Dat gebeurt met de release van DüsterLust, een symfonische metalband die nog een lange weg te gaan heeft. De ideeën voor composities liggen er sinds 2010. Het duurt echter tot begin 2014 voordat gitarist/bassist Heiko en Philip Seibert (drums, keyboards, growls) de gewenste uitbreiding vinden in de lyrische sopraan Regina Beatrix Rumpel. Het trio brengt Unveil The Beauty uit in 2014, destijds onder de naam Dark Desire, maar onder druk van een advocaat van een gelijknamige band veranderen de oosterburen in 2015 de naam in DüsterLust (precies, de vertaling in het Duits van Dark Desire). In hetzelfde jaar versterkt tweede gitarist en screamer Michél Greul de line-up. In 2016 tekent het kwartet een deal met FemMeropa, verschijnt in april de digitale versie van het debuut onder de nieuwe naam Düster Lust en volgt in september de fysieke versie inclusief drie bonustracks.
Het eerste kritiekpunt is de productie, met name die van de drums. Die klinken krachteloos, kunstmatig en doen afbreuk aan het luisterplezier. Daarnaast lijken de drums los te staan van het gitaarspel en de zang. Er is derhalve geen sprake van een organische mix en het spel is allesbehalve strak. Het levert deze release veel minpunten op. Ook de composities zijn niet mooi uitgewerkt. De gesproken passage aan het begin van Kaleidoscope is vast bedoeld om creepy te zijn, maar komt grappig over. Dat vinden de heren en dame zelf ook, want aan het einde van de song moeten ze er zelf om lachen.
Naast rommelig is het ook veelzijdig. De muziek vliegt alle kanten op. Van heavy metal tot symfonische death metal en doom, van groove metal tot (progressieve) rock. Rumpel kan beslist aardig zingen en hier en daar blijven haar zanglijnen wel hangen (de dramatiek in Day In Hell), maar de combinatie van grunts en haar sopraanzang is vaak niet op zijn plaats. Soms overheerst haar sopraanzang, hetgeen afbreuk doet aan het luisterplezier en de dynamiek. Tot dan toe scoort deze release een onvoldoende. Social War en het bij aanvang U2 meets Guns N' Roses-achtige Next Level Racism zijn de eerste lichtpuntjes. Het niveau stijgt verder met het symfonische Paradise (denk aan Nightwish).
Naarmate de speeltijd vordert, komt er iets meer samenhang in de composities, zoals het symfonische Rainfall. Hierin scheppen de prima strijkerspartijen en creepy keyboardlijnen een (weliswaar beperkte) duistere sfeer. Ook het veelzijdige Day In Hell laat horen dat de Duitsers in staat zijn redelijke composities te schrijven. De track van meer dan acht minuten verveelt geen moment. De combinatie van classic heavy metal (flitsend gitaarwerk) en sopraanzang werkt hier het sterkst. DüsterLust kruipt langzaam maar zeker uit het dal.
De tracks van de fysieke release laten een verdere progressie horen. Virus is veel gestroomlijnder dan de voorgaande nummers en daardoor ligt de op Pink Floyd geschoeide symfonische progrock lekkerder in het gehoor. Bloodmoon is met zijn zware tremeloriffs en double bass minder overtuigend. De kracht van de Duitsers ligt eerder in het rustigere werk, de klassieke heavy metal en progrock, zoals ook de symfonische afsluiter Refugee toont.
Düster Lust is een hele bijzondere release. Zelden lag het niveau op een plaat zo ver uit elkaar. Productioneel is het beslist ondermaats en ook op het gebied van technische uitvoering en songwriting liggen er nog flinke uitdagingen. Tegelijkertijd laten de tweede helft van de plaat en de bonustracks horen dat er wel degelijk kwaliteit is. DüsterLust is momenteel bezig met een conceptalbum. Laten we hopen dat die de lijn van de laatste tracks doortrekken. Het zojuist besproken album mag je gerust links laten liggen.
Tracklist:
1. Spaceflight
2. Kaleidoscope
3. Beast Of War
4. Social War
5. Next Level Racism
6. Paradise
7. Ghost
8. Rainfall
9. Day In Hell
10. Moor
11. Virus (bonustrack)
12. Bloodmoon (bonustrack)
13. Refugee (bonustrack)
.jpg){kind=small}
