De zondag doet zijn naam eer aan. Het blijft vandaag droog en de zon komt goed door de wolken heen. Raven is als altijd het zonnetje in huis. De enthousiaste veteranen weten de vermoeide festivalgangers weer frisse moed in te spelen, en dat met old school heavy metal. Goed, de hoge uithalen van John Gallagher zijn soms wat nasaal en de gitaarsolo van broer Mark wellicht overbodig, maar het aanstekelijke enthousiasme doen de kritiek wat verstommen. Voor mannen op leeftijd zijn de broers Gallagher zeer beweeglijk. Ze rennen het podium over als jonge honden. Mark gooit na Faster Than The Speed Of Light zijn gitaar op de grond en speelt op een andere verder. De vermakelijke show kan op een positieve respons rekenen. Er staan weinig verrassingen op de setlist, al is Hung, Drawn & Quartered terug van weggeweest. Rock Until You Drop is een ideale meezinger evenals de hit On And On. De Mars Bonfire-cover Born To Be Wild maakt een einde aan de show waarmee het prettig wakker worden is.

Tijdens de eerste twee songs van het optreden van Carnation staat het geluid zo slecht afgesteld dat er niets definieerbaars te ontdekken valt. Gelukkig slaagt de geluidsman er per track in om een beter geluid neer te zetten. De ontbijtdeathmetal gaat er daardoor veel beter in vanaf halverwege de set. De zuiderburen komen beter tot hun recht in de tent dan als opener in de buitenlucht op Graspop. De woorden van de met bloed besmeurde frontman (“It's time to turn this place into a motherfucking graveyard") vinden dan ook opvolging, al is het in de vorm van een bescheiden pit. Rituals Of Flesh, The Great Deceiver (beide van de Cemetary Of The Insane-ep) en het nieuwe The Chapel Of… bevatten de beste ideeën à la Dismember, Bolt Thrower en Cannibal Corpse. De overige tracks zijn minder opzienbarend, maar de actieve presentatie en de vette sound zorgen er toch voor dat de zuiderburen een voldoende scoren.

Phil Mogg van UFO vindt het nog vroeg. Dat verklaart gedeeltelijk waarom het optreden van de ervaren rockband wat traag op gang komt. Vanaf de derde track, Ain't No Baby is het echter genieten. Buitengewoon knap dat Phil op zijn leeftijd nog zo kan zingen. Bovendien is hij nog bewegelijk en straalt hij nog echt wat uit. De muzikanten om hem heen zorgen voor een prachtige, muzikale begeleiding. Vinnie More soleert tijdens Too Hot Too Handle terwijl hij zijn gitaar in zijn nek heeft liggen en Paul Raymond stapt op die momenten achter zijn keyboard weg om de ritmegitaarpartijen te spelen. Hij zorgt echter ook voor fraai orgelwerk, onder meer in het fraaie Only You Can Rock Me, waarin ook het basspel opvalt, en Cherry. Publieksfavorieten zijn Rock Bottom en Doctor Doctor. UFO krijgt terecht veel bijval.

Bij Dr. Living Dead! is het wat aan de rustige kant. Onbekend maakt onbemind? De door Suicidal Tendencies geïnspireerde crossover van thrash en hardcore wordt met veel enthousiasme gebracht door rondspringende bandleden, maar vocaal weet Dr. Mania toch niet te overtuigen en zijn leuk bedoelde opmerkingen worden niet altijd begrepen. Zo heeft hij het over het tellen van het aantal headbangers en het noteren daarvan in zijn dagboek en het gaan huilen als het er niet heel veel zijn. Bijzonder. Aanvankelijk is er dan ook weinig bijval. Men kijkt de kat uit de boom, maar gaande weg de set lijken er toch wat zieltjes gewonnen te worden, komt het tot een pit en moet de security aan de bak om de crowdsurfers op te vangen. Dr. Living Dead kan echter geen potten breken bij het grote publiek. Er komt abrupt een einde aan de set als blijkt dat de speeltijd voorbij is.

