Er zijn van die platen, waarvan je tijdens de eerste keer beluisteren al zeker weet dat deze gaan uitgroeien tot je favoriete platen van het jaar. Bones Of A Dying World van If These Trees Could Talk is zon album, waarop de postwhateverformatie uit Ohio het niveau van het reeds fantastische The Red Forest (2012) weet te overtreffen.
Nagenoeg alles klopt aan deze derde full-length. De op- en afbouw van de nummers, de soepele transities, het samenspel tussen de vijf muzikanten, de samenhang tussen de in lengte variėrende tracks, de productie van drummer Zack Kelly en de flow. Het enige minpuntje is misschien dat de overgang, die volgt na het intermezzo The Here And Hereafter wat mooier uitgewerkt had kunnen worden, maar zelfs dat mag bijna geen naam hebben.
Verder is de plaat perfect in balans. Hij is wat warmer, contemplatiever en minder hard gemasterd dan The Red Forest. Waar die plaat je veelal wakker hield, overheersen op Bones Of A Dying World een relaxte vibe en de post-rock, al gaat het vijftal ook nog wel regelmatig tekeer met post-metal. Die soms aan Isis, Neurosis en Tool-refererende passages zijn organischer dan voorheen in de composities verwerkt.
Gitaristen Jeff Kalal, Cody Kelly en Michael Socrates toveren het ene na het andere memorabele idee uit hun instrument, of het nu getokkel, een postrocklead, een zware riff of zelfs een enkele solo is. Ze vullen elkaar bovendien uitstekend aan. Luister eens naar het prachtige samenspel in Swallowing Teeth of The Giving Tree. Hier en daar doet het gitaarwerk wat aan de eighties denken en heeft Berlin zelfs iets van een reggae-vibe.
Wat de muziek extra interessant maakt, zijn de baspartijen van Tom Fihe (zoals in het dynamische Earth Crawler, After The Smoke Clears en het fantastische The Giving Tree) en met name het zeer gevarieerde drumwerk van Zack. Hij verhoogt vooral tijdens de eerste vier tracks met zijn diverse ritmiek en accenten het niveau, dat reeds hoog ligt. Het drumgeluid klinkt natuurlijk en hij maakt optimaal gebruik van toms en pauken. Het tweede deel van het album, met bijvoorbeeld het memorabele, bijna Wicked Game-achtige Iron Glacer, pakt wat traditioneler uit, maar de aandacht van de luisteraar verslapt nergens.
Bones Of A Dying World is kortom een fantastische postrockplaat. Niet zo zeer vernieuwend, maar pakkend en sfeervol. Een subliem album dat niet alleen verrijkt is met diverse lagen gitaarpartijen, maar waarop ook het drumspel een belangrijke rol vervult. Wellicht zijn er fans die het hardere karakter van de eerdere releases missen, maar If These Trees Could Talk staat hoe dan ook voor prachtige instrumentale muziek die geen vocalen nodig heeft, maar voor zichzelf spreekt. Beslist jaarlijstwerk!
Tracklist:
1. Solstice
2. Swallowing Teeth
3. Earth Crawler
4. After The Smoke Clears
5. The Here And Hereafter
6. Iron Glacer
7. The Giving Tree
8. Berlin
9. One Sky Above Us
