Zondag 1 april:
De eerste 'stevige' band van Eerste Paasdag, de op papier zeer interessante slotdag van het driedaagse festival, is Demob Happy. Het Britse gezelschap speelt een mengeling van alternatieve rock en grunge. De show op Paaspop is onderdeel van een Europese rondreis als support van Frank Carter & The Rattlesnakes, ter promotie van het zojuist verschenen tweede album Holy Doom. Dat is net als het debuut Dream Soda uit 2015 geen hoogvlieger. Live klinken de songs al niet veel beter. Qua podiumuitstraling en publieksinteractie valt bij Demob Happy bovendien weinig te beleven. Daarbij staat het volume, met name van de bas, veel te hard voor de vroege zondagmiddag. De paar honderd vroege vogels die deze band komen checken, hadden wellicht beter wat langer in hun slaapzak kunnen blijven liggen. Toch wordt het langzamerhand drukker in de Jack Daniel's-tent. Dat komt waarschijnlijk doordat het buiten op het festivalterrein winters koud is en binnen in de tent qua temperatuur een stuk aangenamer.
Mambo Kurt heeft de lastige taak om op Paaspop het optreden van Orgel Vrinden Otto Orgel & Tony Banks op te volgen. Beide acts vissen in dezelfde vijver dus een samenwerking zou ook wel voor de hand liggen. De bebrilde Duitser wilde dat naar het schijnt niet, dus staat (of zit) hij solo op het podium achter zijn bekende "heimorgel" om het publiek te vermaken. Het eerste van zijn twee geplande optredens vindt plaats in de Loco Royale, welke op dit vroege tijdstip toch aardig gevuld is. Het publiek kan weer lekker meebrullen met de Mambo-versies van diverse metalklassiekers en een verdwaalde popsong. Het optreden van Mambo Kurt is in deze feesttent wederom geslaagd.
Na me in de Roxy warm te hebben gedanst bij de zwoele hiphop (met een scheutje rock) van The Cool Quest, is het tijd voor Birth Of Joy. Het kleinere broertje van DeWolff, met een (nog) grotere fascinatie voor The Doors en Deep Purple, bracht in februari het vijfde album Hyper Focus op de markt. Het Utrechtse trio begint de show met enkele nummers van de nieuwe cd, waarbij met name Join The Game uitblinkt en zich tot de perfecte opener ontpopt. Er komen ook oudere composities voorbij, zoals een lang uitgesponnen, indrukwekkende versie van Make Things Happen. De nadruk ligt desalniettemin voor een groot deel op het kersverse materiaal, waar Birth Of Joy dan ook trots op mag zijn. Hyper Focus doet niet onder voor de eerdere releases. De Jack Daniel's-tent staat vol en geniet van de virtuositeit en bevlogenheid van de muzikanten. Bij een volgend bezoek aan Paaspop mag dit combo daarom best opgeschaald worden naar de (nog) grotere Phoenix.
Nadat de psychedelische, Turkse folkrock van Altin Gün (wederom in de Jack Daniel's-tent) voor een aangename verrassing zorgt, is het in de grote Apollo de beurt aan Triggerfinger. De eerste verrassing valt al bij opkomst te noteren. Triggerfinger is toch een powertrio? Wat moet die vierde man op het (hoofd)podium? Geoffrey Burton is eind 2017 het Belgische gezelschap komen versterken als tweede gitarist en manusje van alles, zo blijkt. Direct bij het intro is hij al van toegevoegde waarde en gedurende het concert kunnen we constateren dat zijn komst de groep live inderdaad extra mogelijkheden biedt, zoals een voller geluid en een heus gitaarduel. Voor de liefhebber van stevige muziek goed nieuws, want op het podium is Triggerfinger nu meer dan ooit een 'heavy' gitaarband. Een keyboard is in geen velden of wegen te bekennen. Op plaat worden de composities van onze zuiderburen met elke nieuwe cd beter, maar tevens gevarieerder en (gemiddeld genomen) 'zachter'. Live musiceert Triggerfinger gewoon nog een paar niveaus hoger. Drummer Mario Goossens is in zijn eentje alleen al de entreeprijs waard. De originele drumsolo, waarin hij hulp krijgt van alle drie bandmakkers, is een hoogtepunt van het festival en ook tijdens de reguliere songs is Goossens een genot om naar te kijken. De andere muzikanten doen daar niet voor onder en leveren eveneens een topprestatie.
Bij het optreden van Frank Carter & The Rattlesnakes gebeurt zoveel op en voor het podium, daar zou je een heel festivalverslag aan kunnen besteden. Frank Carter mag dan het postuur hebben van een klein uitgevallen veertienjarige jongen, doch hij toont zich een ware, onverschrokken held. Zo nodigt hij alle aanwezige vrouwen uit om te gaan crowdsurfen, waarbij hij belooft dat ze het respect zullen krijgen dat ze verdienen (dat wil zeggen, dat de mannelijke bezoekers hun handen thuis zullen houden). Na enige aarzeling nemen inderdaad de nodige jongedames, vaak voor het eerst in hun leven, de uitdaging aan. De hevig zwetende solitaire beveiliger, die Paaspop voor dit concert heeft aangewezen, heeft het er maar druk mee en krijgt gelukkig hulp van de crewleden van Frank Carter bij het opvangen van de vele crowdsurfsters.