De jaarlijkse Europese vakantie van Sacred Reich doet dit jaar ook Alcatraz aan. Het is bekend terrein voor de Amerikanen, die hier al eerder stonden. Ontspannen werken ze hun set af. Aanvankelijk is er niet veel beweging en reactie onder de toeschouwers. Phil maakt daar dan ook melding van en beseft dat de band zelf ook een tandje bij moet schakelen. Dat gebeurt. Er is meer energie op het podium en dat zorgt voor een pit en meer reactie, uiteraard vooral tijdens Crimes Against Humanity, Who's To Blame, The American Way en Surf Nicaragua. Vooral aan het einde is het onderlinge plezier van de bandleden te zien. Sacred Reich komt wat laat op gang, maar toont zich daarna dankbaar, actief en sympathiek.

Die begrippen zijn ook van toepassing op Martin van Drunen van Asphyx. Geen moment laat hij onbenut om mensen te bedanken dat de Nederlandse band op het festival mag spelen. Hij is blij met de omstandigheiden (“Geen regen, geen gezeik") en bedankt meermaals de bezoekers die de moeite hebben genomen om de show van de deathmetalmachine te bekijken. De nieuwe tracks van Incoming Death doen het ook live goed (met name Forerunners Of The Apocalypse (“Anderhalf miljoen mensen onthoofd door een mongool"), Division Brandenburg en het gave Wardroid). De Frostiaanse death metal rolt als een wals uit de boxen en kan op positieve respons rekenen. Met name het afsluitende trio is sterk (The Rack (“Als je deze niet kent, weet je verdomd weinig van Asphyx"), Wasteland Of Terror en The Last One On Earth). Na afloop zingt het publiek op uitnodiging van Martin de morgen jarige drummer Stefan Hüskens toe. Vermakelijk en sterk optreden van Asphyx.

"You can change the world just by feeling with your heart, you can change the world from out of your own living room", zo moedigt Mina Caputo van Life Of Agony haar volgers aan. “Scream, let it out! You got to smile, bring the love, bring the compassion!" Het lijkt wel een therapeutische sessie. Mina, die ook nog een kritische bezoeker de mond snoert, komt een paar keer bij het hek dat de fans van het podium scheidt en verklaart hen: “It's so much better up here! Don't be afraid of me!" Ook op het podium lijkt ze het enorm naar haar zin te hebben. Er is veel contact met haar bandleden, die op hun beurt ook veel beleving tonen. Lost At 22, omgedoopt tot Lost At 42, is een vroeg hoogtepunt. Het is een echte rockshow, met wel wat veel pauze tussen de nummers door omdat Mina soms iets te veel wil praten. Technisch is er ook wel het een en ander op aan te merken. De vocalen van Mina zijn lang niet altijd zuiver, maar met haar houding alsof dat haar niet kan schelen, promoveert ze samen met de mannen My Eyes, Through And Through en Underground tot lekkere, groovy tracks, waar de fans van genieten. Caputo sluit een bijzonder optreden af: “Femininity is the boss. Hold on to yourself, hold on to your loved ones!"

Meer een studioband dan een liveband: Enslaved. Het optreden valt ronduit tegen. Dat ligt overigens vooral aan de geluidsman, die op One Thousand Years Of Rain en Heimdallr na er een potje van maakt. Er zit geen mooie balans tussen de instrumenten onderling en de vocalen. Het hangt als los zand aan elkaar. Erg jammer, want de gelaagdheid en de details van interessante tracks als het aan Bidi van Drongelen opgedragen Ground en Ethica Odini komen zo nimmer tot hun recht. Ook de bandleden presteren niet op de top van hun kunnen, al zijn ze wel beweeglijker dan tijdens het optreden in Leeuwarden. De nieuwe toetsenist Håkon Vinje zit er vocaal regelmatig naast. Pas bij het geweldige One Thousand Years Of Rain komt er meer balans in het geluid en komen de mooie ideeën van songwriter/gitarist Ivar Bjørnson goed door. De show eindigt abrupt, want voor Allfoðr Oðinn is geen tijd meer. Jammer, maar er zit niets anders op dan thuis de platen maar weer op te zetten en uit te kijken naar het nieuwe album E.

