krautrock. Dit drietal is niet het beste in het genre, maar het optreden verdient gewoon een heel dikke voldoende. De heren hebben er duidelijk veel plezier in. Er wordt mondjesmaat naar een climax gewerkt en de treinrit in de projectie is een keurige voorbode voor veel festivalbezoekers, waaronder ik, die buiten Tilburg verblijven. (Ruud)

Het curatorschap van Thomas Sciarone en Milena Eva (GGGOLDDD) zorgt dit jaar voor een verdere verbreding van de stijl van Roadburn. Die creativiteit is enerzijds toe te juichen, maar zorgt er ook wel voor dat er bands geprogrammeerd worden die de grenzen wel erg ver oprekken. Zo pik ik een stukje mee van de elektronica/industrial-act Health, maar kan ik met de beste wil van de wereld weinig positiefs ontdekken aan de eentonige brij van blasé hakkende riffs en monotone beats. De zeikerige zang doet het geheel ook al weinig goed. Geef me dan maar een act als Perturbator of Carpenter Brut, die weten tenminste nog vette tracks te schrijven. Dit klinkt echter als het gepruts van een stel drugsverslaafden. Wat een deceptie. (Rik)

De laatste band die ik met mijn vermoeide benen nog meepik, is Tau & The Drones Of Praise. Het blijkt een onverwacht hoogtepunt van de dag. Wie niet beter zou weten, zou denken dat The Flower Kings aan een verrassingsoptreden beginnen. Het hippiegehalte is immers bijzonder hoog. Al snel blijkt de muziek van het sympathieke gezelschap bijzonder aanstekelijk: een energieke, hoogst dansbare smeltkroes van folk en psychedelica. Er hangt een heerlijke, paganistische 'vibe' over de integere hymnes van het gezelschap. De repetitie in de teksten heeft een licht hallucinerend karakter. De band krijgt de zaal volledig mee en al snel dansen mensen in extase rond. Tau & The Drones Of Praise heeft er na vandaag veel fans bij. Een puur, oprecht en positief optreden, een lofzang op het leven. (Rik)

Met dank aan Niels Vinck voor foto's.