Verder regisseert de rossige zanger hoogstpersoonlijk een geslaagde poging om de grootste circlepit uit de geschiedenis van het festival te orkestreren, waarbij Carter (al zingend) in het midden van de pit plaatsneemt. Zijn collega's laten zich evenmin ongemoeid, want nadat de zanger in het begin van de show zelf eerst een halfmislukte poging onderneemt om al staand op het publiek op te treden, zien we later een gitarist van The Rattlesnakes wel met succes een nummer lang bovenop de uitgestrekte handen van een groepje toeschouwers musiceren. Dat is slechts een kleine greep uit wat er zoal tijdens deze show gebeurt. Ik raad eenieder dan ook aan om, zodra de kans zich voordoet, eens een concert van Frank Carter & The Rattlesnakes te bezoeken. Niet onbelangrijk daarbij is dat de twee tot dusver verschenen langspelers van de Britse groep van hoog niveau zijn. Het debuut Blossom bevat melodieuze hardcore punk, terwijl de opvolger Modern Ruin naar stevige alternatieve rock neigt. Live brengt het gezelschap beide type songs met veel energie en enthousiasme.
De snel opkomende Britse formatie Nothing But Thieves, met de begenadigde zanger Conor Mason en een prima cover van Led Zeppelins metalklassieker Immigrant Song, rockt op het hoofdpodium een stuk harder dan op cd. De groep valt echter in het niet bij Obituary. De legendarische Amerikaanse deathmetalband is verreweg de hardste act op de affiche van Paaspop 2018. Vandaag blijken gelukkig flink wat metalfans de weg naar Schijndel te hebben gevonden, want de Jack Daniel's-tent staat goed vol. Obituary hakt en zaagt zich door een verzameling klassiekers, waar we het meest recente materiaal gemakshalve ook toe rekenen. Het vorig jaar verschenen tiende, titelloze studio-album eindigde niet voor niets op de vijfde plaats in de door onze lezers samengestelde Metalfan.nl Top Tien van 2017. Het (bas)geluid is weer verre van optimaal in de Jack Daniel's-tent en de interactie van brulboei John Tardy met het publiek schaars als altijd, maar bij Obituary kun je immer rekenen op een degelijk concert. Ik denk niet dat er vandaag een deathmetalfan is die teleurgesteld de tent verlaat.
Waarschijnlijk hadden weinig mensen verwacht dat Iggy Pop de leeftijd van zeventig jaar zou bereiken, gezien zijn drugsverleden, maar de beste man dartelt nog steeds als een (oerlelijke) jonge god halfnaakt op het podium rond. De 'godfather of punk' geeft met de vier openingstracks het publiek precies waar het om vraagt: twee klassieke, stevige The Stooges-songs en zijn twee bekendste solonummers, The Passenger en Lust For Life. Daarna trakteert Iggy ons op wat minder bekend materiaal, zoals Skull Ring en de themasong van de cultfilm Repo Man uit 1984. Die composities zijn gelukkig bijna net zo sterk als de hits. De ervaren rot lijkt zich prima te vermaken en komt zelfs van het podium af om de fans op de voorste rij de hand te schudden. Helaas (voor mij) keert hij weer terug naar de mainstage even voordat hij bij mij is aanbeland. Vroeg in de show klimt ook nog een verdwaasde fan op het podium om dicht bij de zanger en de rest van de band te zijn, maar de jongeling wordt al snel achterna gezeten door de security. Iggy Pop is een wat verrassende keuze als een van de headliners voor dit festival. De levende legende maakt zijn status echter volledig waar en had meer speeltijd verdient dan een schamele zestig minuten.
Ik kan Iggy Pop zelf helaas niet afkijken (en mis daardoor, zo hoor ik later, hoe hij The Jean Genie van zijn jarenlange partner-in-crime David Bowie covert). De Phoenix, waar Black Label Society als afsluiter staat geprogrammeerd, is dit jaar immers verhuisd naar de andere kant van het festivalterrein. Daarom loop ik ruim voor het einde van Iggy's show weg om precies op tijd te arriveren voor het begin van Zakk Wylde en diens begeleidingsband. Dat blijkt een vergissing. Black Label Society laat namelijk op zich wachten. Zo'n tien minuten later dan gepland start de voorstelling pas en dan moeten we vervolgens eerst ook nog eens een lange mash-up van Led Zeppelins Whole Lotta Love en Black Sabbaths War Pigs afluisteren. Dat maakt Zakk gelukkig goed met een extra lange show, want de stoere gitaarheld trekt zich niets aan van de vooraf aangekondigde eindtijd. Meer dan zestig minuten lang kunnen we genieten van een gedegen show met eersteklas gitaarwerk. Wylde neemt ook nog voor een nummertje achter de piano plaats en zijn vocalen zijn in orde, maar hij schittert toch vooral met zijn soleerwerk. De snarenplukker duikt daarbij echter niet, zoals twee dagen eerder in Melkweg The Max te Amsterdam, al spelend het publiek in. Echt spectaculair wordt het optreden op Paaspop derhalve nooit, maar de mengeling van oude krakers en nieuw materiaal van het in januari verschenen studio-album Grimmest Hits bevalt uitstekend. Zo bewijst Black Label Society zich in een half gevulde Phoenix tent als terechte afsluiter van het driedaagse evenement.