"Hoe gaat het?", vraagt Matt Heafy van Trivium op zijn beste Vlaams aan het volgepakte festivalveld. Hij herhaalt dat een paar keer net als de mededeling “keep that heads banging, keep that bodies moving." Geen verrassing dus, ook niet op de setlist, of het moet het nieuwe The Sin And The Sentence al zijn, dat muzikaal goed wordt uitgevoerd. Op de cleane vocalen van Matt is wel wat aan te merken. Ze klinken wat dun en onzeker. Zijn screams zijn overtuigender. Strife en Down From The Sky zijn vroege hoogtepunten. De andere songs klinken solide. Het geluid staat wat aan de harde kant en daar lijden de vocalen onder, maar de fans lijkt het niet te deren. Al vanaf het begin is er een pit en er is veel bijval na afloop van ieder nummer. Er is een enorm aantal crowdsurfers actief. Er is er ook een bij die naar verluidt 155 keer aan het surfen was, topsport! Tijdens In Waves gaat een groot deel van het publiek zitten en springt iedereen op teken van Matt. Trivium stelt zijn fans tevreden. Opvallend is trouwens een fan die een bordje omhoog houdt met de tekst "Matt, will you please hug me".

Morbid Angel kon door paspoortproblemen niet naar Europa reizen, dus wat doe je dan als organisatie? Je regelt een vervanger die in het straatje ligt: buurman I Am Morbid. Die versie van de legendarische deathmetalband bestaat uit David Vincent, Tim Yeung, Ira Black en Bill Hudson. Volgens sommigen een coverband, anderen kunnen het wel waarderen dat David Vincent met zijn versie van zijn Morbid Angel (niet voor niets kondigt hij Blessed Are The Sick aan als “the title track of my(!) second album") op de proppen komt en ermee tourt. Het kwartet brengt nummers van de eerste vier platen ten gehore, met als enige uitzondering de track van Illud Divinum Insanus waarnaar de band vernoemd is. Verder dus alleen maar klassiekers en dat is vanaf het openingsduo Immortal Rites en Fall From Grace genieten. Het duurt echter wel even voordat de fans losgaan. Dat gebeurt vanaf Rapture, samen met Pain Divine één van de vele hoogtepunten. Daartoe mag de gehele toegift ook gerekend worden, bestaande uit Dominate, Where The Slime Live, Dawn Of The Angry en God Of Emptiness (met overtuigende cleane vocalen). In Tilburg was het wegens het ontbreken van Bill Hudson allerminst overtuigend, in Kortrijk mengt I Am Morbid zich onder de topacts.

Een show van Doro is altijd vermakelijk en tovert bij iedereen een lach op het gezicht. De metalqueen heeft in de loop der jaren wat slijtage op haar vocalen moeten toestaan, maar wint nog altijd snel de sympathie van het publiek door haar onaflaatbare enthousiasme. Ze bedankt alles en iedereen en is nog zeer beweeglijk op het podium, net als haar begeleidingsband, die ook aangestoken is door haar positieve houding. De frontvrouw draagt een nummer op aan Lemmy, Dio en noemt daarbij ook nog Bidi van Drongelen. De rockshow van de Duitse zangeres mag dan geen verrassingen bevatten, het meezingfeest is er niet minder om met Breaking The Law, Für Immer, All We Are, de Wacken-hymne We Are The Metalheads en Earthshaker Rock. Doro kan nog jaren mee.

