Compilatie-albums: het is een genre op zich. Vaak wordt zo’n album door een band uitgebracht om onder een platendeal uit te komen. Sommige groepen lijden daarentegen aan het neurotische trekje om iedere demo-opname met de wereld te willen delen. Dat soort gevallen zijn vooral in het blackmetalgenre veel te vinden. Nuclear Blast heeft een betere reden om een compilatie-album van het Zweedse Soilwork uit te brengen. Na een aantal uitstekende albums hebben deze melodieuze deathmetalpioniers nog genoeg fraai materiaal liggen dat minder goed verkrijgbaar is. Death Resonance bundelt al het bonusmateriaal van de Zweden dat vanaf Stabbing The Drama (2005) is verschenen.
De eerste twee tracks (Helsinki en het titelnummer) zijn echter nieuwe composities. Beide nummers voelen vooral vertrouwd en oerdegelijk aan. Typisch Soilwork-materiaal met jachtige drumritmes, catchy, clean gezongen refreinen en een aantal mooie, melodieuze leads. Toch is het iets té vertrouwd en degelijk, zeker in vergelijking tot de sterke laatste platen The Living Infinite (2013) en The Ride Majestic (2015). The End Begins Below The Surface is louter te vinden als bonustrack op de Japanse versie van The Ride Majestic en ligt in het verlengde van dat album, wat betekent dat de track vrij agressief is.
Het vierde tot en met het achtste nummer is afkomstig van de Beyond The Infinite-ep. Het is goed te horen dat Soilwork zich toen in een creatieve ‘flow’ bevond, want dit is het sterkste deel van deze compilatie. Nummers als My Nerves, Your Everyday Tool, These Absent Eyes en vooral Resisting The Current klinken krachtig, melodierijk en overtuigend. Dit zijn zeker geen opgewarmde restjes! Sweet Demise en Sadistic Lullabye zijn terug te vinden op de Japanse editie van The Panic Broadcast (2010). Dat was niet het sterkste album van Strid en zijn makkers en dat is te horen. Sweet Demise klinkt te ‘core’-achtig en inwisselbaar. Gelukkig is Sadistic Lullabye een - bij vlagen wat Hypocrisy-achtige - nekwervelkraker van jewelste, die teruggrijpt op de allereerste albums van deze band. Hoewel ik ook het nieuwere werk van Soilwork goed kan waarderen, roept dit nummer toch wel wat melancholie op naar de albums vóór Natural Born Chaos (2002).
Overclocked, Martyr en Sovereign zijn afkomstig uit de Sworn To A Great Divide-sessies en waren eerder te vinden als bonustracks op de Japanse editie van dat album. Op die plaat koos Soilwork voor een erg melodieuze aanpak en die aanpak is ook terug te horen in deze nummers. Martyr is het fraaist van de drie. De laatste twee nummers zijn eerder verschenen als bonustracks bij de Japanse versie van Stabbing The Drama. Ze klinken wat logger en minder melodieus dan het overige materiaal. Degelijk, maar geen uitblinkers (wat overigens destijds ook gold voor dat album).
Concluderend kunnen we stellen dat Death Resonance een uitermate aardige aanvulling biedt op de collectie, mits je een fervent Soilwork-fan bent. De meeste nummers blijven weliswaar wat achter bij het sterke studiomateriaal, maar de Zweden hebben zoveel in hun mars dat ook de extra nummers de moeite waard zijn. Een leuk tussendoortje in afwachting van nieuw werk van de heren.
Tracklist:
1. Helsinki
2. Death Resonance
3. The End Begins Below The Surface
4. My Nerves, Your Everyday Tool
5. These Absent Eyes
6. Resisting The Current
7. When Sound Collides
8. Forever Lost In Vain
9. Sweet Demise
10. Sadistic Lullabye
11. Overclocked
12. Martyr
13. Sovereign
14. Wherever Thorns May Grow
15. Killed By Ignition