Het legendarische Moonspell concentreert zich vandaag op de klassieker Irreligious en daarnaast is er ruimte voor tracks van Wolfheart. Een set met alleen maar hoogtepunten dus. Na een sfeerbevorderend intro (Perverse… Almost Religious) komt direct al het gave Opium aan bod. Fernando Ribeiro moedigt de fans aan om de vuist de lucht in te gooien en die geven daar direct gehoor aan. Een zeer goed gevulde tent ziet een gemotiveerde groep muzikanten die gezegend zijn met een goede geluidsmix, krachtig en definieerbaar. De lichtshow is beslist van toegevoegde waarde. Tijdens For A Taste Of Eternity klappen veel toeschouwers mee en nadat Fernando iedereen bedankt heeft voor de steun in de afgelopen 25 jaar, volgt Ruin & Misery (“which defines the career of Moonspell"). Het is een aaneenrijgen van hoogtepunten met Raven Claws (helaas met de vrouwelijke vocalen van backingtrack), Mephisto, Herr Spiegelmann, Vampiria, Alma Mater (waarbij iedereen in de tent en zelfs daarbuiten meezingt) en Full Moon Madness. Geweldig optreden! Muy obrigado!

Op zondag mag Korn dan headliner zijn, Amon Amarth toont aan beslist headlinerwaardig te zijn. Eigenlijk is er dus sprake van twee headliners. Er is een enorme belangstelling voor het optreden en dat is terecht, want de Zweedse melodieuze deathmetalmachine is in vorm. Johan Hegg wint al snel de harten van de fans. Hij heet iedereen na The Pursuit Of Vikings (dat volop meegezongen wordt) en As Loke Falls welkom “to our viking feast" en vraagt of iedereen klaar is “to party like vikings". Een luid gejuich stijgt op van de festivalweide. Het feest wordt alleen maar groter met Cry Of The Black Birds, Deceiver Of The Gods en Destroyer Of The Universe. De inzet van rookkanonnen en de vuurshow is evenals de lichtshow goed getimed. Het recente Raise Your Horns is in korte tijd een livekraker van jewelste geworden. Nimmer is de reactie van het publiek zo uitbundig als hier. Guardians Of Asgaard en Twilight Of The Thunder God vormen het slot van een professionele en zeer overtuigende show.

"So would you like to hear another misearble song? We got fucking loads of them." Nick Holmes laat zijn droge humor weer eens gelden. De frontman van Paradise Lost heeft het ook nog over het bier dat hem ter beschikking gesteld is: “Tonight's choice is Maes, it's in a terribly small tin, fun size." Verder praat hij weinig tussen de nummers door. Het Engelse doom/deathcollectief keerde met het vorige album terug naar de roots en zal die stijl ook op Medusa laten horen. Vandaag krijgen we twee voorproefjes in de vorm van Blood And Chaos en The Longest Winter, die live goed tot hun recht komen. Dat geldt voor veel nummers. Het geluid staat goed afgesteld, waardoor de leads van Gregor hun gewenste impact hebben en dat geldt ook voor de keyboardmelodieën van The Enemy. No Hope In Sight is trouwens een uitstekende opener. Andere hoogtepunten zijn Faith Dives Us, Death Unites Us, Say Just Words (met veel meeklappende toeschouwers), Enchantment en The Last Time (nadat het tempo en de feestvreugde even zijn gaan liggen met de doomtracks Beneath Broken Earth en The Longest Winter). Op Wacken speelde Paradise Lost nog in de buitenlucht, maar de Swamp Stage op Alcatraz blijkt een veel geschiktere plek. Van begin tot eind is het zeer overtuigend.

Last but not least: Korn. Net als bij Amon Amarth staat het festivalveld vol met nieuwsgierigen die ondanks de vermoeidheid toch nog wel zin hebben in een portie energieke nu-metal die je goed wakker houdt. De Amerikaanse headliner begint met Rotting In Vain, dat direct een meeknikkende menigte bewerkstelligt. Het podium is een enorme muur van lampen. Er zijn een paar verhogingen en trappen ernaartoe. De bandleden zijn beweeglijk en nemen afwisselend plaats op deze etages. Drummer Ray Luzier zit centraal achter zijn fraai vormgegeven drumkit. Na de opener is het direct tijd voor twee hits: Falling Away From Me en Here To Stay. Sommige festivalgangers staan in eerste instantie van een afstand toe te kijken, maar de vette grooves werken dusdanig adrenalineverhogend, dat ze de pit induiken. Er ontstaat al snel een groot feest met springende fans.

De publieksparticipatie wordt alleen maar groter als Jonathan Davis, die tussen de nummers door af en toe aan het zuurstof gaat, de boel nog eens opjut voorafgaand aan Y'All Want A Single. Massaal gaan de middelvingers omhoog. Na wat minder opvallende tracks is Got The Life weer een publieksfavoriet en daarna komt Come Undone, met halverwege een stukje We Will Rock You. Erg leuk gedaan. De toegift begint met 4U met daaraan vast Blind, voorafgegaan door een korte drumsolo. Bij Blind is een 'jump the fuck up' georganiseerd en is er aan het einde een vuurshow. Uiteraard wordt afgesloten met Freak On A Leash met direct na afloop vuurwerk dat boven het podium te zien is.

Het driedaagse festival komt daarmee tot een einde. Of toch niet? Nee, er is nog een huwelijksaanzoek van Ira Black, die eerder op de dag met I Am Morbid op het podium stond. Voor een volgepakt veld zegt promotor/producer Jessica Chase... "Yes!" Ondanks dat twee dagen meer dan voldoende is, zijn de meeste bezoekers tevreden over de opzet. Er waren maar liefst tienduizend bezoekers meer dan vorig jaar en toch kon je overal makkelijk bij en ontstond nergens lang oponthoud. De bands speelden volgens schema en dat leverde een korte overlap op die te overzien was. Er is echter weinig rust voor de oren en dat leverde wel veel vermoeide festivalgangers op die wat eerder op de avond vertrokken richting camping of een ander overnachtingsadres. De sfeer bleef echter relaxed en positief, mede dankzij het goede weer. Slechts op zaterdag was het tijdens de ochtenduren even nat, maar het veld bleef goed begaanbaar. Het terrein was logisch ingedeeld en er was voldoende keuze van drinken en eten. In El Presidio kon je terecht voor de speciaalbieren. De kwaliteit van het voedsel was voldoende, al moest je soms wat dieper in de buidel tasten voor je favoriete eten. De friet was met 3,75 euro goed betaalbaar.

Zoals aangegeven kon je overal relatief makkelijk bij, al was het voor de minder validen prettig geweest dat hun podium wat dichterbij de artiesten zou staan. Pluspunt zijn de schermen aan weerszijden van de podia, waardoor je ook van verderaf de shows goed kunt blijven volgen. Het geluid was met name in de tent wat aan de wisselvallige kant. Enslaved en Evil Invaders waren daarvan het grootste slachtoffer, maar er waren ook positieve voorbeelden, zoals in de meeste andere gevallen. Bij onder andere Testament en Trivium stond het geluid aan de harde kant, maar doorgaans was het met oordoppen in goed te doen. Het aantal oldschoolbands was wat aan de hoge kant, met name op zaterdag. Op zondag was het programma zeer divers en met grote namen als Amon Amarth en Korn uitverkocht. Het leverde veel crowdsurfers op die door de vriendelijke security werden opgevangen. Meerdere artiesten richtten een dankwoord aan de vrijwilligers. Een dikke pluim is ook op zijn plaats voor de organisatie en de vrijwilligers, die er voor de bezoekers een zeer geslaagd festival van maakten, dat ondanks de uitbreiding naar drie dagen en twee podia het karakter van het evenement behoudt.

Meer foto's vind je op onze Facebook-pagina.